เกิดใหม่เพื่อเป็นอิสระ

บทที่ 2 การประมูลและการชิมไวน์

จูเลียนหรี่ตามอง พยายามจะเห็นร่างอันเจิดจรัสตรงหน้าให้ชัดเจนขึ้น

หญิงสาวหันหลังให้พวกเขา ผิวของเธอเปล่งประกายภายใต้แสงไฟ ดูบอบบางและชวนหลงใหล เธอสวมชุดราตรีสีทองระยิบระยับที่ทำให้เธอดูราวกับห่อหุ้มด้วยแสงดาวและแสงจันทร์ เปล่งรัศมีแห่งความงามออกมาทุกอณู

เขาจะลืมคนที่โดดเด่นขนาดนี้ได้อย่างไร?

ในชั่วขณะแห่งการตระหนักรู้ จูเลียนก็นึกออก – เงาร่างนั้น ท่าทางนั้น ต้องเป็นเซซิเลียแน่นอน

ราวกับรู้ทัน เซซิเลียหันมาและเริ่มเดินตรงมาหาพวกเขา ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความสง่างาม

ใบหน้าของเธอสวยสะกดจนทุกคนรอบข้างอดไม่ได้ที่จะจ้องมอง จูเลียนและแทมซินต่างก็ชะงักไปชั่วขณะ

"นั่นเซซิเลียเหรอ? เธอสวยมากเลยนะ" แทมซินเอ่ย ดวงตาจับจ้องที่เซซิเลีย พยายามซ่อนความอิจฉาริษยาไว้

ถ้าเซซิเลียเป็นดอกไม้อันโดดเด่น แทมซินก็เป็นเพียงใบไม้สีเขียวธรรมดาๆ ข้างๆ เธอ

"ใช่" จูเลียนตอบ พยายามทำเสียงเรียบเฉย

ปกติเซซิเลียไม่ชอบใส่ชุดหวือหวาแบบนี้ จูเลียนคาดว่าเธอจะแต่งตัวเรียบๆ เหมือนที่เคยทำ แต่คืนนี้ เธอส่องประกายสว่างไสว

ผู้คนรอบตัวเริ่มกระซิบกระซาบ "นั่นไม่ใช่คุณนายรัสเซลล์หรอกเหรอ? เธอดูมีออร่าจริงๆ แต่ทำไมคุณรัสเซลล์ถึงมากับแทมซินล่ะ?"

"มันเป็นเรื่องของพวกเขา อย่าไปยุ่ง"

เซซิเลียหัวเราะเบาๆ ขณะที่หยุดตรงหน้าจูเลียนและแทมซิน บุคลิกอันเข้มแข็งของเธอทำให้แทมซินรู้สึกสั่นสะท้าน

เธอช้อนตามองข้อมือของแทมซิน ทำให้แทมซินรีบดึงมือออกจากแขนของจูเลียนอย่างรวดเร็ว

"ฉันชื่อเซซิเลีย แต่คุณเรียกฉันว่าคุณนายรัสเซลล์ก็ได้นะคะ" เซซิเลียกล่าว ยื่นมือไปหาแทมซิน "จูเลียนพูดถึงคุณบ่อยมาก ถึงแม้คุณจะมาจากครอบครัวธรรมดา แต่ความรู้และรสนิยมในเรื่องไวน์ของคุณก็น่าประทับใจทีเดียว"

"ขอบคุณค่ะ คุณนายรัสเซลล์" แทมซินตอบอย่างเขินอาย จับมือกับเซซิเลีย "ฉันแค่พอรู้เรื่องไวน์นิดหน่อยเท่านั้น"

เซซิเลียพยักหน้าและมองไปที่จูเลียนซึ่งเงียบมาตลอด "ดูเหมือนจูเลียนจะให้ความสำคัญกับคุณมากนะ รักษาไว้ล่ะ"

จูเลียนจ้องมองเซซิเลียเป็นเวลานาน รู้สึกสับสนกับเวอร์ชั่นใหม่ที่คมกริบของเธอ ในที่สุดเขาก็เอ่ยปาก "แทมซินยังไม่มีประสบการณ์มากนัก ผมพาเธอมาที่นี่เพื่อให้คุ้นเคยกับงานแบบนี้ก่อนที่เธอจะไปเรียนต่อต่างประเทศ"

