บทที่3
มุมมองของอีโลน่า
ฉันเก็บข้าวของเพราะเขียนเรียงความเสร็จแล้ว ฉันปิดสมุดที่เขียนอยู่แล้ววางไว้บนโต๊ะกาแฟ คริสลินน์ปิดหนังสือของเธอแล้วเก็บใส่กระเป๋าเป้ ฉันรู้สึกเป็นห่วงคุณเครนเพราะฉันเห็นเขาอ่านเรียงความของคริสลินน์แล้วมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไปในตัวเขา แต่เขาก็รู้ว่าฉันเห็น
ฉันลุกขึ้นจากพื้น ส่วนคริสลินน์กำลังส่งข้อความหาใครบางคนในโทรศัพท์ ฉันมองไปทางครัว เห็นคุณเครนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เขากำลังเลื่อนดูอะไรบางอย่างในโทรศัพท์ สีหน้าเป็นปกติ ฉันคงรักษาความสงบไม่ได้หากเพิ่งรู้สึกเศร้าจากการอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับคนที่ฉันสูญเสียไป
ฉันคิดถึงแม่ แต่ก็ไม่มากนัก บางครั้งฉันอาจหลั่งน้ำตา แต่ฉันยังเด็กมากตอนที่แม่เสียชีวิต "ไปนั่งที่โต๊ะอาหารได้นะ" คริสลินน์บอก
ฉันลังเลเพราะคุณเครนนั่งอยู่ตรงนั้น และความหลงใหลที่ฉันมีต่อเขาดูเหมือนจะเพิ่มขึ้น ฉันสูดหายใจลึกๆ ขณะรวบรวมความกล้าเดินไปที่ครัว เมื่อฉันเดินเข้าไปใกล้ คุณเครนกำลังจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์
ขณะที่ฉันดึงเก้าอี้ตรงข้ามกับเขา มันเสียดสีกับพื้นดังเอี๊ยด เขาเงยหน้าขึ้นมองฉัน ดวงตาสีเขียวคู่นั้นดึงดูดฉัน และในขณะที่ฉันคิดว่าสายตาของเขาจะจับจ้องฉันไว้ ทำให้หัวใจฉันหยุดเต้นชั่วขณะ เขากลับก้มลงมองโทรศัพท์อีกครั้ง แล้วฉันก็นั่งลง
ตอนนี้ฉันรู้สึกอึดอัดขณะที่นั่งประสานมือบนโต๊ะโดยไม่มีอะไรทำ และโทรศัพท์ของฉันก็อยู่ในกระเป๋าเป้ ด้วยความโล่งอก คริสลินน์เดินเข้ามาในครัว "พ่อคะ มารยาทบนโต๊ะอาหารนะ" เธอพูด
"พ่อแค่ต้องตอบอีเมลนี้ก่อน แล้วพ่อจะให้ความสนใจเต็มที่" เขาเงยหน้ามองฉัน "ทั้งสองคน" หัวใจฉันหยุดเต้นเพราะสายตาของเขาทะลุทะลวงเข้ามาในตัวฉันเมื่อเขาพูดแบบนั้น แล้วเขาก็กลับไปสนใจโทรศัพท์อีกครั้งอย่างรวดเร็ว ฉันกลืนน้ำลาย แต่คอฉันแห้งผากเหมือนกระดาษทราย ฉันต้องการของเหลวเข้าระบบร่างกาย
"นี่จ้ะ" คริสวางน้ำองุ่นไว้ตรงหน้าฉันและพ่อของเธอ เธอกลับไปเอาน้ำของตัวเองแล้วกลับมาวางไว้ข้างฉันบนโต๊ะ เสียงกริ่งประตูดังขึ้น "คงเป็นคนส่งของ" เธอรีบออกไปจากครัว และขณะที่ฉันหยิบแก้วน้ำขึ้นมา ฉันเห็นเขาวางโทรศัพท์ลงและหยิบแก้วของเขาขึ้นมาเช่นกัน
