รักไม่อาจเอื้อนเอ่ย

บทที่ 890

เขาจับมือของเจียงหลาน เธออยากจะสะบัดมือออกตามสัญชาตญาณ แต่ก็ฝืนใจไว้

ลมยามค่ำคืนนั้นเย็นยะเยือก พัดปะทะใบหน้าราวกับเข็มละเอียดนับพันเล่ม เจียงหลานกระชับเสื้อคลุมบนตัวแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

นี่คือเสื้อคลุมของลู่จิ้งฉือ บนเสื้อมีกลิ่นดอกพุดจางๆ ซึ่งยังคงเป็นกลิ่นที่คุ้นเคยไม่เปลี่ยน

เมื่อเดินผ่านทางเดิน...