Hoofdstuk 4 Zuster Natalie
Ik zat in geïrriteerde, verbijsterde stilte. Mijn enige aandenken van mijn gekke nacht in Vegas. Waarom had ik het niet beter voor haar verstopt?
"Hallooooo? Aarde aan Hazel?" Natalie porde me in mijn arm.
"Het is... het is maar een speeltje," zei ik, hopend dat ze het terug zou stoppen in het handschoenenkastje en het onderwerp zou laten vallen.
Haar ogen werden groot, een blik van openbaring trok over haar gezicht. "Oh mijn god. Heb je jezelf een ring gekocht omdat je de ring die je van je man wilde niet hebt gekregen? Hazel, dit is een nieuw dieptepunt, zelfs voor jou. Deze trieste wanhoop is precies waarom je in deze situatie zit."
Ik staarde strak naar de weg voor me, zwijgend van woede. Ze schoof de ring om haar eigen linker ringvinger en hield hem voor zich uit, bewonderend.
"Hij is prachtig, ook al was het een zielige aankoop van jouw kant. Ik denk dat ik hem houd, gebruik hem voor een paar promotiefotoshoots die ik binnenkort heb."
Dat had ik al voorspeld. Ik schudde mijn hoofd. Het had geen zin om haar te smeken het achter te laten. Satan zelf heeft meer empathie dan mijn zus.
"Oh, ik moet Rachel hierover vertellen, ze gaat dood," ze haalde haar telefoon tevoorschijn en belde haar beste vriendin, dezelfde die getuige was van het fatale Vegas-aanzoek. "Rachel, je gelooft niet wat voor zielige dingen Hazel nu weer heeft gedaan."
Ik probeerde haar te negeren terwijl ze me meedogenloos belachelijk maakte omdat ik een speelgoedring had gekocht. Ik wilde haar vertellen dat ik hem niet had gekocht, maar het niet weten van het echte oorsprongsverhaal zou me alleen maar laten klinken alsof ik loog. Hete tranen welden in de hoek van mijn ogen.
"Oh mijn god, nu huilt ze!" Natalie lachte terwijl ze haar vriendin bijwerkte.
Ik reed de buurt van mijn ouders in en parkeerde onderaan onze oprit. Ik stapte woordeloos uit, haalde haar bagage uit de kofferbak en zette het op de grond. Natalie was ook uit de auto gestapt, maar zoals altijd, bleef ze aan de telefoon terwijl ik al het werk deed.
"Ik weet het," zei ze in de telefoon. "Ze is zo zielig." Ze keek me recht aan.
Ik keek op naar het huis. Ik kon de gedachte niet verdragen om naar binnen te gaan. Om de bergen bagage de oprit op en naar haar kamer te slepen, en dan aan te schuiven voor een diner waar zeker meer spot zou volgen zodra mijn ouders hoorden over de neppe ring die Natalie had gevonden.
"Nou?" Natalie trok de telefoon even van haar oor om me te berispen. "Ga je dat naar boven brengen of blijf je daar maar staan met die domme, lege blik?"
Mijn besluit stond vast op dat moment. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om nu dat huis in te gaan.
"Ik moet terug naar mijn werk. Ik heb wat dingen die ik moet afmaken," zei ik, haar en haar bagage achterlatend waar ze stonden en weer in de auto stapte.
Terwijl ik wegreed, keek ik naar haar in de achteruitkijkspiegel. Ik grijnsde.
Wie heeft er nu die domme, lege blik?
Mijn eerste stop op het werk was de voorraadkast. Ik moest de tijdschriften pakken die iedereen eerder had, met interviews en artikelen over Logan, maar belangrijker nog, ik had chocolade nodig voor de nacht die voor me lag.
Ik had tijdens mijn rit besloten dat ik me volledig op mijn werk zou storten om zo ver mogelijk van mijn familie weg te blijven. Misschien als ik deze beoordelingen perfect uitvoerde en de nieuwe functie kreeg, zou ik een groter salaris krijgen en eindelijk weer op mezelf kunnen wonen.
En vanavond betekende dat het plannen van de perfecte date voor Logan en zijn vrouw.
Enkele uren later schrok ik wakker.
Mijn gezicht was vastgeplakt aan het tijdschrift dat open op mijn bureau lag. Ik ging rechtop zitten en trok het tijdschrift slaperig van mijn wang. De videospeler op mijn computer was nog steeds bezig, met de lange toespraak die Logan het jaar ervoor had gegeven op een seminar. Dat moet zijn geweest wat me in slaap had gebracht.
