ราชันย์ทหารยอดเยี่ยม

บทที่ 5

หลงเฟยเข้าใจดี แม้เขาจะหมั้นหมายกับตู้เจวียนเอ๋อร์ไว้แล้ว แต่หญิงสาวที่ไม่เคยพบหน้านี้ก็เป็นเพียงชื่อหนึ่งในใจเขาเท่านั้น

แต่ชินอิงนั้นแตกต่าง หลงเฟยเข้าร่วมหน่วยจู่โจมมังกรศึกพร้อมกับเธอ ตั้งแต่รู้จักกันจนถึงตอนนี้ พวกเขา 'อยู่ร่วมกัน' มานานถึงสี่ปีแล้ว

ในช่วงสี่ปีนี้ พวกเขาฝึกฝนด้วยกัน ตากแดดตากฝน ไม่ย่อท้อ เผชิญความท้าทายสุดขีดร่วมกัน พวกเขาปฏิบัติภารกิจด้วยกัน เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายท่ามกลางห่ากระสุน ก้าวเดินเคียงข้างกัน

"แปดปีแล้ว เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ ไม่รู้ว่าทางบ้านตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง"

หลงเฟยถอดชุดทหาร หยิบกระเป๋าเดินทาง แล้วออกจากหน่วยส่งกำลังบำรุงชายแดน นั่งรถไฟข้ามคืนมุ่งหน้าสู่เมืองจิ่งไห่

เมื่อเท้าของหลงเฟยย่างถึงสถานีรถไฟเมืองจิ่งไห่ ความรู้สึกในใจเขาช่างซับซ้อน มองดูชานชาลาที่คุ้นเคย ภาพเหตุการณ์เมื่อแปดปีก่อนผุดขึ้นมาในห้วงความคิด

"ไอ้หนู อยู่ในกรมกองให้เรียบร้อย ห้ามกลับมา! ถ้าแกกล้ากลับมา ระวังข้าจะหักขาเสียให้เข็ด"

คำพูดของพ่อยังก้องในหู ตอนนั้นเขาก้าวออกเดินทางทั้งน้ำตา เต็มไปด้วยความน้อยใจ เพราะตอนนั้นเขาเพิ่งอายุสิบหกปี ไม่อยากไปเป็นทหารเลยสักนิด

"พ่อ! ขอโทษครับ ผม... กลับมาแล้ว"

หลงเฟยกัดริมฝีปาก แปดปีก่อนเขายังเป็นเพียงเด็กหนุ่มไม่รู้ประสา แต่บัดนี้เติบโตเป็นชายร่างสูงใหญ่แข็งแรงแล้ว

พ่อของเขาเป็นทหาร เคยถูกยิงที่ขาระหว่างปฏิบัติภารกิจ ทำให้พิการ สุดท้ายจำต้องปลดประจำการกลับบ้านเกิด

"ชายชาติทหารต้องเข้มแข็ง ปกป้องชาติบ้านเมืองด้วยความจงรักภักดี!"

พ่อสอนหลงเฟยมาตั้งแต่เล็ก ให้เป็นลูกผู้ชายที่เอาการเอางาน และความปรารถนาสูงสุดของพ่อคือการให้หลงเฟยสืบทอดเส้นทางของตน เป็นทหารพิทักษ์ชายแดนที่ปกป้องประเทศชาติ

ในใจของหลงเฟย พ่อคือวีรบุรุษที่เขาเทิดทูนที่สุด แม้ว่าตอนเด็กๆ เขาซุกซนและมักขัดคำสั่งพ่อเสมอ นิสัยดื้อรั้นเอาแต่ใจ!

