ราชันย์ทหารยอดเยี่ยม

บทที่ 4

บทนวนิยาย

"ไม่ได้น่าเกลียดหรอก ดูจากรูปตอนนี้น่าจะโตเป็นสาวสวยแล้ว แกจะแต่งงานกับเธอจริงๆ เหรอ?"

ชินอิงจ้องมองรูปถ่าย แกล้งทำเป็นถามอย่างใจเย็น แต่ไม่รู้ทำไม ในใจกลับมีความรู้สึกขมขื่นวูบขึ้นมา

"แน่นอนสิ ถ้าฉันไม่แต่งงานกับเธอ จะให้แต่งกับเธอหรือไง?"

หลงเฟยลุกขึ้นนั่ง ยิ้มกว้างมองชินอิงที่นอนอยู่ข้างๆ ดวงตาเป็นประกายล้อเลียนอย่างไม่รู้ตัว

"ไอ้เด็กบ้า ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำ ฉันเป็นผู้บังคับบัญชานะ ห้ามล้อเล่นกับฉัน ตอบคำถามดีๆ"

พอได้ยินคำพูดของหลงเฟย ชินอิงก็กลอกตาใส่เขาทันที ทำหน้าเคร่งขรึม ทำท่าเหมือนกำลังออกคำสั่ง

"ครับ ท่านผู้บังคับบัญชา! ผมขอสารภาพตามตรง ผมไม่มีความรู้สึกอะไรกับเธอเลย แต่ได้แต่งงานกับผู้หญิงสวยขนาดนี้เป็นภรรยา ผมก็พอใจแล้วครับ"

หลงเฟยลุกขึ้นยืน ทำท่าทางคล้ายท่าตรงทหารที่ไม่ค่อยถูกต้องนัก แล้วแกล้งพูดอย่างจริงจัง

"จริงเหรอ? ถ้างั้นก็ยินดีด้วยนะ มีคู่หมั้นสวยขนาดนี้ เวลาแต่งงานต้องเชิญฉันไปดื่มฉลองด้วยล่ะ อย่าลืมเชียว"

เห็นท่าทางเสแสร้งของหลงเฟย ชินอิงก็อดหัวเราะไม่ได้ เพราะเธอรู้ดีว่านี่ไม่ใช่หลงเฟยคนเดิมที่เธอรู้จัก คนที่มักทำตัวไม่แคร์โลก

"รับทราบครับท่าน เมื่อถึงเวลานั้นผมจะเชิญท่านไปดื่มฉลองแน่นอน อย่าลืมเตรียมซองแดงใหญ่ๆ มาด้วยล่ะครับ"

หลงเฟยพูดพลางยกมือขวาขึ้นทำความเคารพแบบทหาร ดูเหมือนไม่ได้ล้อเล่นเลยสักนิด

"พอเถอะ! ไม่คุยเรื่องพวกนี้แล้ว เรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่า!"

ชินอิงพูดพลางลุกขึ้นยืน แล้วส่งรูปถ่ายของตู้จวนเอ๋อร์คืนให้หลงเฟยอย่างจริงจัง

"ท่านครับ เราไม่ได้กำลังคุยเรื่องงานอยู่หรอกเหรอ? พูดจริงๆ นะ ถ้าผมแต่งงานจริง ซองของท่านห้ามน้อยเด็ดขาด ใครใช้ให้ตอนนี้ท่านเป็นผู้บังคับบัญชาของผมล่ะ"

หลงเฟยเก็บรูปถ่าย มองชินอิงพลางยิ้ม แม้เขาจะไม่เคยพบตู้จวนเอ๋อร์มาก่อน แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าตู้จวนเอ๋อร์เป็นคู่หมั้นของเขาแล้ว

"ฉันหมายถึงภารกิจที่นายต้องปฏิบัติครั้งนี้ นี่เป็นโอกาสเดียวที่นายจะได้กลับไปยังหน่วยมังกรรบ"

พอพูดถึงตรงนี้ สายตาของชินอิงก็เย็นชาขึ้นมาทันที ไม่มีทีท่าล้อเล่นกับหลงเฟยอีกต่อไป

"ภารกิจอะไรครับ? รบกวนท่านชี้แจงด้วย"

เมื่อเห็นสายตาของชินอิงเปลี่ยนเป็นจริงจัง หลงเฟยก็รีบถามอย่างตั้งใจ

"รู้จัก 'เหยี่ยวดำ' ไหม?"

