รักไม่อาจเอื้อนเอ่ย

บทที่ 88

เจียงหลานเม้มริมฝีปากเบาๆ ลุกขึ้นเดินไปอยู่ข้างๆ เขา แล้วเดินตามเขาออกจากวิลล่าไปด้วยกัน

ราตรีล่วงลึก ฝนยามค่ำคืนยิ่งโหมกระหน่ำรุนแรง

ลู่จิ้งฉือกำลังกางร่ม หยาดฝนกระทบลงบนผิวร่มดังเปาะแปะ เสียงนั้นชัดเจนเป็นพิเศษในความมืดมิดของยามราตรี

เจียงหลานมองเสี้ยวหน้าของเขาที่ซ่อนอยู่ในเงามืด ในใจพลันรู้ส...