แน่นอน ผลลัพธ์ก็คือหลงเฟยต้องทนลำบาก ไม่ก็ถูกสั่งให้นั่งย่อเข่า หรือไม่ก็วิดพื้น พูดตรงๆ ว่าตอนเด็กๆ หลงเฟยเกลียดพ่อจนสุดหัวใจ ถึงขนาดที่ครั้งหนึ่งเคยแอบทุบกล้องยาสูบของพ่อเพื่อระบายความแค้น

"ไอ้หนูนี่มันคล้ายข้า ส่งมันไปฝึกในกองทัพสักหน่อย บางทีอนาคตอาจมีอะไรดีๆ"

"ไอ้แก่ พูดอะไรของเจ้า นั่นลูกชายเจ้า แน่นอนว่าต้องเหมือนเจ้าสิ"

แม้จะโดนพ่อตีบ่อย แต่หลงเฟยรู้ดีว่า พ่อเพียงหวังให้เขาเติบโตเป็นคนมีคุณภาพ

บางทีตอนแรกเข้ากองทัพ หลงเฟยอาจมีความขุ่นเคืองต่อพ่ออยู่บ้าง แต่ตอนนี้ ห่างบ้านมาแปดปี เขาอยากจะมีปีกติดขาเพื่อบินกลับไปพบพ่อแม่ที่คิดถึงทั้งวันทั้งคืนให้เร็วที่สุด

บ้านของหลงเฟยอยู่ในชนบทของตำบลชิงซาน เมืองจิ่งไห่ พอลงจากรถไฟ เขาจึงรีบนั่งรถไปยังตำบลชิงซานทันที

"เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ ไม่นึกว่าแปดปี ตำบลชิงซานจะพัฒนาไปไกลถึงเพียงนี้ ดูเหมือนประเทศชาติจะเข้มแข็งขึ้นจริงๆ"

มองดูตึกสูงที่สร้างใหม่ในตำบลชิงซาน หลงเฟยรู้สึกสะเทือนใจ เพราะเขาจำได้ชัดว่า แปดปีก่อน อาคารที่สูงที่สุดในตำบลชิงซานคือตึกเรียนห้าชั้นของโรงเรียนมัธยมชิงซาน

สิ่งที่ทำให้หลงเฟยประหลาดใจที่สุดคือ ถนนขรุขระหน้าบ้านในอดีต บัดนี้กลายเป็นถนนปูนเรียบเนียน

"พ่อ! แม่! ผมกลับมาแล้ว!"

ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน หลงเฟยตะโกนด้วยความตื่นเต้น เพราะรีบกลับบ้าน เขาถึงกับไม่ได้ซื้อของฝากมาด้วยซ้ำ

"ไอ้ลูกเวร! ข้าไม่ได้บอกให้แกอยู่ในกองทัพหรือไง? ทำไมกลับมา? แกปลดประจำการแล้วหรือ?"

ไม่มีความอบอุ่นอย่างที่คาดหวัง ไม่มีภาพพ่อลูกสวมกอดกัน หลงเต้าเทียนพูดด้วยสีหน้าบึ้งตึง

"ไอ้แก่! ลูกกลับมาแล้วยังจะทำหน้าบึ้งอีก!" แม่หลิวซูเฟินจ้องหลงเต้าเทียน แล้วรีบเข้าไปช่วยหลงเฟยถือกระเป๋า

"เฟยเอ๋อร์ เดินทางคงเหนื่อยแย่แล้วสินะ เข้าบ้านมาล้างหน้าก่อนเถอะ"

หลิวซูเฟินต้อนรับอย่างอบอุ่น แปดปีที่ไม่ได้เจอลูกชาย ตอนนี้เธอดีใจจนบอกไม่ถูก

"หยุด! ถามอยู่นะ!"

แต่ในตอนนั้นเอง หลงเต้าเทียนยันไม้เท้ามาขวางหน้าหลงเฟย ขมวดคิ้วแน่น

"พ่อ! ผมกลับมาเยี่ยมบ้านครับ ลูกชายพ่อเก่งนะ จะปลดประจำการได้ยังไงกัน!"

หลงเฟยยิ้มตอบ แต่ในใจกลับหวั่นวิตก เพราะเขารู้ว่าถ้าบอกพ่อว่าตอนนี้เขาเป็นเพียงทหารส่งกำลังบำรุงชายแดน คงโดนตีอีกแน่

"จริงหรือ?"

พอได้ยินหลงเฟยพูดเช่นนั้น ใบหน้าของหลงเต้าเทียนก็ปรากฏรอยยิ้มอิ่มเอมใจ

รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจที่ไม่มีอะไรทดแทนได้ เป็นการยอมรับสูงสุดต่อชีวิตทหารแปดปีของหลงเฟย

"แน่นอนว่าจริงสิครับ พ่อ! ให้ผมเข้าบ้านก่อนได้ไหม?"

