คุณฮั่ว โปรดรักฉัน

บทที่ 8: หายไปคนนั้น

แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างของห้องให้น้ำเกลือเข้ามาอย่างอบอุ่น เวินม่านค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ความรู้สึกตัวเริ่มชัดเจนขึ้น เธอพบว่ามีผ้าห่มนุ่มๆ คลุมอยู่รอบตัว บรรยากาศเงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงหยดของน้ำเกลือ เธอมองไปรอบๆ และเห็นฮั่วเส้าถิงกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ที่ประตูห้องให้น้ำเกลือ เสียงของเขาต่ำแต่เข้มงวด

เวินม่านมองเขาอย่างเงียบๆ สาวๆ รอบข้างก็จ้องมองเขาเช่นกัน สายตาพวกนั้นดูเหมือนจะละลายทนายฮั่วได้

ฮั่วเส้าถิงเงยหน้าขึ้นเห็นเวินม่านตื่นแล้ว เขารีบวางสายและเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

"ตื่นแล้วเหรอ? รู้สึกยังไงบ้าง?" ฮั่วเส้าถิงถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย

เวินม่านรู้สึกอายที่ถูกจับได้ว่าแอบมอง เธอหน้าแดงและตอบว่า "ดีขึ้นแล้ว แต่ยังรู้สึกเหนื่อยอยู่หน่อยๆ"

ฮั่วเส้าถิงพยักหน้า "งั้นรอให้น้ำเกลือหมดก่อน แล้วฉันจะพาเธอกลับบ้าน"

เวินม่านรู้สึกเกรงใจที่จะรบกวนเขาอีก แต่ฮั่วเส้าถิงค่อนข้างยืนยัน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ออกจากโรงพยาบาล ฮั่วเส้าถิงเปิดประตูรถและช่วยเวินม่านนั่งที่เบาะข้างคนขับ เขาเดินอ้อมไปที่นั่งคนขับและกำลังจะสตาร์ทรถ โทรศัพท์ของเขาก็สั่นขึ้นมา ฮั่วเส้าถิงมองดูและถอนหายใจ "ฉันต้องกลับไปที่อพาร์ตเมนต์เพื่อรับแฟกซ์ แล้วจะพาเธอกลับ"

เวินม่านรู้สึกลังเล

เธอรู้ดีว่าการไปอพาร์ตเมนต์ของชายโสดหมายถึงอะไร แต่เธอไม่พูดอะไร แสดงว่าเธอตกลง

ยี่สิบนาทีต่อมา รถจอดที่ย่านหรูของเมืองบี อพาร์ตเมนต์ของฮั่วเส้าถิงมีขนาดประมาณ 200 ตารางเมตร ตกแต่งอย่างหรูหราเหมือนห้องตัวอย่าง เฟอร์นิเจอร์ที่สั่งทำพิเศษ ของตกแต่งที่ประณีต ทุกอย่างแสดงถึงรสนิยมและฐานะของเจ้าของ

ฮั่วเส้าถิงชี้ไปที่โซฟาในห้องนั่งเล่นให้เวินม่านนั่งพักก่อน แล้วเขาไปที่ห้องทำงาน

เขารับแฟกซ์ที่ส่งมาและโทรหาผู้ช่วยเพื่อสั่งงานบางอย่าง

หลังจากทำงานเสร็จ ฮั่วเส้าถิงกำลังเตรียมตัวพาเวินม่านกลับ โทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อของเขาดังขึ้น

เมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้าที่เป็นเอกลักษณ์ ฮั่วเส้าถิงมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาปิดโทรศัพท์หลังจากผ่านไปสักพัก

คนที่โทรมาก็ไม่ได้โทรกลับมาอีกอย่างหยิ่งยโส

ฮั่วเส้าถิงอารมณ์เสียมาก เขาหยิบเหล้าขวดหนึ่งจากตู้เหล้า

หลังจากดื่มไปสองแก้วครึ่ง เขาถือแก้วเหล้ายืนอยู่หน้าหน้าต่างบานใหญ่ มองดูค่ำคืนข้างนอกอย่างเงียบๆ

เวินม่านรออยู่ข้างนอก ตอนแรกยังได้ยินเสียงแฟกซ์ในห้องทำงาน หลังจากโทรศัพท์ของฮั่วเส้าถิงดังแล้วก็ไม่มีเสียงอะไรอีก เธอรู้สึกไม่สบายใจ จึงค่อยๆ ดันประตูห้องทำงาน

ฮั่วเส้าถิงหันหลังให้เธอ

เวินม่านมองไม่เห็นใบหน้าของเขา แต่เงาของเขาเต็มไปด้วยความเหงา

สัญชาตญาณของผู้หญิงบอกเธอว่าฮั่วเส้าถิงมีคนสำคัญในหัวใจ ตอนนี้เขากำลังคิดถึงคนนั้น

เธอไม่อยากรบกวน จึงค่อยๆ เดินออกไป

"หยุด!"

เสียงแหบเล็กน้อยของฮั่วเส้าถิงดังขึ้นจากด้านหลัง

เวินม่านชะงักไป จากนั้นร่างของเธอถูกกอดเบาๆ

วันนี้เวินม่านใส่ชุดเดรสหลวมๆ ทำให้ไหปลาร้าดูสง่างามและเซ็กซี่ สายตาของฮั่วเส้าถิงเปลี่ยนเป็นร้อนแรง เขาจูบไหปลาร้าของเธอเบาๆ ลมหายใจร้อนๆ พ่นที่ข้างหูของเธอ เขาค่อยๆ รูดซิปชุดเดรสของเธอลง สายเดรสก็หลุดตามมา ชุดเดรสเปิดออกในทันที เผยให้เห็นผิวขาวนวลและชุดชั้นในประณีตของเธอ

มือของเขาไม่รู้ตัวว่ากุมหน้าอกของเธอเบาๆ นวดเบาๆ รู้สึกถึงการสั่นของร่างกายเธอ

เวินม่านมีเสียงในใจบอกเธอว่าฮั่วเส้าถิงตอนนี้อารมณ์ไม่มั่นคง แม้ว่าจะมีอะไรกับเธอแล้วก็อาจจะไม่ยอมรับในภายหลัง

แต่เธอรู้สึกอ่อนแรง ความร้อนแรงของฮั่วเส้าถิงทำให้เธอไม่สามารถต้านทานได้

หน้าต่างบานใหญ่ของห้องชุดหรูชั้น 24 ในย่านใจกลางเมือง เวินม่านถูกจับข้อมือยกสูงและตรึงไว้กับกระจก

เขาถอดเสื้อผ้าของเธอ ผิวเนียนของเธอเปล่งแสงเย้ายวนใต้แสงไฟ ด้วยความอาย ผิวพรรณเป็นสีชมพูจางๆ เหมือนจะดึงดูดวิญญาณของคน