Hoofdstuk 3 Roddels
In mijn opwinding over het feit dat Elena er meteen uit werd gegooid, was ik bijna vergeten wat voor een puinhoop mijn leven was. Maar Elena’s vragen brachten alles weer terug.
“Mijn privéleven is niet bespreekbaar,” zei ik tussen mijn tanden door. “Je bent zo verdomd geobsedeerd door mannen en roddels, geen wonder dat je professionele vaardigheden niet verbeteren.” Ik draaide me om en verliet snel de kamer voordat ze nog iets anders tegen me kon zeggen.
Ik liep de gang door en ging rechtstreeks naar Maria’s bureau. “Snacks,” zei ik toen ik haar bereikte. “Ik heb ze nodig.”
Zonder een woord te zeggen stond ze op en liep met me mee naar de pantry. Ze wist dat als ik zei dat ik snacks nodig had, ik niet in de stemming was voor een gesprek. Toen we door de deur van de pantry liepen, slaakte ik een verraste kreet.
De normaal zo lege pantry was een drukte van jewelste. Verschillende vrouwen stonden bij elkaar, pratend, heftig door tijdschriften bladerend, snel scrollend op hun telefoons.
“Wat is er aan de hand?” vroeg ik aan Maria, die haar schouders ophaalde.
Ik baande me een weg door de menigte vrouwen naar de plank met de chocoladerepen. Terwijl ik dat deed, ving ik flarden van gesprekken op:
“…ik hoorde dat hij echt op blondjes valt…”
“…ik wed dat hij alleen met socialites uitgaat, er is geen manier dat hij ooit met iemand van dit bedrijf zou daten…”
“…hij heeft zijn eigen privéjet? Ik zou een moord doen voor een man met een jet…”
“…oh, als ik maar een man kon vinden die half zo rijk en sexy is als hij!”
Ik pakte mijn favoriete karamel-gevulde reep van de plank en wierp een blik op het dichtstbijzijnde open tijdschrift. Het was een artikel over de weelderige levensstijl van onze nieuwe CEO. Ik kon het niet laten om te lachen. Deze vrouwen stonden te popelen voor een kans met Logan. Ze zouden teleurgesteld zijn als ze ontdekten dat hij getrouwd was.
Maria en ik glipten weer uit de pantry. Zodra de aanwezigen buiten gehoorsafstand waren, schudde ik mijn hoofd naar haar. “Heb je dat gehoord? Iedereen wordt gek van die nieuwe CEO.”
Maria haalde haar schouders op, een glimlach vormde zich op haar lippen. “Ik bedoel… kun je het ze kwalijk nemen?”
“Oh Maria, jij ook al!”
Ze lachte. “Wil je zeggen dat je hem niet aantrekkelijk vindt?”
“Nee, dat zeg ik niet. Ik bedoel, natuurlijk is hij knap, maar…” Ik keek om me heen om zeker te weten dat de kust veilig was. Ik verlaagde mijn stem. “Hij is getrouwd. En behoorlijk gelukkig, lijkt het.”
“Oh,” Maria fronste. “Hij is zo jong, nietwaar? Ik ben verrast dat iemand zo jong en rijk als hij zo vroeg in zijn leven getrouwd is.”
Ik haalde mijn schouders op. “Ik vraag me af hoe zij is? Ze moet behoorlijk geweldig zijn om hem het vrijgezellenleven te laten opgeven waar hij zo bekend om staat. En over verrassende dingen gesproken…”
Terwijl we terugliepen naar mijn bureau, vertelde ik Maria alles over Elena’s onmiddellijke eliminatie als kandidaat voor Logan’s assistent. Tegen de tijd dat we mijn bureau bereikten, lachte Maria zo hard dat de tranen over haar wangen stroomden.
“Voeg ‘expert in het herkennen van golddiggers’ toe aan Logan’s cv,” lachte ze.
“Ik was verrast dat hij iets kon zien voorbij de hoeveelheid decolleté die ze meenam,” zei ik terwijl ik aan mijn bureau ging zitten. Ik trok mijn tas uit de onderste la en haalde mijn telefoon tevoorschijn om berichten te controleren. Ik fronste toen ik zag dat het enige bericht een gemiste oproep van mijn moeder was.
“Wat is er aan de hand?” vroeg Maria. Ik liet haar de telefoon zien. Ze fronste. “Oef. Dat is een sfeerdoder. Succes.” Ze gaf me een meelevende glimlach, draaide zich toen om en liep terug naar haar bureau.
Ik zuchtte en drukte op de knop om haar terug te bellen. Het moest maar gebeuren.
“Hazel, waar ben je geweest?”
“Nou mam, ik heb zoiets kleins dat ik elke dag graag doe, genaamd werken.”
Zoals gewoonlijk negeerde ze mijn sarcasme. “Ik heb je nodig om Natalie van het vliegveld op te halen. Ze komt om zes uur aan van haar gastrol in die tv-serie waar je zo dol op bent.”
