2.ภาษาที่รัก
มุมมองของฟ็อกซ์
ผมสามารถเลือกเธอออกมาจากที่ไหนก็ได้ ร่างกายของเธอ ผมรู้จักดีกว่าใครทั้งหมด รวมถึงตัวผมเอง โอฟีเลีย เบลค เธออยู่ในความคิดของผมตั้งแต่วันที่เธอเกิด ผมเป็นเจ้าของเธอทันทีที่ได้เห็นใบหน้าที่ถูกกรีดนั่น วันนั้นถูกสลักไว้ในสมองผมตลอดกาล ความหวาดกลัวที่เธอสวมใส่ เลือดของพ่อเธอที่เปื้อนตัวผม ความรู้สึกที่ได้เห็นเขาตายใต้มีดของเขาเอง มีดที่เขาใช้กรีดลูกสาวสวยของเขา
ผมอยู่ในเหตุการณ์สำคัญเกือบทุกช่วงชีวิตของเธอ ถึงแม้เธอจะไม่ได้เห็นผมเสมอไป แต่ผมอยู่ที่นั่น ผมใช้เวลา 7 ปีที่ผ่านมาคอยจับตาดูเธอ เธอเป็นของผม และผมทำให้แน่ใจในเรื่องนั้น เธอควรจะรู้ว่ามีผู้ชายคอยปกป้องเธออยู่เสมอ ยกเว้นช่วงเวลาที่เธออยู่ที่ควอนติโก แต่เมื่อเธอเรียนจบ ดวงตาก็กลับมาจับจ้องเธออีกครั้ง เธอเป็นเอเจนต์เชียวนะ แต่กลับไม่รู้ตัวเลยว่าผมมีคนคอยติดตามเธอ
ผมรู้ว่าเธอเกลียดเมืองนี้ ผมรู้ว่าเธอจะไม่มีวันอยากกลับมาที่นี่กับความทรงจำที่ผุดขึ้นมา แต่เธอก็อยู่ที่นี่ ในคลับของผม ในชุดสีแดง ผมคอยดูเธอตั้งแต่เธอมาถึง ริมฝีปากสีแดงสมบูรณ์แบบที่ห่อหุ้มแก้วมาร์ตินี่ของเธอ ผมเห็นชายคนนั้นเข้าไปหาเธอ และเมื่อเธอหันไป สีหน้าของชายคนนั้นเมื่อเขาทนมองรอยแผลเป็นที่พาดผ่านใบหน้าเธอไม่ได้ รอยแผลเป็นอันงดงามนั้น
ผมรู้ว่าทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่ เธอได้รับมอบหมายให้มาสืบผม เอเจนต์คนอื่นๆ เคยพยายามมาแล้ว แต่พวกเขาถูกกันออกไปหรือไม่ผมก็ฆ่าพวกเขาด้วยตัวเอง สำนักงานสอบสวนกลางกำลังลองวิธีอื่น พวกเขาคิดว่าโอฟีเลียจะมีโอกาสได้หลักฐานอะไรบางอย่างที่จะเอาผิดผมได้ พวกโง่คิดว่าเธอจะหันหลังให้ผม แต่ผมรู้ดีกว่า ผู้หญิงคนนี้เคยปกป้องผมจากตำรวจมาแล้วครั้งหนึ่ง เธอจะทำแบบนั้นอีกครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงแม้ทุกคนจะรู้ว่าผมฆ่าคน เธอก็จะไม่ทรยศผม สำนักงานสอบสวนกลางผิดมหันต์ที่ส่งเธอมาที่นี่
ตอนนี้เธอกลับมาที่นรกของผมแล้ว เธอจะไม่มีวันจากไปอีก ชีวิตของเราเริ่มต้นด้วยกัน และเราจะจากโลกนี้ไปด้วยกัน ผมอดทนรอเธอมานาน แต่ตอนนี้เธอได้มาถึงถ้ำแห่งบาปของผมแล้ว สนามเด็กเล่นใต้พิภพส่วนตัวของผม และเธอจะปกครองอาณาจักรนี้กับผม หรือไม่เธอก็จะถูกเผาไหม้เหมือนคนอื่นๆ เธอจะยอมมอบวิญญาณให้ผม ผมเคยมีเธอครั้งหนึ่ง และผมจะมีเธออีกครั้ง