ฉันเงยหน้ามองเขา และเขากำลังจ้องมองฉันอยู่แล้วขณะที่เราจิบน้ำพร้อมกัน จากนั้นเราก็วางแก้วกลับลงบนโต๊ะพร้อมกัน เขากระแอมเบาๆ "อย่าบอกคริสลินน์นะว่าผมอ่านเรียงความของเธอ" เขาพูด
"เอ่อ" ฉันเลียริมฝีปาก และสายตาของเขาเลื่อนลงมามองตามการเคลื่อนไหวของลิ้นฉัน "หนูสัญญาว่าจะไม่บอกเธอ" ฉันตอบ และเขาก็มองเข้ามาในดวงตาฉันอีกครั้ง
"ขอบคุณครับ" เขาพูดขณะที่คริสลินน์ก้าวเข้ามาในครัวพร้อมกล่องพิซซ่าสองกล่อง "พ่อคะ หนูรู้ว่าพ่อชอบพิซซ่ามาก หนูเลยสั่งมาสองกล่อง พ่อต้องหิวแล้วแน่ๆ" เธอวางกล่องพิซซ่าทั้งสองลงบนโต๊ะ
"พ่อหิวมาก" เขาพูด แต่สายตายังคงจับจ้องฉันอยู่ ฉันไม่รู้ว่าเขาตั้งใจทำแบบนั้นหรือเปล่า หรืออาจเป็นฉันที่คิดไปเอง เขาไม่เคยมองฉันแบบนั้นมาก่อน
"พ่อคะ พ่อควรออกไปข้างนอกให้มากกว่านี้ ไม่ใช่เพื่องาน... หนูหมายถึงการเดทนะคะ" คริสลินน์พูดขณะนั่งลงข้างฉัน เปิดกล่องพิซซ่าทั้งสอง กลิ่นหอมกระทบท้องฉันจนมันส่งเสียงร้อง
เราเริ่มกิน และฉันพยายามไม่มองคุณเครน "ชีวิตการเดทของพ่อหยุดไปแล้ว และถ้าพ่อจะเดทกับใคร ลูกก็จะรู้" เขาตอบ ฉันยังคงปฏิเสธที่จะเงยหน้าขึ้นมองเขา
"หนูจะรู้ได้ยังไงคะ?" เธอถาม
"คุณอยากรู้จริงๆ เหรอ?"
"อย่าตอบคำถามด้วยคำถามสิ แน่นอนว่าฉันอยากรู้จริงๆ" คริสยืนกราน
"เอ่อ..." ฉันเงยหน้ามองเขาที่กำลังยิ้มมุมปาก เขาถือพิซซ่าชิ้นหนึ่งในมือเพราะฉันอยากรู้คำตอบ เขากำลังพิจารณาพิซซ่าอยู่
"พ่อคะ บอกมาเถอะ พวกเราอยากรู้จะแย่แล้ว" ทำไมเธอต้องลากฉันเข้ามาเกี่ยวด้วยตอนนี้ด้วยนะ เพราะเขาเงยหน้ามองฉัน ยังคงยิ้มมุมปากอยู่
"ลูกจะได้ยินเสียงพ่อมีอะไรกับผู้หญิง" ฉันไอสำลักพิซซ่าที่กำลังกินอยู่
"พ่อคะ!" ฉันคว้าแก้วน้ำผลไม้แล้วดื่มรวดเดียว ในที่สุดก็หายใจได้อีกครั้ง ฉันรู้สึกถึงมือของคริสลินน์ที่ตบหลังฉันเบาๆ "เห็นไหมคะว่าพ่อทำอะไรกับเอโลน่า"
"เธอโอเคไหม?" เขาถามขณะที่ฉันวางแก้วลง เขาไม่ได้ยิ้มมุมปากอีกต่อไปแต่ดูเป็นห่วง
"ค่ะ แค่สำลักนิดหน่อย" ฉันไอเล็กน้อยก่อนจะกินต่อและหลบตาไป
"เอาละ เร็วๆ นี้เธอก็จะทำแบบนั้นเหมือนกัน และฉันอาจจะพูดถึงมันได้" เขาพูด และสายตาฉันก็กลับไปสบตาเขาอีกครั้ง เขากำลังเคี้ยวอาหารและฉันมองลูกกระเดือกของเขาขยับตอนที่เขากลืน
"ฉันสงสัยว่าเอโลน่าจะทำแบบนั้นเร็วๆ นี้นะ เธอเป็นนางฟ้าชัดๆ" ฉันหันไปมองเธอเพราะตอนนี้เธอกำลังพูดถึงฉัน
