เจ้าหญิงที่หายไปของไลแคน

บทที่ 3: ความช่วยเหลือ

มุมมองของสาว

หลังจากเห็นรอยยิ้มของเขา ฉันพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันกำลังพยายามคิดว่าฉันทำอะไรผิดร้ายแรงถึงขนาดถูกโยนลงคุกใต้ดินแบบนี้ ตามที่ฉันรู้ ฉันทำหน้าที่อย่างสุดความสามารถแล้ว ฉันหวังว่าโรแลนด์จะเมามากเกินกว่าจะทำอะไรฉัน และเขาจะหมดสติไป แต่ไม่ ฉันคิดผิด เขายังสร่างเมาเต็มที่ เขาแค่ยืนอยู่ตรงนั้นและจ้องมองฉัน ฉันแค่อยากให้การทุบตีครั้งนี้จบลงและให้เขาไปซะที

"แกอยู่ไหน นังโสเภณีตัวน้อยของข้า" เขาถาม

ฉันไม่ตอบ และพยายามเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ บางทีเขาอาจจะไป หรืออาจจะคิดว่าฉันตายไปแล้ว แต่ฉันคิดผิด

"ข้าเจอแกแล้ว" เขาประกาศ

เขาคว้าโซ่ที่ล่ามข้อมือฉันและปลดกุญแจออก เขาโยนฉันเข้าใส่กำแพง ฉันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เขากดฉันลงกับพื้นและเตะฉันทั่วร่างกาย จากนั้นเขาก็ฉีกเสื้อผ้าเล็กๆ น้อยๆ ที่ฉันสวมอยู่และเข้ามาอยู่ระหว่างขาของฉัน เขากระแทกอวัยวะเพศของเขาเข้าในช่องคลอดของฉัน เขาเสร็จกิจ แล้วลากฉันไปกลางห้องที่มีโซ่อยู่และล่ามมือฉันไว้เหนือศีรษะ เขาเริ่มเฆี่ยนฉัน ฉันนับไม่ถ้วนหลังจากครั้งที่หกและหมดสติไปไม่ว่าจะจากการเสียเลือดหรือความเจ็บปวด โรแลนด์สาดน้ำหนึ่งถังใส่ฉัน มันทำให้ฉันตื่น

น้ำตาไหลอาบใบหน้าฉัน ตาข้างหนึ่งของฉันบวมปิดจากที่โรแลนด์ตบฉันเมื่อวานนี้

"ได้โปรดหยุดเถอะ" ฉันวิงวอน

อัลฟ่าเข้ามาในห้องขัง

"พ่อแม่ของเจ้าสร้างปัญหาให้ข้า" เขากล่าว

"ข้าจะฆ่าเจ้าเหมือนที่ข้าฆ่าพ่อแม่ของเจ้า" เขากล่าว

"ไม่!" ฉันกรีดร้อง

"พวกเราไม่อาจให้กษัตริย์เรย์รู้ว่าเรามีเจ้าหญิงอยู่" เขากล่าว

"มันจะเป็นจุดจบของพวกเรา"

ฉันได้ยินพวกเขาพูดถึงเจ้าหญิงที่หายไปขณะที่ฉันเข้าๆ ออกๆ จากสติ พวกเขากำลังโต้เถียงกันไปมาว่าจะทำอย่างไรกับฉัน

"เราต้องจัดการนางและจบเรื่องนี้ซะที" อัลฟ่ากล่าว

จากนั้นโรแลนด์ก็กลับเข้ามา

"จัดการมันให้เสร็จและรวดเร็ว" อัลฟ่ากล่าว

จากนั้นอัลฟ่าก็ได้ยินเสียงวุ่นวายข้างนอก เหลือแค่ฉันกับโรแลนด์ เขาต่อยท้องฉันและทำให้กระดูกซี่โครงฉันหัก ฉันเริ่มหมดสติอีกครั้ง เขายังคงทุบตีฉันแม้ว่าฉันจะขยับไม่ได้หรือแทบหายใจไม่ออก เขาหัวเราะขณะที่ทุบตีฉัน