"แน่นอนครับ องค์กรทหารรับจ้างนานาชาติที่ถูกท่านผู้บัญชาการคนเก่าและทีมทำลายเมื่อยี่สิบปีก่อน เป็นผลงานยิ่งใหญ่ของกองทัพป้องกันประเทศเรา ไม่มีใครไม่รู้จัก"

"องค์กรเหยี่ยวดำมีร่องรอยการฟื้นคืนชีพ ภารกิจของนายครั้งนี้คือไปคุ้มครองสมาชิกครอบครัวทหารคนหนึ่งที่เมืองจิ่งไห่"

"เมืองจิ่งไห่เหรอ? นั่นมันบ้านเกิดผมนี่นา?"

เมื่อได้ยินว่าสถานที่ปฏิบัติภารกิจคือบ้านเกิดของตัวเอง หัวใจของหลงเฟยก็เต้นแรงด้วยความตื่นเต้น

แปดปีแล้ว เขาจากบ้านเกิดมาแปดปีแล้ว ตลอดแปดปีนี้ไม่มีวันไหนที่หลงเฟยไม่คิดถึงบ้านเกิด คิดถึงพ่อแม่ของเขา

"ใช่ บ้านเกิดนายนั่นแหละ แต่ครั้งนี้นายไม่ได้กลับไปเยี่ยมญาติ ดังนั้นผู้บังคับบัญชาจึงมีคำสั่งว่า ห้ามนายกลับไปเยี่ยมบ้าน"

ชินอิงพยักหน้าเบาๆ คำพูดของเธอทำให้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นของหลงเฟยเปลี่ยนเป็นผิดหวังในทันที

"ห้ามผมกลับไปเยี่ยมบ้านเหรอ? งั้นผมขอเลี้ยงหมูอยู่ที่นี่ดีกว่า ไม่รับภารกิจนี้"

หลงเฟยพูดอย่างโกรธเคือง เพราะเขาไม่อาจยอมรับได้ว่าในที่สุดเมื่อมีโอกาสกลับไปเมืองจิ่งไห่ แต่กลับไม่อนุญาตให้กลับไปเยี่ยมบ้าน

"อย่าเพิ่งรีบตัดสินใจสิ เรื่องนี้ฉันได้ขอร้องไปแล้ว อนุญาตให้นายกลับไปเยี่ยมบ้านได้ แค่อย่าให้กระทบกับภารกิจก็พอ"

ชินอิงส่ายหน้า คิดในใจว่าไอ้หมอนี่ช่างทำอะไรตามใจตัวเอง คงมีแค่เขาคนเดียวในกองทัพป้องกันประเทศที่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งผู้บังคับบัญชา

"จริงเหรอ? เยี่ยมไปเลย ขอบคุณนะอิง!"

เมื่อรู้ว่าตัวเองสามารถกลับไปเยี่ยมบ้านได้ หลงเฟยก็พูดอย่างตื่นเต้น เกือบจะกอดชินอิงเข้าไปในอ้อมแขนเพื่อฉลอง

"จำไว้นะ! นี่เป็นโอกาสเดียวที่นายจะได้กลับไปยังหน่วยมังกรรบ ดังนั้นต้องทำให้ดีที่สุด ฉันจะรอนายกลับมาอย่างมีชัย"

ชินอิงพูดอย่างจริงจัง เพราะเธอเข้าใจดีว่าหลงเฟยคือเสาหลักทางจิตใจของหน่วยมังกรรบ หน่วยมังกรรบที่ไร้หลงเฟยก็เหมือนนกอินทรีที่ไร้ปีก

"วางใจได้! ผมจะไม่ทำให้ผิดหวัง"