"เธอเติบโตมาได้ดีนะ" ผมให้รอยยิ้มที่เคยได้ผลมาแล้วนับพันครั้ง เธอยืนอยู่ตรงนั้น ริมฝีปากที่ทาสีของเธอเผยอออก ในไม่ช้าผมจะเติมเต็มมันจนน้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าที่เย้ายวนใจของเธอ "มาสิ นั่นเป็นวิธีทักทายเพื่อนเก่าหรือไง?" ผมพูดจงใจให้หนักแน่น ผมรู้เกมของเธอ และผมจะเล่นตามไปจนกว่าเธอจะยอมจำนนต่อสิ่งที่ผมรู้อยู่แล้วว่าจะเป็นบทสรุปของเรา "ฟ็อกซ์" นั่นคือทั้งหมดที่เธอพูด ไม่มีใครเรียกชื่อจริงของผมตั้งแต่วันที่ผมกำจัดหัวหน้าตระกูลอื่นๆ ทุกคนเรียกผมว่าวาเลนไทน์ แต่สำหรับเธอ ผมจะปล่อยให้เธอเรียกผมด้วยชื่อที่เธอเติบโตมาด้วย
ผมสังเกตเห็นชีพจรที่เต้นเร็วขึ้นบนลำคอของเธอ ดวงตาของเธอขยายออก และผมเห็นว่าชุดของเธอรัดแน่นขึ้นบริเวณหน้าอก เสียงดนตรีในคลับของผมดังกระหึ่ม แต่ผมไม่ได้ยินมัน ความสนใจทั้งหมดของผมถูกดึงดูดไปที่ผู้หญิงตรงหน้าผม มือของผมเอื้อมออกไป โอฟีเลียไม่ได้ถอยหนี เธอยังคงยืนอยู่ตรงนั้นขณะที่นิ้วหยาบกร้านของผมลากผ่านรอยแผลเป็นที่เด่นชัดบนใบหน้าของเธอ ผมรอมาหลายปีที่จะได้สัมผัสใบหน้านั้น ผมดึงมือออกจากเธอ
"เธอมาทำอะไรในเมืองนี้? ผมแน่ใจว่าเธอจะไม่มีวันกลับมาที่นี่อีก" เธอกลืนน้ำลายและดึงตัวเองกลับมาสู่ปัจจุบัน "ฉันแค่ต้องการเปลี่ยนบรรยากาศ" เธอเป็นคนโกหกตัวน้อยที่สวยงาม "หลายอย่างเปลี่ยนไปในช่วง 7 ปีที่ผ่านมา ในฐานะเพื่อนเก่าแก่ที่สุดของเธอ ผมสามารถพาเธอไปดูรอบๆ ได้" ลมหายใจของเธอเริ่มหนักขึ้น มันเล็กน้อย แต่ผมสังเกตเห็น เธอกำลังคิดถึงตอนที่เราเล่นด้วยกันตอนเป็นเด็กหรือเปล่า "มาสิ" ผมพูดพร้อมกับหันหลังให้เธอ ผมรู้ว่าเธอจะตามมา ไม่ว่าจะด้วยความสมัครใจของเธอเอง หรือเพราะเธอจำเป็นต้องทำเพื่อภารกิจของเธอก็ตาม
