เจ้าหญิงที่หายไปของไลแคน

บทที่ 5: ฉันอยู่ที่ไหน

มุมมองของสาว/ซาร่า

ฉันกำลังฟื้นสติ และร่างกายทั้งหมดของฉันเจ็บปวดไปหมด ฉันขยับขาไม่ได้ ตาของฉันบวมปิดสนิท สิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้คือผู้ชายตัวใหญ่ฉีกบานพับประตูออก ฉันอยู่ที่ไหนกัน? ฉันได้ยินเสียงเครื่องจักรส่งเสียงบี๊บๆ ซึ่งดังขึ้นและเร็วขึ้นตามจังหวะหัวใจของฉัน ในที่สุดฉันก็เข้าใจ: ฉันอยู่ในโรงพยาบาล แต่ฉันมาที่นี่ได้ยังไง? เครื่องเหล่านั้นส่งเสียงเร็วขึ้นๆ ฉันลืมตาขึ้นมาได้แค่เป็นช่องแคบๆ

แล้วประตูก็เปิดผางเข้ามา ชายในเสื้อคลุมสีขาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามา ฉันกรีดร้อง จากนั้นก็มีชายอีกคนเข้ามา ฉันแทบจะแยกไม่ออกว่าชายคนที่สองสวมเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้น ฉันเริ่มหายใจถี่รัว ฉันกุมอกตัวเองและยังคงหายใจไม่ทั่วท้อง ฉันมองไปเห็นเขาเอื้อมมือไปหยิบเข็มฉีดยา เขาเติมของเหลวใสลงไปและฉีดเข้าสายน้ำเกลือของฉัน ฉันเห็นจุดๆ และวิสัยทัศน์ของฉันเริ่มจางหายไป หัวใจของฉันเริ่มเต้นช้าลง และการหายใจของฉันเริ่มสงบลง "พักเถอะ คู่ชีวิตน้อยๆ ของฉัน" ฉันได้ยินใครบางคนพูด

"ฉันไม่ได้ทำ" ฉันพูดกับโรแลนด์

เขาสอบสวนทุกคนเกี่ยวกับอาหารกลางวันของเขาที่หายไป

"ฉันสัญญาว่าฉันไม่ได้ทำ" ฉันบอกเขาอีกครั้ง

แล้วเขาก็ตบหน้าฉัน

"ฉันจะสอนบทเรียนให้เธอ ไอ้ขโมยตัวน้อย" เขาพูด

เขาตัดเสื้อฉันออกและโยนฉันลงบนเตียงของเขา

"ไม่ หยุดด้วย" ฉันวิงวอน

เขาตบฉันและตะโกนว่า "หุบปากนะ ไอ้กะหรี่"

แล้วเขาก็คว้าคอฉันไว้ ฉันต่อสู้กับเขาและพยายามแกะมือเขาออกจากลำคอของฉัน ฉันกรีดร้องและตื่นขึ้น อีกครั้ง ฉันเห็นชายคนนั้นนั่งอยู่ข้างเตียงของฉันสวมเสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้น ดวงตาสีเขียวของเขาจ้องมองฉัน

"ไม่เป็นไรนะ คู่ชีวิตน้อยๆ ฉันอยู่ตรงนี้" เขาพูด

ฉันกรีดร้องเมื่อเขาเริ่มขยับเข้ามาหาฉัน ซึ่งทำให้เขาหยุดชะงัก เขาเพียงแค่มองฉัน

"ผมคือเรย์ เจ้าหญิงของผม" เขาพูด

จากนั้นเขาก็เริ่มเคลื่อนไหวช้าๆ เข้ามาหาฉัน ฉันพยายามขยับหนีจากเขา แต่ขาของฉันอยู่ในเฝือก และฉันแทบจะขยับไม่ได้ ฉันเริ่มตื่นตระหนกอีกครั้ง

"หมอเบอร์นาร์ด" ฉันได้ยินเขาตะโกน

ฉันแทบจะหายใจไม่ทัน แล้วทุกอย่างก็มืดดับอีกครั้ง ครั้งต่อไปที่ฉันตื่นขึ้นมา ผู้ชายในเสื้อกล้ามยังคงอยู่ที่นั่น เขากำลังนอนหลับอยู่บนเก้าอี้ในมุมห้องโดยไม่สวมเสื้อ ผู้ชายคนนี้เป็นใคร และทำไมเขาถึงเรียกฉันว่าเจ้าหญิง? ฉันมาที่นี่ได้ยังไง?

ฉันพยายามทำให้ลมหายใจของตัวเองสม่ำเสมอและสงบ สิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้ก่อนที่จะตื่นขึ้นมาที่นี่คือโรแลนด์กำลังทรมานฉันในคุกใต้ดิน และชายในเก้าอี้กำลังเข้ามาและฉีกโซ่ออกจากข้อมือของฉัน ก่อนที่ฉันจะหมดสติ ฉันคิดว่าฉันได้ยินคำว่า "คู่ชีวิต" เขาไม่น่าจะเป็นคู่ชีวิตของฉัน ฉันน่าจะได้กลิ่นเขา ฉันเพียงแค่จ้องมองชายคนนี้ที่เรียกตัวเองว่าเรย์ เขามีผมสีน้ำตาลและเคราเพิ่งขึ้นไม่กี่วัน เขามีรอยสักรูปหุบเขาบนหน้าอก คุณบอกได้ว่าเขาผ่านการต่อสู้มาหลายครั้ง

