รักไม่อาจเอื้อนเอ่ย

บทที่ 216

ลู่จิ้งฉือกล่าว “เป็นเรื่องเข้าใจผิดครับ”

“หึ เข้าใจผิดงั้นเหรอ ฉันว่าตอนนี้นายนับวันยิ่งไม่เห็นใครอยู่ในสายตาแล้วนะ!” ลู่เซิ่งเหวินสะบัดแขนเสื้อ ชำเลืองมองเขาอย่างเย็นชา แล้วเดินเลี่ยงเขาขึ้นไปชั้นบน

สายตาที่เขามองลู่จิ้งฉือนั้น ไม่มีความเมตตาปรานีอย่างที่พ่อควรจะมีให้ลูกเลย มีแต่ความเย็นชาอยู่เสมอ...