'ช่างใส่ใจจริงๆ เมื่อไหร่เขาเคยแสดงความเอาใจใส่แบบนี้กับฉันบ้าง?' เซซิเลียคิด รอยเยาะหยันบิดเบี้ยวที่ริมฝีปากของเธอ ความพยายามที่จูเลียนทุ่มเทให้กับแทมซินมากกว่าสิ่งที่เขาเคยทำให้เธอมากมายนัก

ทุกคนในเมืองสกายวิวรู้ดีว่าเซซิเลียเป็นเพียงภรรยาในนามของจูเลียนเท่านั้น แทมซิน นักศึกษาสาวที่อยู่เคียงข้างเสมอ คือคนโปรดตัวจริง

ช่างน่าขันและน่าสมเพชเหลือเกิน แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญกับเซซิเลียอีกแล้ว

เธอมางานเลี้ยงนี้ไม่ใช่แค่เพื่อทำให้จูเลียนและแทมซินอับอาย แต่ยังมีเหตุผลอื่นด้วย

ในช่วงไฮไลท์ของงานเลี้ยง จะมีการประมูลไวน์ชั้นดี เป็นโอกาสดีที่เธอจะได้ทำเงินอย่างจริงจัง

"ฉันไม่รบกวนคุณแล้วละ แล้วเจอกันนะคะ" พูดจบ เซซิเลียก็เดินจากไปอย่างสง่างาม

จูเลียนเม้มปาก เซซิเลียคืนนี้รู้สึกเหมือนคนแปลกหน้า เขาไม่อยากเชื่อว่านี่คือผู้หญิงเอาแต่ใจและหยิ่งผยองคนเดิมที่เขารู้จัก

เขาเตรียมใจไว้แล้วสำหรับการเผชิญหน้า แต่เธอกลับเดินจากไปเฉยๆ

เซซิเลียค่อยๆ ผลักประตูระเบียงของห้องจัดเลี้ยงเบาๆ ปล่อยให้สายลมพัดพาความวุ่นวายและอากาศอบอ้าวออกไป เธอสูดหายใจลึกๆ รู้สึกดีขึ้นมาก

"ดูดาวอยู่เหรอครับ?" เสียงทุ้มนุ่มของชายคนหนึ่งถาม

เซซิเลียจึงสังเกตเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่ราวระเบียง ถือบุหรี่ที่จุดไว้และยิ้มให้เธอ

เธอจำได้ว่าชายคนนี้คือ อลาริค ผู้มีอิทธิพลในตลาดมืดต่างประเทศ

เซซิเลียยิ้มและพูดว่า "แค่ออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์น่ะค่ะ"

อลาริคสูบบุหรี่เฮือกหนึ่ง แล้วหยุดถามว่า "รังเกียจควันไหมครับ?"

เซซิเลียกะพริบตาและส่ายหน้า เป็นสัญญาณว่าไม่เป็นไร

แสงจันทร์อาบไล้ร่างของอลาริค ควันบุหรี่ม้วนตัวรอบตัวเขาเหมือนผ้าโปร่งบางๆ ทำให้ภาพตรงหน้าดูฝันๆ ราวกับอยู่ในภวังค์

ทั้งสองยืนเงียบอยู่พักหนึ่ง

หลังจากผ่านไปสักครู่ อลาริคทำลายความเงียบ จ้องมองเธอ "คุณมีเสน่ห์มากนะครับ"

"ขอบคุณค่ะ คุณก็เช่นกัน" เซซิเลียตอบ สบตากับเขา ดวงตาของเธอเป็นประกายใต้แสงดาว "ฉันควรกลับเข้าไปข้างในแล้วล่ะ"

"ผมจะไปด้วย" อลาริคพูด ขณะโยนบุหรี่ลงถังขยะพร้อมรอยยิ้มซุกซน

พวกเขาเดินกลับเข้าไปด้วยกัน สบตากับจูเลียนที่มองมาจากอีกฝั่งของห้อง

อลาริคเลิกคิ้วใส่จูเลียน เป็นสายตาท้าทายที่ทำให้สีหน้าของจูเลียนเคร่งเครียดยิ่งขึ้น

