รักไม่อาจเอื้อนเอ่ย

บทที่ 142

เธอหลับตาลงอย่างยอมรับในชะตากรรม และเลือกที่จะยอมจำนน

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอก็ลุกขึ้นยืน ก้าวเท้าที่หนักอึ้งเดินไปยังห้องเก็บของทีละก้าว

ประตูที่เคยพังไปครั้งก่อนถูกซ่อมแซมเสร็จตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตอนนี้มันเปิดอ้ากว้างราวกับกวักมือเรียกเธอ เหมือนปากเหวอันกว้างใหญ่ของปีศาจที่รอให้เธอกระโจนเข...