รักไม่อาจเอื้อนเอ่ย

บทที่ 140

ลู่จิ้งฉือหยุดฝีเท้า เขาหันไปมองหยางจ้านด้วยสายตาคมกริบราวกับจะมองทะลุเข้าไปในตัวเขา

หยางจ้านสบตากับเขาอย่างไม่หวั่นเกรง เพราะอย่างไรเสียสิ่งที่เขาพูดก็เป็นความจริงทั้งนั้น

“อย่างนั้นเหรอ?” ลู่จิ้งฉือพึมพำอย่างครุ่นคิด ไม่รู้ว่านึกอะไรขึ้นมาได้ เขาจึงหัวเราะเยาะออกมา

“ก็เป็นอย่างนั้นแหละครับ ความสัม...