เซซิเลียไม่สนใจที่จะยุ่งกับเขา เขากับแทมซินกำลังวุ่นอยู่กับการชิมไวน์

แทมซินเก่งเรื่องการชื่นชมไวน์มาก เธอรู้จริงและสามารถแยกแยะกลิ่นและรสชาติต่างๆ ได้ เธอยังมีพรสวรรค์ในการโปรโมทไวน์อีกด้วย

ในชาติก่อน จูเลียนมีความรู้สึกจริงใจต่อเธอ ส่วนหนึ่งเพราะทักษะของเธอ ในการประมูลไวน์ครั้งนี้ แทมซินช่วยให้จูเลียนได้ไวน์ที่มีค่าหลายขวด

เซซิเลียเพียงแค่ยิ้มบางๆ ให้จูเลียนและหาที่นั่งด้านข้าง

การประมูลไวน์ชั้นเลิศเริ่มขึ้นในไม่ช้า

อยู่ในสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย แทมซินกล้าขึ้นเล็กน้อย ประมูลไวน์ชั้นดีได้สำเร็จถึงห้าขวด

จูเลียนนั่งข้างเธอ นวดมือขวาที่ถือป้ายประมูล ทำให้เธอหน้าแดงยิ่งขึ้น

พิธีกรประกาศว่า "มาคัลแลน 1926 เริ่มต้นที่ 500,000 ดอลลาร์!"

"สองล้านห้าแสนดอลลาร์" เซซิเลียเพิ่มราคาอย่างใจเย็น ดึงดูดความสนใจจากทุกคน ทำให้บรรยากาศตึงเครียดและตื่นเต้น

จูเลียนขมวดคิ้ว เซซิเลียไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับไวน์ เธอกำลังเสียสติอีกแล้วหรือ?

ในขณะนั้น อลาริคยกป้ายของเขา "ห้าล้านดอลลาร์"

เมื่อเห็นเช่นนั้น เคียนที่นั่งข้างอลาริคเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เซซิเลียมองอลาริคด้วยสายตาเย็นชา "สิบล้านดอลลาร์"

เคียนอ้าปากค้าง "พวกนายบ้าไปแล้วเหรอ? ไม่มีมาคัลแลนขวดไหนมีค่าขนาดนั้น!"

ห้องเต็มไปด้วยเสียงวุ่นวาย ผู้คนกระซิบและพูดคุยกัน

จูเลียนไม่สามารถสงบใจได้อีกต่อไป เขาเปิดรายชื่อติดต่อของเซซิเลียบนโทรศัพท์และส่งข้อความ: [เซซิเลีย เธอกำลังทำอะไรอยู่?]

"ห้าสิบล้านดอลลาร์" อลาริคพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

เขากำลังแกล้งเธอใช่ไหม? เซซิเลียกัดริมฝีปากด้วยความโกรธ จ้องมองอลาริค "หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์"

จูเลียนโกรธจัด พิมพ์: [บ้าบอ!]

อลาริคยักไหล่ ยกมือเป็นเชิงสุภาพให้เซซิเลียชนะการประมูล

"หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์ ครั้งที่หนึ่ง! หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์ ครั้งที่สอง! หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์ ครั้งที่สาม! ขายแล้ว!" ค้อนของพิธีกรเคาะลง และห้องระเบิดด้วยเสียงปรบมือและเชียร์

เซซิเลียหายใจลึก เธอได้ไวน์มาแล้ว แต่ราคาพุ่งสูงขึ้นโดยไม่มีเหตุผล! แค่คิดถึงหน้าของอลาริคก็ทำให้เธอกัดฟันด้วยความโกรธ

"โอ้พระเจ้า! เซซิเลียเป็นสาวแกร่งจริงๆ" เคียนกระทุ้งอลาริค "สายตาที่มองเธอน่ากลัวมาก ถ้าเธอฆ่านาย ฉันจะไม่ช่วยซ่อนศพนะ"

"เธอไม่ทำหรอก" อลาริคพูดพร้อมรอยยิ้มบาง

แทมซินตกตะลึงกับเหตุการณ์ เธอดึงแขนเสื้อของจูเลียน "คุณรัสเซล เซซิเลียใจร้อนไปหน่อยครั้งนี้นะคะ"

จูเลียนเพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อย แล้วสังเกตว่าเซซิเลียไม่ได้ดูข้อความของเขาเลย ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดยิ่งขึ้น "เมื่อเธอต้องรับผลจากการกระทำ ฉันจะไม่ช่วยเธอ"