"ข้ารอมานานที่จะได้ทำในสิ่งที่ข้าต้องการกับเจ้า" เขากล่าว

ฉันได้ยินเสียงคนทะเลาะกันอยู่ข้างนอก อัลฟ่ากำลังโต้เถียงกับใครบางคน จากนั้นโรแลนด์ก็วิ่งออกจากห้อง ฉันได้ยินเสียงโต้เถียงมากขึ้น โรแลนด์ออกจากห้องขัง ซึ่งฉันรู้สึกขอบคุณ จากนั้นทุกอย่างก็เงียบลง ฉันทำอะไรผิดถึงสมควรได้รับสิ่งนี้? ฉันยังเป็นทารกตอนที่อัลฟ่าพาฉันมาที่นี่ จากนั้นฉันก็ถูกบังคับให้เป็นทาส พ่อแม่ของฉันเป็นใคร? คำถามมากมายวิ่งวนในหัวฉัน ซึ่งฉันคงไม่มีวันได้คำตอบ ฉันรู้สึกว่าชีวิตกำลังหลุดลอยไปจากฉัน ฉันรู้ว่านี่อาจเป็นจุดจบ ฉันอธิษฐานว่ามันจะเป็นจุดจบ บางทีในความตาย ฉันอาจพบพ่อแม่ของฉันและได้พบพวกเขาเป็นครั้งแรก กษัตริย์เรย์เป็นใคร และทำไมพวกเขาถึงกังวลมากที่เขาจะรู้เรื่องเจ้าหญิง?

ทำไมฉันต้องทนทุกข์เพราะเธอด้วย? ฉันได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเจ้าหญิงและว่าเธอหายไปในการต่อสู้ แต่ไม่มีใครเคยบอกว่าชื่อของเธอคืออะไรหรือเธอมาจากไหน ฉันได้ยินเสียงพูดคุยมาจากในทางเดิน ฉันหวังว่ามันจะไม่ใช่โรแลนด์หรืออัลฟ่า เสียงเหล่านั้นผ่านห้องขังของฉันไป ฉันเจ็บปวดมากจนอยากตายไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงกรีดร้องที่ปลายอีกด้านของทางเดิน ฉันรู้ว่ามีคนน่าสงสารบางคนกำลังถูกทรมาน ฉันสงสัยว่าพวกเขาทำอะไร ในคุกใต้ดินมีอาชญากรทุกประเภท ตั้งแต่ทาสไปจนถึงคนที่ถูกจับได้ว่าเป็นสายลับ ฉันเริ่มหมดสติอีกครั้ง

มีแสงสว่างสีขาวอีกครั้งและเสียงนั้น

"อดทนไว้ ความช่วยเหลือกำลังมา" เสียงนั้นกล่าว

"ใครกำลังมา?" ฉันถามเสียงนั้น

"โชคชะตาของเจ้า" เสียงตอบ

อีกครั้ง มีเพียงแสงสว่างสีขาว จากนั้นฉันก็ตื่นขึ้นและมีแต่ความมืด เสียงกรีดร้องค่อยๆ เบาลง และแสงไฟก็เลือนหาย ฉันได้ยินประตูห้องขังของฉันเปิดอีกครั้ง โรแลนด์เดินเข้ามา ทำไมเขาไม่ฆ่าฉันเสียที? ฉันแทบมองไม่เห็นเพราะตาฉันบวมปิด เขาแตะหน้าฉันเพื่อดูว่าฉันตื่นอยู่หรือไม่

"ได้โปรดหยุดเถอะ" ฉันวิงวอน

"เจ้ายังมีชีวิตอยู่สินะ" เขากล่าว

"ได้โปรดปล่อยฉันไว้คนเดียวเถอะ" ฉันวิงวอน

"น่ารักจังเวลาเจ้าขอร้อง" เขาตอบ

จากนั้นเขาก็ตบหน้าฉันอีกครั้ง แล้วถ่มน้ำลายใส่ฉัน เขาคว้าแส้และเริ่มเฆี่ยนอีก ฉันไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป ฉันไม่สามารถกรีดร้องได้อีกต่อไป ฉันพยายามกรีดร้อง แต่ไม่มีเสียงออกมา มันฟังเหมือนแตรที่ถูกเป่ามากเกินไป ฉันเริ่มหมดสติอีกครั้ง จากนั้นทันใดนั้น ประตูห้องขังก็ถูกฉีกออกจากผนัง มีเสียงคำรามที่สั่นสะเทือนทั้งห้อง ฉันได้ยินโรแลนด์วิงวอนขอชีวิต

"เขาบังคับให้ข้าทำ" เขาพูด

ฉันได้ยินเสียงกระแทกกับผนัง จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำถามว่าเขาคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่

"อัลฟ่ามาร์คบังคับให้ข้าทำ" โรแลนด์พูด

"ข้าจะจัดการเจ้าทีหลัง" เสียงนั้นพูด

จากนั้นฉันก็หมดสติ มีแสงสว่างสีขาวอีกครั้ง แล้วก็เสียงนั้น

"เจ้าจะปลอดภัยแล้ว" เสียงนั้นพูด

"อดทนอีกนิดนะ" เสียงนั้นพูด

"ท่านเป็นใคร?" ฉันถาม

"เจ้าจะรู้ในเวลาอันสมควร" เสียงนั้นพูดอีกครั้ง