หมอนวดมหัศจรรย์ 1

บทที่ 5

ผมจ้องมองใบหน้าของพี่สะใภ้

ผมจ้องมองใบหน้าของพี่สะใภ้ การเคลื่อนไหวของผมเริ่มแรงขึ้นและเร็วขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ สีหน้าของพี่สะใภ้เปลี่ยนไปทันที เธอกัดริมฝีปาก ดวงตาพร่าเลือน

แม้จะอยู่ในสภาพเช่นนั้น เธอก็ยังไม่ได้บอกให้ผมหยุด อีกทั้งร่างกายของเธอเริ่มสั่นเป็นจังหวะ

ทันใดนั้น เธอกอดผมแน่นจนผมขยับตัวไม่ได้

ผ่านไปประมาณสิบวินาที พี่สะใภ้ก็ปล่อยผม แล้วลุกขึ้นยืน

บางสิ่งในร่างกายของผู้ชายนั้นควบคุมไม่ได้ พี่สะใภ้ก้มลงมองหนึ่งครั้ง เห็นได้ชัดว่าเธอสังเกตเห็น ผมกระวนกระวายไม่รู้จะพูดอะไรดี

พี่สะใภ้ยิ้มน้อยๆ แล้วพูดว่า "หนุ่มน้อยกำลังเลือดเข้าตา ไม่ต้องอายหรอก"

"อีกไม่กี่วัน พี่จะไปหาเมียให้เจ้าในหมู่บ้าน"

ใบหน้าของผมแดงขึ้นมาทันที ก้มหน้าลง ฟังคำพูดของพี่สะใภ้ ในใจผมรู้สึกไม่สู้ดีนัก ไม่คิดว่าพี่สะใภ้จะห่วงใยผมถึงเพียงนี้

นึกถึงสิ่งที่เพิ่งทำกับพี่สะใภ้ ในใจผมเกิดความละอายใจ ถ้าพี่สะใภ้รู้ว่าผมมองเห็นได้แล้ว ทั้งพี่ชายและพี่สะใภ้คงไม่ให้อภัยผมแน่

ความลับนี้ ผมยังบอกใครไม่ได้

"เถียดั่น เป็นอะไรไป? พี่พูดอะไรผิดไปหรือเปล่า?" พี่สะใภ้เห็นผมนิ่งเงียบไม่พูดอะไร จึงผลักไหล่ผมเบาๆ ปลอบโยนผมอย่างอ่อนโยน! ทำให้หัวใจผมอบอุ่นขึ้นมาทันที

ผมได้สติ ยิ้มอย่างจนใจ "เฮ้อ ใครจะมารักคนตาบอดล่ะ?"

สีหน้าของพี่สะใภ้หม่นลงตาม เธอตบไหล่ผมเบาๆ พูดว่า "อย่าดูถูกตัวเอง พี่จะช่วยหาสาวดีๆ ให้แน่นอน"

หลังจากปลอบใจผมไม่กี่ประโยค พี่สะใภ้ก็ลุกขึ้นเดินเข้าบ้านไป ร่างอวบอิ่มของเธอทำให้หัวใจผมสั่นไหว...

วันต่อมา ตอนผมตื่นเช้าเตรียมล้างหน้า เห็นเพียงพี่สะใภ้คนเดียวกำลังทำความสะอาดในห้องนั่งเล่น เธอก้มตัวลง เผยให้เห็นร่องอกชัดเจน

"พี่สะใภ้ อรุณสวัสดิ์ครับ" ผมทักทายพี่สะใภ้โดยอัตโนมัติ

"อรุณสวัสดิ์จ้ะ เถียดั่น" พี่สะใภ้เงยหน้าขึ้นยิ้มให้ผม

ผมรีบแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น "พี่สะใภ้ พี่ชายไปไหนแล้วครับ? ออกไปแต่เช้าเลยหรือ?"

"ไปขึ้นรถที่ตำบล จะกลับมาอีกนานเลย" พี่สะใภ้ตอบผมด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

แต่ในใจผมกลับตื่นเต้นจนบอกไม่ถูก พี่ชายออกไปทำงานนอกหมู่บ้าน แม่ก็อยู่บ้านอิฐแดงข้างๆ แบบนี้ผมกับพี่สะใภ้จะได้อยู่ด้วยกันตามลำพังมากขึ้น ผมคิดในใจว่า นั่นหมายความว่าผมมีโอกาส...

พี่สะใภ้ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า ยังใส่ชุดนอนตัวเดิมที่ใส่เมื่อคืน

ดวงตาของผมจ้องมองร่างอรชรของเธอตรงๆ!

เธอถูพื้น เดินไปมา ทำให้ร่างอวบอิ่มนั้นไหวไปมา เอวของเธอเล็กมาก แค่มองผ่านคอเสื้อก็เห็นทะลุปรุโปร่ง...

เมื่อเห็นภาพเช่นนี้ ใจผมเต้นระรัว ร่างกายร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้ง ในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอยากทำอะไรบางอย่าง...

"เถียดั่น วันนี้ไม่ไปทำงานที่ตำบลเหรอ?" พี่สะใภ้หันมาถามผมทันที

"ผม... ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!"

ผมยังคงจ้องมองร่างของพี่สะใภ้อยู่ พอถูกเธอถามแบบนี้ ผมก็ตกใจ รีบหันหลังเดินออกไปทันที แต่ไม่คิดว่าพอหันตัวก็ลื่นล้มลงบนพื้น เจ็บจนต้องสูดลมหายใจ

"เถียดั่น เป็นอะไรไหม? เบาๆ สิ" พี่สะใภ้เข้ามาย่อตัวลงจับข้อมือผมแล้วถามว่า "เจ็บไหม?"

ผมมองพี่สะใภ้นิ่ง รู้สึกซาบซึ้งใจแล้วลุกขึ้นมา ปัดก้นแล้วรีบพูดอย่างร้อนรน "พี่สะใภ้ ผมไม่เป็นไร ผมไปทำงานก่อนนะครับ แล้วเจอกัน..."