เกมแห่งโชคชะตา

บทที่ 92

กระท่อมร้างเมื่อเรากลับมา ที่เหลือของฝูงออกไปฉลองกันและพวกเขาสมควรได้รับมัน ฉันตั้งตารอที่จะโทรหาพ่อแม่ แต่ก็รู้สึกได้ถึงความประหม่าของฟินเลย์ บางทีฉันอาจจะไร้เดียงสา แต่ฉันรู้สึกว่าความเครียด ความกังวล และความรู้สึกว่ามีบางอย่างแอบซ่อนอยู่นอกสายตาฉันนั้น ละลายหายไปหมด ฝูงของเราปลอดภัยและฉันมีฟินเลย...