ผมเดินขึ้นบันไดสีแดงนั่นไปยังชั้นบนสุดที่มองลงมาเห็นคลับทั้งหมด นี่คือโซน VIP ผมนั่งลงบนโซฟาตัวหนึ่ง และเธอก็ตามมานั่งด้วย ผมสังเกตเห็นว่าเธอเว้นระยะห่างระหว่างเรามากทีเดียว "คุณรู้ไหมว่าการออกไปเที่ยวกลางคืนคนเดียวไม่ใช่เรื่องฉลาดเลย คุณไม่มีทางรู้หรอกว่ามีหมาป่าตัวไหนกำลังรอจังหวะอยู่" เธอยังคงเงียบ "พูดสิโอฟีเลีย เรารู้จักกันดีพอที่คุณไม่ควรต้องนั่งเงียบแบบนี้" ปากของเธอเม้มแน่น "ฟ็อกซ์ ฉันโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันไม่จำเป็นต้องมีคนพาออกไปเที่ยวกลางคืนหรอกนะ" ผมยิ้มมุมปาก
นั่นแหละ ไฟในตัวเธอที่เข้ากับใบหน้าของเธอพอดี "เราควรดื่มวิสกี้กันเพื่อระลึกถึงความหลังนะ" เธอไม่ตอบ ผมเป็นคนแรกที่เคยแนะนำเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ให้เธอรู้จัก และตอนนั้นเครื่องดื่มที่เลือกก็คือวิสกี้ ผมรู้ว่าเธอต้องจำวันที่เรานั่งจิบมันในห้องใต้ดินของผมพร้อมกับเล่นไพ่ได้แน่
ผมยกมือเรียกหนึ่งในสาวๆ ที่คอยเสิร์ฟเครื่องดื่มให้แขก VIP เธอรีบมาทันที ดวงตาของหญิงสาวดูเหมือนสัตว์ป่าขณะที่รอให้ผมสั่ง "เจีย เอาขวดวิสกี้กับแก้วสองใบมาให้หน่อย" ในที่สุดสายตาของเธอก็เลื่อนไปเห็นโอฟีเลีย ผมเห็นประกายความอิจฉาวาบขึ้นในดวงตาของเธอ รวมถึงความรังเกียจด้วย
ผมไม่เคยชวนเจียมาดื่มด้วยกัน ผมรู้ว่าเธอต้องการอะไรมากกว่านั้นจากผม เธออยากเป็นราชินีของผม ผมเคยยอมตามความต้องการของเธอมากกว่าหนึ่งครั้ง การที่ผมใช้ปากกับจุดซ่อนเร้นของเธอทำให้เธอคิดว่าผมจะให้อะไรมากกว่านั้น แต่ผมไม่มีวันทำ โอฟีเลียพูดเสียงดัง "ฉันขอวอดก้ามาร์ตินี่อีกแก้วค่ะ" ผมมองโอฟีเลียพร้อมรอยยิ้มมุมปากอีกครั้ง แล้วหันไปพยักหน้าให้เจีย "รีบไปเลย" ผมตะโกนใส่เธอ เธอรีบวิ่งออกไป
"คุณรู้ไหมว่ามันไม่สุภาพที่จะปฏิเสธเครื่องดื่มที่มีคนเสนอให้ พ่อของคุณคงผิดหวังที่รู้ว่ามารยาทที่เขาสอนคุณมาสูญเปล่า" ใบหน้าของโอฟีเลียบึ้งตึง เธอหันตัวมาหาผมทั้งตัว "อย่าพูดถึงพ่อฉันเด็ดขาด" ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ผมพูดว่า "เป็นจุดอ่อนของคุณสินะ?" มือของเธอกำแน่น ก่อนที่เธอจะรู้ตัวว่ากำลังเสียการควบคุม เธอจึงยืดหลังตรงและคลายมือออก "อย่างที่คุณบอก ฉันโตแล้ว และฉันรู้ดีกว่าที่จะผสมเครื่องดื่มแอลกอฮอล์" ปากที่ฉลาดของเธอจะนำเธอเข้าสู่ปัญหาแน่