Ik voelde me erg onvoorbereid voor de volgende dag, ondanks de uren onderzoek die ik had gedaan. Het ontbrak niet aan materiaal over hem - integendeel. Er was een overvloed aan informatie over de man online te vinden, tussen alle interviews en artikelen en roddelrubrieken over hem, en in de stapels tijdschriften die de vrouwen op kantoor hadden gekocht. Maar niets gaf me echt een duidelijk idee over wat voor soort date hij leuk zou vinden om met zijn vrouw te doen. Hij leek een workaholic alfamannetje met heel weinig emotie of persoonlijkheid in dat hete, hete lijf van hem.
Hij leek ook een echte vrouwenversierder te zijn, met een andere vrouw (of vrouwen...) die in elke foto die ik vond knus tegen hem aan zaten. Ik haatte het om het met Elena eens te zijn, maar ze had gelijk. Het was moeilijk te geloven dat hij een getrouwde man was.
Ik gaapte terwijl ik de volgende dag de vergaderruimte binnenliep. Tot mijn verbazing waren de andere kandidaten er al. Ik was zelf 30 minuten te vroeg, hoe lang waren de anderen hier al?
"Goedemorgen," zei ik terwijl ik bij hen aan tafel ging zitten. Ze begroetten me allemaal terug.
"Heeft iedereen een idee voor een date bedacht?" vroeg Ethan aan de groep.
"Uh, ja, ik heb wat ideeën," zei ik, terwijl ik mijn tas op de tafel voor me zette en mijn notitieboekje en pen ernaast legde.
"Gewoon wat simpele, gemiddelde date-dingen," zei mijn collega Joan.
Gary knikte instemmend. "Ja, hetzelfde hier. Ik heb gewoon een paar basisideeën die ik aan hem zal voorstellen."
Ethan werd een beetje groen. Ik had hem nog nooit zo nerveus gezien.
"Ik ga iets uit de voorraadkast halen," zei ik, terwijl ik opstond. "Wil iemand iets?"
Iedereen schudde nee en ik liep naar de voorraadkast. Slechts enkele minuten nadat ik binnenkwam en mezelf een kop koffie begon te maken, kwam Ethan binnen, buiten adem, alsof hij had gerend om me in te halen.
"Ethan, gaat het wel goed met je?"
"Ik heb je hulp nodig. Ik ben niet goed met dat date-ding, ik heb geen enkel idee voor Logan. Heb je tips voor me?"
Ethan was normaal gesproken een vrij zelfverzekerd persoon, het was moeilijk om hem zo ellendig en wanhopig te zien. Ik had medelijden met hem.
"Nou. Ik denk dat Logan de voorkeur zou geven aan een privéomgeving in een gezellige setting. Misschien zou een kunstgalerie of een museum goed bij hem passen," zei ik, het beste advies gevend dat ik kon uit de uren van nutteloos materiaal die ik had bestudeerd.
"Oh, dat is geweldig. Dank je, Hazel! Je bent een redder in nood," zei hij, terwijl hij me omhelsde voordat hij vertrok.
Later die dag verzamelde Logan zijn vier kandidaten in de vergaderruimte om onze date-ideeën te horen.
Ik was de kamer binnengekomen met een goed gevoel over mijn idee totdat ik zag dat al mijn drie concurrenten formele presentaties hadden voorbereid. Mijn hart sloeg een slag over. Die ochtend deden ze allemaal alsof ze gewoon wat ideeën in hun hoofd hadden die ze zouden pitchen, niet complete presentaties.
Ik ging zitten en sloot mijn ogen. Oh mijn god, ik heb het al verpest.
Ethan stond als eerste op om zijn date-idee te presenteren. "Logan, als een man die veel in de publieke belangstelling staat, dacht ik dat je de voorkeur zou geven aan een meer privéomgeving voor je dates."
Ik ging rechter op in mijn stoel zitten. Zei hij net wat ik dacht dat hij zei?
"Mijn plan voor je avond," ging Ethan verder, "is een date in het lokale kunstmuseum, na sluitingstijd, zodat je van de tentoonstellingen kunt genieten in een intieme setting met je lieve vrouw."
Ik wierp dodelijke blikken naar Ethan. Mijn tips waren bedoeld om hem te inspireren, niet om volledig door hem gestolen te worden. Mijn woede veranderde in paniek toen ik besefte dat ik mijn pitch moest veranderen. Ik wilde niet dat Logan zou denken dat ik Ethan's idee had overgenomen.
Maar hoe ging ik een gloednieuw date-idee bedenken in minder dan tien minuten terwijl het eerste me een hele nacht had gekost?