Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1928

ในที่สุดก็มาถึงแล้ว หรูเมิ่งดีใจจนแทบบ้า แต่เมื่อมองไปรอบๆ มีแต่ป่าทึบที่มืดจนยื่นมือไปแล้วไม่เห็นแม้แต่นิ้วมือตัวเอง แล้วจะไปหาท่านจูเสวียนที่ไหนกันล่ะ?

เธอเดินไปที่ริมสระน้ำแล้วหยุดลง ดูเวลาก็พบว่าเป็นเวลาเที่ยงคืนครึ่งแล้ว เธอเดินมาเกือบชั่วโมงกว่า และตอนนี้ก็ถึงยามจื่อแล้ว ท่านจูเสวียนน่าจะออกม...