เจียกลับมาพร้อมถาดและเครื่องดื่มของเรา เธอวางมันลงโดยทำให้แน่ใจว่าผมสามารถเห็นร่องอกของเธอทั้งหมด ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน หวังว่าท่าทางนั้นจะยั่วยวนผม "วาเลนไทน์ คืนนี้คุณอยากให้ฉันไปที่ออฟฟิศคุณไหมคะ" เธอไม่ได้แอบแฝงเลยสักนิด ผมเห็นว่าเธอพยายามทำให้ดูเหมือนเราเป็นคู่กัน พยายามอ้างสิทธิ์เหนือตัวผม แต่ผมชินกับพฤติกรรมจอมปลอมแบบนี้ ผมเจอมันเป็นประจำ "ไม่" ผมพูดเสียงเย็น "แต่ว่า..." โอฟีเลียจ้องตาเธอ "เขาบอกว่าไม่ไง อีโง่"
เธอคว้ามาร์ตินี่ของเธอและเห็นว่าเจียยังยืนอยู่ที่นั่น ด้วยความตกใจ "ไปให้พ้น" โอฟีเลียแทบจะตะโกน เจียหันหลังและเดินจากไป ผมมองเธอจิบเครื่องดื่มและวางมันลง "ฉันเห็นว่าคุณยังคงมีปากที่สกปรกอยู่นะ เจ้าหญิง" เธอจ้องผมอย่างดุดัน "ฉันไม่ใช่เจ้าหญิง" เธอแทบจะขู่ฟ่อ ผมยิ้มอย่างโหดร้าย "แต่คุณเคยเป็น อย่างน้อยก็สำหรับพ่อของคุณ เขาเรียกคุณแบบนั้น จนกระทั่งเขาเริ่มเกลียดคุณ" เธอดูเหมือนอสรพิษ "อย่าพูดถึงพ่อฉันเด็ดขาด" ผมเคลื่อนไหวเร็วมาก รวบคอเธอด้วยมือที่มีรอยสักของผม ผมไม่ได้บีบแรง แค่กดเบาๆ ใบหน้าของผมเข้าไปใกล้หูเธอ และผมกระซิบ "ระวังนะโอฟีเลีย เราอาจจะเป็นเพื่อนเก่า แต่คุณรู้ว่าผมทำอะไรได้บ้าง" ใบหน้าของเธอดูจริงจังมาก
ผมได้กลิ่นหอมมึนเมาของเธอและปล่อยมือจากคอเธอ เธอลุกขึ้นยืน "ฉันจะกลับบ้านแล้ว" เธอพูดอย่างสงบ มีแต่โอฟีเลียของผมเท่านั้นที่สามารถแสดงความเคียดแค้นและมีท่าทีสงบในวินาทีถัดมา เธอควบคุมตัวเองมาหลายปีที่หายไป แค่คืนเดียวกับผม และเธอก็เริ่มทำตัวเหมือนเด็กผู้หญิงที่ผมเติบโตมาด้วยกันแล้ว "เราจะได้เจอกันเร็วๆ นี้" เธอไม่ตอบ เธอรู้จักผมดีพอ ถ้าผมต้องการให้เธออยู่เป็นเพื่อน ผมจะไปตามเธอเอง ไม่มีที่ไหนในเมืองนี้ที่เธอจะไปแล้วผมจะหาเธอไม่เจอ
ผมมองสะโพกของเธอส่ายไปมาขณะที่เธอเดินจากไป ผมยิ้มขณะที่เธอเดินจากไปราวกับว่าการมีปฏิสัมพันธ์กับผมไม่ได้ส่งผลอะไรกับเธอเลย ผมรู้ว่าคำพูดของผมจะถูกเล่นซ้ำในหัวเธอไม่รู้จบ โอฟีเลียกับผมเชื่อมโยงกันด้วยอดีตและอนาคตของเรา และเธอจะรู้เร็วๆ นี้ ผมจะดึงความมืดออกจากตัวเธอเหมือนปีศาจที่ทำกับคนชอบธรรม ผมเอนหลังจิบวิสกี้พลางยิ้มในใจเมื่อรู้ว่าผมได้ดึงความสนใจของเธอไปแล้ว