"คริส นี่เป็นเรื่องของเธอกับพ่อเธอ ไม่เกี่ยวกับฉันนะ" ฉันหัวเราะเบาๆ และรู้สึกได้ถึงความร้อนที่แล่นขึ้นมาที่แก้ม คงจะแดงไปหมดแล้ว เรื่องคือ คุณเครนกับคริสพูดกันตรงๆ แบบที่พวกเขาต้องการ ส่วนฉันยังคงให้ความเคารพพ่อของฉันอยู่ แต่ฉันก็ชอบความสัมพันธ์แบบของพวกเขาเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าความสัมพันธ์ของฉันกับพ่อจะแตกต่างอะไรนัก
"ในไม่ช้า เอโลน่าก็จะได้ลองเรื่องทางเพศเหมือนกัน" เมื่อฉันมองเขา เขากำลังจ้องมองฉันอย่างจริงจัง "เธอจะได้ทดลอง และอาจจะชอบบางอย่าง" เหมือนกับว่าในช่วงเวลานี้ การสบตาของเราดึงดูดฉันเข้าหาเขา ราวกับมีแค่เราสองคนเท่านั้น
"หนูกำลังกินอยู่นะพ่อ เปลี่ยนเรื่องเถอะ" เขาหลุดออกจากภวังค์และหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดมือและปากก่อนที่โทรศัพท์ของเขาจะดังขึ้นบนโต๊ะ "พวกเราจะกินข้าวกันอย่างสงบไม่ได้เลยเหรอคะ โดยที่งานไม่มารบกวนพ่อตอนอาหารเย็น?" คริสถาม
"ขอโทษนะ พ่อต้องรับสาย" เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นและเดินออกไป
คริสถอนหายใจ "พ่อทำแบบนี้ตลอดเลย"
"เขาฝังตัวอยู่กับงานเพราะนั่นคือสิ่งที่เขารู้จักตั้งแต่แม่ของเธอ..." ฉันหยุดตัวเองไม่ให้พูดอะไรมากกว่านี้
"ไม่เป็นไรนะ เธอพูดถึงแม่ได้ ฉันรู้ว่าพ่อฝังตัวอยู่กับงานตั้งแต่แม่จากไป มันสามปีแล้ว และถึงเวลาที่ฉันควรจะได้ยินเสียงพ่อมีอะไรกับใครสักคน อย่างน้อยฉันจะได้รู้ว่าเขาฟังฉันและกำลังเดทกับใครสักคน" ไหล่ของเธอตก แม้ว่าฉันอยากเป็นคนที่เขามีอะไรด้วย ฉันรู้ว่ามันจะไม่มีวันเกิดขึ้น
"เขาจะเป็นแบบนั้นในเวลาที่เหมาะสม มันดึกแล้ว ฉันต้องกลับบ้านแล้ว" ฉันพูดพร้อมกับลุกขึ้น "ขอบคุณสำหรับพิซซ่านะ" ฉันพูด
"ฉันชอบที่มีเธออยู่ด้วย" เธอพูด "คราวหน้า เราควรตั้งแคมป์ข้างนอกในสวนหลังบ้านก่อนที่เราจะแยกทางกันในปีหน้า เริ่มต้นการเดินทางครั้งใหม่ในชีวิต" เธอพูด
"ฉันจะยังมาที่นี่อยู่เสมอไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น" ฉันให้ความมั่นใจกับเธอ
ฉันไปเก็บของและออกไป ปีหน้า เราจะแยกทางกันไปตามสาขาวิชาที่เราเลือก หัวใจฉันเศร้าเพราะฉันอาจจะไม่ได้เห็นคุณเครนมากนัก แม้ว่าพวกเขาจะอาศัยอยู่ถนนเดียวกับฉันก็ตาม แต่ด้วยความที่คุณเครนยุ่งตลอดเวลา ฉันไม่แน่ใจเลย บางครั้งเขาก็มาที่บ้านฉันเพื่อแฮงค์เอาท์กับพ่อของฉันเพราะพวกเขาเป็นเพื่อนกันด้วย ดังนั้น ฉันหวังว่าจะได้เห็นเขาที่นี่บ่อยขึ้น