Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 3048

อดีตท้องพระโรงบัดนี้มีแต่หญ้ารกเรื้อ หวังเถี่ยตั่นยืนอยู่บนซากปรักหักพัง หลับตาลง รู้สึกว่าขณะนี้ตนเองอยู่ใกล้ฟ้าขึ้น ราวกับเอื้อมมือไปแตะต้องได้

เขาดื่มด่ำกับความรู้สึกเป็นหนึ่งเดียวกับฟ้าดินในภาวะที่ลืมตัวตน

เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง จิตใจของเขาสงบลงไม่น้อย

หวังเถี่ยตั่นไม่ได้ไปพบบรรดาหญิงของเขาก่...