หลงเฟยพยักหน้าอย่างมั่นใจ พร้อมทำความเคารพแบบทหารให้ชินอิงอีกครั้ง เพื่อแสดงความมุ่งมั่น

"นายยังมีเงื่อนไขอีกไม่ใช่เหรอ? บอกมาสิ ตราบใดที่ฉันทำได้ ฉันจะตอบสนองให้แน่นอน"

ชินอิงเชิดคางขึ้น จ้องมองหลงเฟย มองดูหัวหน้าหน่วยมังกรรบที่เคยร่วมเป็นร่วมตายกับเธอ เธอเชื่อว่าหลงเฟยจะไม่ทำให้เธอผิดหวัง

"ขอเก็บเงื่อนไขสุดท้ายไว้ก่อนได้ไหม? รอให้ผมกลับมาที่หน่วยมังกรรบแล้วค่อยบอกคุณ"

หลงเฟยยิ้มพูด เพราะเขาเชื่อมั่นในตัวเอง ว่าจะต้องทำภารกิจสำเร็จ และได้เกียรติยศที่เคยเป็นของเขากลับคืนมา

"บอกตอนนี้ไม่ได้เหรอ?"

ชินอิงถามอย่างสงสัย เพราะเธออยากรู้มากว่าเงื่อนไขสุดท้ายของหลงเฟยคืออะไร

"ไม่ได้!"

หลงเฟยตอบอย่างหนักแน่น แต่ในใจคิดว่า ถ้าบอกออกไปตอนนี้ ยัยนี่คงจะซ้อมเขาให้ตายแน่ๆ

"ตกลง งั้นก็แค่นี้แหละ ฉันต้องกลับไปรายงานตัวที่กองทัพ แล้วเจอกันที่หน่วยมังกรรบนะ"

ชินอิงพูดพลางยืนตรงในท่าทหารที่ถูกต้อง แล้วทำความเคารพหลงเฟย ก่อนจะหันหลังเดินจากไปทันที

"จะกลับเร็วขนาดนี้เลยเหรอ? พวกเรานานๆ เจอกันที ไม่อยู่เป็นเพื่อนฉันอีกสักพักเหรอ?"

มองเงาหลังที่เด็ดเดี่ยวของชินอิง หัวใจของหลงเฟยรู้สึกเศร้า แม้ว่าครึ่งปีนี้เขาจะเลี้ยงหมูอยู่ที่แผนกส่งกำลังบำรุงชายแดน แต่ไม่มีวันไหนที่เขาไม่คิดถึงพี่น้องในหน่วยมังกรรบ ไม่คิดถึงชินอิง

"อ้อ นั่นสิ ซองแดงฉันเตรียมไว้ให้นายตลอดเวลา แต่ต้องรอให้นายกลับมาที่หน่วยมังกรรบก่อนนะ!"

เดินไปได้ประมาณสิบเมตร ชินอิงก็หันกลับมา มองหลงเฟยพลางเตือน

"ได้ครับ! ผมจำได้ วางใจเถอะ ผมจะกลับไปที่หน่วยมังกรรบแน่นอน อย่าลืมเตรียมซองแดงใหญ่ๆ ไว้ล่ะ ถ้าน้อยผมไม่พอใจแน่"

หลงเฟยยิ้มกว้างพูด ใบหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ

"แล้วเจอกันที่หน่วยมังกรรบ!"

ชินอิงทำความเคารพหลงเฟยอีกครั้ง คราวนี้เธอไม่ได้หันกลับมามองอีก แต่จากไปพร้อมรอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความภาคภูมิใจ

"อิง เงื่อนไขสุดท้ายของฉันก็คือ ถ้าเธอแต่งงานไม่ออก ก็ให้ฉันแต่งกับเธอเองแล้วกัน!"

มองร่างของชินอิงค่อยๆ หายไปจากสายตา หลงเฟยพูดในใจอย่างเต็มไปด้วยความหวัง รอคอยวันที่จะได้กลับไปยังหน่วยมังกรรบ