หลงเฟยพยักหน้ายืนยันอย่างหนักแน่น เพราะเขารู้ว่าถ้าให้พ่อรู้ถึงเกียรติยศสูงส่งที่เขาได้รับในช่วงแปดปีนี้ พ่อจะต้องดีใจมาก

แต่ตอนนี้ หลงเฟยเข้าใจดีว่า เกียรติยศเหล่านั้นกลายเป็นอดีตไปแล้ว ปัจจุบันเขาเป็นเพียงทหารส่งกำลังบำรุงชายแดนเท่านั้น

"แม่เฒ่า เตรียมกับแกล้มสักสองสามอย่าง ข้าจะดื่มสักสองแก้วกับลูกชาย"

หลงเต้าเทียนพยักหน้าพอใจ เมื่อรู้ว่าหลงเฟยเพียงกลับมาเยี่ยมบ้าน ใจที่เป็นห่วงก็โล่งขึ้น

"พ่อ! ขาของพ่อเป็นอย่างไรบ้าง? ดีขึ้นไหมครับ?"

นั่งตรงข้ามกับหลงเต้าเทียน หลงเฟยถามด้วยความห่วงใย

"ฮ่ะๆ! ดูท่าส่งแกไปเป็นทหารก็ไม่เสียเปล่า ตอนนี้รู้จักห่วงใยคนแล้ว? ขาข้าเป็นโรคเรื้อรัง ไม่เป็นไรหรอก!"

หลงเต้าเทียนโบกมือ มองดูหลงเฟยที่เติบโตแข็งแรง เขารู้สึกปลื้มใจ เพราะรู้ว่าลูกชายได้เติบโตเป็นลูกผู้ชายเต็มตัวแล้ว

"พ่อ! ขอโทษครับ ที่เมื่อก่อนผมเถียงพ่อจนทำให้พ่อโกรธบ่อยๆ ผมขอดื่มอวยพรพ่อแก้วหนึ่ง"

ยกแก้วขึ้น หลงเฟยพูดด้วยความละอายใจ

"ฮ่ะๆ ขอเพียงแกอยู่ในกองทัพอย่างเรียบร้อย ปกป้องประเทศชาติ นั่นก็คือการตอบแทนข้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว!"

หลงเต้าเทียนยิ้มพูด ในฐานะทหารผ่านศึก เขาไม่เคยหยุดคิดถึงชีวิตในกองทัพ

"พี่หลง กำลังกินข้าวเที่ยงอยู่หรือ?"

ในตอนนั้นเอง ชายวัยกลางคนสวมเสื้อเชิ้ตขาวคนหนึ่ง เดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ชายวัยกลางคนผู้นี้มีใบหน้าอวบอ้วน รูปร่างล่ำสัน เมื่อแรกเห็นให้ความรู้สึกเหมือนเศรษฐีใหม่

"ท่านกำนัน ทำไมถึงมาที่นี่ล่ะ? เชิญนั่งๆ"

เมื่อเห็นว่าผู้มาเยือนคือหยางไคหมิง กำนันตำบลชิงซาน หลิวซูเฟินก็รีบต้อนรับอย่างกระตือรือร้น

"พี่สะใภ้ อย่าเกรงใจเลย ผมกับพี่หลงมีความสัมพันธ์อะไรกัน เราเคยร่วมรบในสนามเดียวกันนะ!"

หยางไคหมิงพูดอย่างสุภาพ พลางจ้องมองหลงเฟย

"หลงเฟย นี่คือลุงหยางของเจ้า รีบรินเหล้าให้ลุงหยางสิ"

หลงเต้าเทียนเตือน แต่หยางไคหมิงปฏิเสธทันที

"พี่หลง! ไม่ต้องหรอก ผมมาแค่จะฝากข่าวสารให้ ที่ตำบลยังมีเรื่องรอให้ผมไปจัดการอีก!"

หยางไคหมิงไม่มีท่าทีจะนั่งกินข้าวดื่มเหล้า แต่พูดตรงๆ ว่า