บทที่1
มุมมองของอีโลน่า
แสงสีทองยามบ่ายสาดส่องผ่านแนวต้นไม้สูงที่เรียงรายตามถนน ขณะที่ฉันเดินไปตามเส้นทางคุ้นเคยสู่บ้านของคริสลินน์ คริสลินน์เป็นเพื่อนรักของฉันมาตั้งแต่เราอายุหกขวบ เราอาศัยอยู่ถนนเดียวกัน และพวกเขาต้อนรับฉันกับพ่ออย่างอบอุ่นตอนที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ เป็นย่านที่หรูหรา แต่ความสวยงามของคฤหาสน์ต่างๆ ก็ไม่อาจเทียบได้กับความฝันที่ก่อตัวอยู่ในใจเรา หัวใจฉันเต้นรัวเมื่อเดินเข้าไปใกล้บ้านคุ้นตาด้วยสถาปัตยกรรมอันสง่างามและสวนที่ได้รับการดูแลอย่างดี ฉันยกมือขึ้นเคาะประตู ความตื่นเต้นวูบวาบในท้อง
ประตูเปิดออก เผยให้เห็นคริสลินน์ ผมสีน้ำตาลแดงของเธอตกลงมาเป็นคลื่นรอบๆ ไหล่ ดวงตาสีเขียวสดใสของเธอเจือด้วยแววซุกซนขณะยิ้มให้ฉัน "อีโลน่า เธอมาตรงเวลาพอดี เข้ามาสิ!"
เราลงหลักปักฐานในห้องครัว ฉันนั่งบนเก้าอี้บาร์ที่เคาน์เตอร์ครัว ขณะที่คริสลินน์รินน้ำองุ่นให้เรา พวกเรากำลังเรียนอยู่ชั้นปีสุดท้ายของมัธยมปลาย และกำลังจะก้าวเข้าสู่บทใหม่ของชีวิตในปีหน้า "พ่อฉันออกไปประชุม เลยเบื่อน่ะ" ฉันพูดขณะที่เธอวางแก้วน้ำองุ่นตรงหน้าฉัน พ่อฉันทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ แต่ฉันซาบซึ้งใจเสมอที่เขายังคงหาเวลามาอยู่กับฉัน เรามีความสัมพันธ์พ่อลูกที่ยอดเยี่ยมซึ่งฉันไม่อยากให้มันพังลงเลย
"ฉันกำลังค้นคว้าเรื่องมหาวิทยาลัยที่จะเข้าอยู่น่ะ" เธอพูดขณะเก็บน้ำผลไม้กลับเข้าตู้เย็นแล้วหันกลับมาหาฉัน "มันยากมากที่จะเลือกว่าจะสมัครเข้ามหาลัยไหนดี วารสารศาสตร์คือความฝันของฉัน แต่ฉันก็ไม่อยากทิ้งพ่อไว้ที่นี่คนเดียว ฉันเป็นห่วงเขา" เธอพูดด้วยน้ำเสียงกังวลเล็กน้อย
ฉันรู้สึกสงสารเธอ เธอก็สนิทกับพ่อของเธอเช่นกัน ตอนที่ฉันย้ายมาที่นี่ ฉันมีโอกาสได้พบแม่ของเธอ เอสเทลล์ คริสลินน์หน้าตาคล้ายแม่ แต่มีดวงตาสีเขียวเหมือนป่าของพ่อ แม่ของเธอเสียชีวิตไปเมื่อสามปีก่อน และมันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากสำหรับทั้งคู่ แม่ของฉันเสียชีวิตตอนฉันอายุห้าขวบ และตอนนี้ฉันไม่อยากจะนึกถึงเรื่องนั้นเลยเพราะฉันควรจะกำลังปลอบใจเพื่อนรักของฉันอยู่
"ฉันมั่นใจว่าพ่อเธอต้องอยากให้เธอใช้ชีวิตและสนุกกับมันนะ" ฉันยิ้มอ่อนๆ ให้เธอ
"เธอเห็นแล้วว่าเขาฝังตัวอยู่กับงานแค่ไหน ฉันอยากแนะนำให้เขาเริ่มออกเดทอีกครั้ง แต่ฉันก็สงสัยว่าเขาจะทำไหม" เธอถอนหายใจหนักๆ
"มันก็เป็นทางเลือกของเขานะ" ฉันจิบน้ำผลไม้ ต้องยอมรับว่าฉันมีใจให้คุณเครนนิดหน่อย แต่ไม่ถึงขั้นที่จะอยากไล่ตามเขาจริงๆ หรอกนะ
"ฉันว่าเธอพูดถูก" เธอตอบ
"ฉันกำลังคิดถึงอาชีพที่อาจจะทำในอนาคตอยู่น่ะ" ฉันพูดพลางวางมือบนแก้ว
"เล่ามาเลย!" เธอกระตือรือร้นอยากรู้เสมอ
ฉันยิ้มอย่างประหม่า "คือ ฉันคิดเยอะมากเกี่ยวกับอนาคตช่วงนี้น่ะ ฉันอยากเป็นนางแบบน่ะ"
ดวงตาของคริสลินน์เบิกกว้าง ผสมผสานระหว่างความประหลาดใจและตื่นเต้น "ว้าว อีโลน่า!" เธอตกใจ "เธอมีทั้งหน้าตาและความมั่นใจพอ ไม่ต้องสงสัยเลย แต่เธอก็ยังขี้อายอยู่นะ"
ฉันอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงกับคำพูดของเธอ "ขอบใจนะ คริสลินน์ ฉันแค่ได้ค้นคว้าเกี่ยวกับเอเจนซี่และคุยกับคนในวงการมาบ้าง และฉันเชื่อจริงๆ ว่าฉันทำได้ ฉันจะไม่มีวันรู้ถ้าไม่ลอง และบางทีความขี้อายนั่นอาจจะหายไปก็ได้ ฉันยังคิดอยู่นะ แต่ตอนนี้ อย่าบอกใครก่อนนะจนกว่าฉันจะตัดสินใจแน่นอนและคุยกับพ่อเรียบร้อยแล้ว"
รอยยิ้มของคริสลินน์กว้างขึ้น "ฉันสัญญา ฉันจะไม่บอกใครทั้งนั้น ฉันไม่สงสัยเลยว่าเธอจะเก่งมาก อีโลน่า และเธอจะมีฉันคอยเชียร์เธอทุกย่างก้าวเลย"
"นั่นมีความหมายมากเลย และเธอก็รู้ว่าฉันจะทำแบบเดียวกันสำหรับเธอ" ฉันยิ้ม
"แน่นอน ตอนนี้ก็แค่ต้องพาพ่อฉันกลับเข้าสู่วงการเดทอีกครั้ง" เธอพูด เราได้ยินเสียงประตูหน้าเปิดและปิด และฉันรู้ว่าเป็นใคร หัวใจฉันเต้นรัวด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและประหม่าที่เกิดขึ้นกะทันหัน
ทันใดนั้น ฉันเกร็งเมื่อได้ยินเสียงของคุณเครนดังมาจากด้านหลัง "สวัสดีตอนบ่ายครับ เด็กๆ" เขาพูด และคริสลินน์ยิ้มให้เขาข้ามไหล่ฉันไป
"สวัสดีค่ะ พ่อ พ่อกลับมาเร็วจังนะคะ" เธอพูด คุณเครนปรากฏตัวข้างๆ ฉันขณะที่ฉันชำเลืองมองเขา คุณเครนหล่อเหลาอย่างปฏิเสธไม่ได้ ด้วยใบหน้าคมเข้มและเสน่ห์ที่แผ่ซ่านออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับว่าเขาคุ้นเคยกับการเป็นจุดสนใจ แม้แต่ภายในบ้านของเขาเอง
"เป็นไงบ้าง อีโลน่า" เขามองฉันด้วยดวงตาสีเขียวเหมือนป่าที่น่าหลงใหลซึ่งบางครั้งก็ตามหลอกหลอนฉันในความฝัน ฉันกระแอมเบาๆ
"สบายดีค่ะ คุณเครน" ฉันยิ้มและก้มมองน้ำผลไม้ของฉัน ฉันรู้สึกถึงความร้อนที่แล่นขึ้นมาบนแก้มทั้งสอง ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้ในระดับนี้มาก่อนเลย
"ดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น" เขาตอบ และเสียงของเขาก็นุ่มนวลมาก "หาข้อมูลเรื่องมหาวิทยาลัยที่อยากสมัครไปถึงไหนแล้วล่ะ" เขาถามคริสลินน์ขณะเดินไปที่ตู้และเอื้อมมือไปหยิบแก้วที่อยู่ด้านบน ฉันมองกล้ามเนื้อเรียวของเขาผ่านชุดสูทอาร์มานี่สีดำสามชิ้น ซึ่งก็ไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลย
"ค่ะ หนูกำลังดูอยู่ แต่พวกเรามีการบ้านด้วย ต้องเขียนเรียงความ พ่อคะ อีโลน่าอยู่ทานข้าวเย็นด้วยได้ไหม พ่อของเธอออกไปประชุม แล้วก็เป็นคืนวันศุกร์ด้วย หนูจะสั่งพิซซ่า" เธอพูด
เมื่อสายตาฉันกลับไปที่คุณเครนอีกครั้ง เขากำลังจิบน้ำจากแก้วพลางจ้องมองฉันอย่างจริงจังจนกระทั่งเขาหยุดดื่ม "พ่อไม่ว่าอะไร ระหว่างนี้พ่อมีงานที่ต้องทำให้เสร็จในห้องทำงาน" เขาพูดขณะหมุนตัวและวางแก้วเปล่าลงในอ่างล้างจานแล้วเดินจากไป
หัวใจฉันเต้นรัว และเป็นครั้งแรกที่ฉันมองเห็นเขาอย่างแท้จริง ไม่ใช่แค่ในฐานะพ่อของคริสลินน์ แต่ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง และเมื่อสายตาของเขาสบกับฉันในชั่วขณะหนึ่ง ฉันตระหนักด้วยความสะดุ้งว่าความรู้สึกเล็กๆ ที่ฉันมีต่อเขานั้น มันมากกว่าแค่นั้นเยอะ