รักไม่อาจเอื้อนเอ่ย

บทที่ 802

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสีหน้าของเขาน่ากลัวเกินไป หรือเพราะเสียใจที่ไม่ได้กินไอศกรีม เธอก็เบะปาก จ้องลู่จิ้งฉือเขม็ง ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ออกมาให้ได้

ลู่จิ้งฉือพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงพลางลูบหัวเธอ “เด็กดีนะ รอให้หายป่วยก่อนแล้วค่อยกิน”

“หนูจะเอา คุณซื้อให้หนูเดี๋ยวนี้!”

“ไม่ได้”

แล้วเธอก็โมโหขึ้นมา โยนชาน...