Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 361

น้ำเสียงของลู่จิ้งฉือหงุดหงิดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “ที่ฉันพูดไปคุณไม่เข้าใจเหรอ?”

หมอหูชะงักไป หดคอเล็กน้อย “ครับ ครับผม”

เขาไม่กล้าพูดอะไรต่อ จึงรีบวางสายไป

น่ากลัวเกินไปแล้ว

ในห้องทำงาน ลู่จิ้งฉือกระชากเนกไทของตัวเอง แล้วโยนทิ้งไว้บนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ ด้วยแรงที่มากเกินไป กระดุมเลยหลุดกระเด็นไปสองเม็ด...