Ik kreunde inwendig. “Ja mam, ik weet waar ze is geweest.” Mam hield ervan om steken uit te delen wanneer ze maar kon, om me eraan te herinneren dat Natalie succesvol was op alle manieren waarop ik dat wilde zijn, maar niet kon zijn.
“Dus je haalt haar op?”
“Ik denk niet dat ik echt een keuze heb.”
“Dank je lieverd, tot thuis.” Ze hing op zonder op een afscheid te wachten.
Ik wreef over mijn slapen. God, wat wilde ik graag een eigen plek. Sinds ik weer bij mijn ouders en Natalie moest intrekken, behandelden ze me allemaal als hun persoonlijke assistent. Maar de huur was zo verdomd hoog, ik had echt geen andere opties.
Ik opende de bovenste lade van mijn bureau om een pen en een plakbriefje te pakken. Ik verstijfde toen ik de mysterieuze ring zag die ik daar had gegooid na mijn trip naar Vegas. In de achtbaan die vandaag was geweest, was ik hem helemaal vergeten. Het moest wel een speelgoedring zijn... maar waar had ik hem vandaan?
“Ik denk dat wat in Vegas gebeurt, echt in Vegas blijft,” mompelde ik tegen mezelf, terwijl ik de ring in mijn tas stopte. Het laatste wat ik nodig had, was dat iemand op kantoor hem vond en meer roddels over mij begon te verspreiden.
Mijn irritatie groeide terwijl ik op Natalie zat te wachten bij de aankomsthal. Ik wachtte inmiddels al bijna een uur. Ik wilde hier al niet zijn, en nu gaf ik mijn hele vrije avond op voor de laatste persoon op aarde die ik wilde zien.
De glimp van de neppe ring in mijn tas trok mijn aandacht. Ik haalde hem eruit en stopte hem in mijn handschoenenkastje. Ik wist niet precies waarom ik iets wilde bewaren dat kwam van de helletrip naar Vegas, maar ik was er vreemd genoeg aan gehecht. Het kwam tenslotte van mijn ene nacht van rebellie, slapen met een mysterieuze man. Misschien vond ik het wel leuk dat ik dat in me had.
Natalie kwam eindelijk door de deuren van het vliegveld. Ik haatte hoe geweldig ze eruitzag na zo’n lange vlucht. Ze keek om zich heen, haar haar viel perfect op zijn plaats bij elke draai van haar hoofd. Ik toeterde om haar aandacht te trekken.
Ik opende mijn kofferbak toen ze dichterbij kwam met haar kar vol bagage. Ik zag haar achter mijn auto staan, wachtend tot ik uitstapte om haar te helpen, maar dat zou ik zeker niet doen. Uiteindelijk zagen een paar jongens haar staan en renden over om te helpen, want natuurlijk zouden ze dat doen.
Ze stapte in de passagiersstoel, en ik reed weg zonder een woord tegen haar te zeggen. We hadden niet gesproken sinds de Vegas-trip. Ik had zowel te veel als niets te zeggen tegen haar. Het waren tien zeer ongemakkelijke minuten voordat een van ons iets zei.
“Nou, ga je me niet vragen naar mijn reis?” vroeg ze.
Ik schudde mijn hoofd en lachte. De brutaliteit van deze vrouw. “Oh, vergeef me dat ik zo onbeleefd ben. Hoe was je reis? Nog meer mannen gestolen van iemand?”
Ze grijnsde. “Oh, dit weer.”
“Ja, sorry dat ik nog niet over wat je in Vegas hebt gedaan heen ben. Je hebt mijn vriendje gestolen, Natalie. Je neemt altijd dingen van me af. Waarom doe je dat? Vind je het leuk om me te martelen?” Mijn irritatie veranderde in woede.
Natalie rolde met haar ogen naar me. “Je had me meer moeten accommoderen tijdens die reis. Je bent tenslotte mijn zus.” Ze plukte aan haar nagels, ogenschijnlijk geïrriteerd dat we dit gesprek überhaupt hadden. “Bovendien. Dit is een probleem met jou. Je zou jezelf moeten afvragen wat er mis met je is. Waarom verdien je het niet dat je vriend je een aanzoek doet? Ik krijg constant aanzoeken. Het is niet zo moeilijk.”
Mijn ogen vielen bijna uit mijn hoofd. Had ze die woorden echt tegen me gezegd?
“Ik heb een tissue nodig,” zei Natalie en opende mijn handschoenenkastje. Onze ogen gingen allebei meteen naar de ring die ik daar net had ingestopt. Ze hapte naar adem.
“Dit moet minstens tien karaat zijn!” Ze haalde hem eruit. “Waar komt deze vandaan?”
Mijn hart zonk. Het leek erop dat Natalie net het volgende ding had gevonden dat ze van me ging afpakken.