เขามีแผลเป็นบนท้อง หนึ่งบนกล้ามเนื้อหน้าอกด้านซ้าย และอีกไม่กี่รอยที่ต้องไปอยู่ด้านหลัง เขามีกล้ามต้นแขนขนาดใหญ่และรอยสักรูปกะโหลกบนแขนขวาท่อนล่างพร้อมดาบไขว้เป็นกระดูกไขว้ เขาคงใช้เวลาอยู่ข้างนอกมากเพราะผิวของเขาเป็นสีแทน เพื่อไม่ให้เขาตื่น ฉันพยายามขยับตัว แต่อีกครั้ง ฉันแทบจะยกแขนหรือขาของฉันไม่ได้ มีถุงน้ำเกลือแขวนอยู่ และสายน้ำเกลือเสียบอยู่ที่แขนของฉัน ฉันสงสัยว่ามีอะไรในถุงนั้น ฉันจึงพยายามอ่าน คำเดียวที่ฉันอ่านออกคือโซเดียม คำที่เหลือพร่ามัว สายตาของฉันพร่ามัว และตาของฉันบวมเกือบปิดสนิท ฉันแทบจะมองไม่เห็น มันเป็นเพราะอาการบาดเจ็บทั้งหมดที่ฉันมี

สองสามเดือนก่อน ฉันช่วยงานในโรงพยาบาลสองสามครั้ง ฉันจึงพอรู้ว่าเครื่องจักรเหล่านี้ใช้ทำอะไรและมีจุดประสงค์อะไร ฉันจึงไม่กลัวเครื่องจักรพวกนี้ ฉันกลัวชายคนนี้ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้มาก และทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่? ถ้านี่เป็นรูปแบบการลงโทษใหม่ ฉันจะทำทุกอย่างที่ต้องทำเพื่อหลีกเลี่ยงมันตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ทุกครั้งที่ฉันเริ่มอารมณ์เสีย หมอจะวิ่งเข้ามาและฉีดอะไรบางอย่างเข้าไปในสายน้ำเกลือของฉัน แล้วฉันก็หลับไป เป็นการนอนหลับที่ไม่ฝัน ซึ่งยอดเยี่ยมมาก และฉันไม่ถูกปลุกอย่างรุนแรงหรือถูกเทน้ำใส่หัว ฉันพยายามยืดตัว และฉันก็ร้องด้วยความเจ็บปวด ชายคนนั้นกระโดดขึ้น

"เกิดอะไรขึ้น?" เขาถาม

ขณะที่เขารีบมาที่ข้างเตียงของฉัน อีกครั้ง ฉันกรีดร้อง และเขาก็หยุดและสะดุดล้มลงบนตัวฉันโดยตรง ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด หมอวิ่งเข้ามาอีกครั้งและไปคว้าเข็มฉีดยานั้น ทำให้ฉันหมดสติ ฉันดึงสายน้ำเกลือออกจากแขนของฉัน และเลือดก็เริ่มไหลลงมาตามแขนของฉัน ฉันรู้สึกเวียนหัวและเป็นลม

"ได้โปรดหยุดเถอะ มันเจ็บ" ฉันพูด

"เธอชอบมันนี่" โรแลนด์พูด

"อยู่นิ่งๆ แล้วมันจะไม่เจ็บ ไอ้นังเวร" โรแลนด์พูด

ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงกรีดร้อง ชายคนที่อยู่ที่นั่นอีกครั้งกระโดดขึ้น แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้รีบเข้ามาหาฉัน

"ไม่เป็นไรนะ เจ้าหญิง เธอปลอดภัยแล้ว ไม่มีใครทำร้ายเธอหรอก"

ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นตัวสั่น นี่เป็นเกมหรือ และทำไมชายคนนี้ถึงเรียกฉันว่าเจ้าหญิงตลอด? เขาเรียกหมอให้เข้ามา แต่ครั้งนี้ หมอไม่ได้เอื้อมมือไปหยิบเข็มฉีดยาอีก แต่เขานั่งลงบนเก้าอี้พับและเริ่มพูดคุยกับฉัน

"สวัสดีครับ เจ้าหญิงซาร่า ผมชื่อหมอเบอร์นาร์ด คุณได้รับการช่วยเหลือเมื่อสองสามวันก่อนจากแคลนไวท์ริเวอร์" เขาพูด

จากนั้นเขาก็หยุดและนั่งอยู่ตรงนั้น ฉันคิดว่าเขากำลังรอการตอบสนอง ฉันพยายามพูดออกมาแต่ปากของฉันทำงานไม่ถูกต้อง มีอะไรผิดปกติกับฉัน? ทำไมฉันทำให้ปากของฉันทำงานไม่ได้? ฉันเริ่มตื่นตระหนกอีกครั้ง

"ไม่เป็นไรนะ ที่รัก" ชายในเสื้อกล้ามพูด

ขณะที่เขากำลังลูบมือของฉัน ฉันไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าเขาเดินมาที่เตียงแล้ว ฉันเพียงแค่มองขึ้นไปและเริ่มจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา มีบางอย่างที่ไม่ยอมให้ฉันมองไปทางอื่น แปลกพอดูที่ฉันรู้สึกสบายใจมาก ครั้งนี้เสียงของเขาช่างปลอบโยน ต่ำ และให้ความอบอุ่น จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงเบาๆ ในหัวของฉันพูดว่า "คู่ชีวิต" การอยู่ใกล้ชิดกับเขาและเขาลูบมือของฉัน ฉันเริ่มสงบลงทันที ตอนนี้ฉันรู้สึกเหนื่อย ฉันแทบจะลืมตาไม่ขึ้นอีกแล้ว

"ไม่เป็นไรนะ ที่รัก" เขาพูด

ฉันรู้สึกผ่อนคลายมากจนรู้สึกว่าเปลือกตาของฉันหนักอึ้งและเริ่มหลับไป