วัยแรกรุ่น

บทที่ 2

เธอถ่ายภาพความงามใต้ร่างของตัวเองด้วยโทรศัพท์มือถือ มองดูวิดีโอที่เปียกชุ่มของตัวเอง หายใจหอบ จมอยู่ในความหวานหลังปลดปล่อยอารมณ์เป็นเวลานาน...

เนื่องจากเธอปลอบประโลมตัวเองที่บ้านครึ่งชั่วโมง แล้วพักอีกครึ่งชั่วโมง เมื่อมาถึงหน้าประตูคอนโดของพี่เขยและกดกริ่ง เธอจึงสายไปเต็มหนึ่งชั่วโมง

เจียงเชินไม่ได้ปล่อยให้เธอรออยู่นาน กริ่งดังเพียงไม่กี่ครั้ง เขาก็เดินมาเปิดประตูอย่างไม่รีบร้อน

สองปีที่ไม่ได้พบกัน พี่เขยยังคงสง่างามเช่นเคย วันนี้เขาสวมชุดนอนผ้าไหมสีอ่อน กางเกงลำลองสีครีม และรองเท้าแตะใส่ในบ้าน แม้จะเป็นชุดลำลองธรรมดา แต่กลับดูมีเสน่ห์อย่างไร้กฎเกณฑ์บนร่างของเขา แสดงให้เห็นถึงสัดส่วนร่างกายที่ดีเยี่ยม

พี่เขยมีออร่าที่ทรงพลัง ยื่นมืออย่างสุภาพบุรุษมารับกระเป๋าเดินทางของเธอ ยิ้มอย่างสุภาพและหล่อเหลา "กระเป๋าเยอะขนาดนี้ ทำไมไม่โทรให้พี่ออกไปช่วยหิ้วเข้ามาล่ะ"

หลี่อันที่ยังหลงใหลใน "ความหล่อ" ของพี่เขย เมื่อได้ยินประโยคนั้น จึงสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เธอเสยผมที่ตกลงมาข้างหน้าไปไว้หลังหู เงยหน้าขึ้นยิ้มอย่างเขินอายให้พี่เขย "ขอบคุณค่ะพี่เขย แต่กระเป๋าแค่นี้ไม่หนักเท่าไหร่หรอกค่ะ"

พี่เขยยกมุมปากยิ้ม แล้วช่วยลากกระเป๋าเข้าไปในห้องรับรอง

หลี่อันมองแผ่นหลังตรงสง่าของพี่เขย หัวใจเธอเต้นระรัว ไม่รู้ว่าเป็นความคิดไปเองหรือไม่ เธอรู้สึกว่ารอยยิ้มที่พี่เขยส่งให้เมื่อครู่มีความหมายกำกวมบางอย่าง

เธอเริ่มใจเต้นแรง ก้าวเท้าตามพี่เขยเข้าไปในห้องรับรอง

ห้องรับรองตกแต่งอย่างสะอาดและมีรสนิยม ผนังสีขาว ผ้าปูที่นอนสีขาว โต๊ะเขียนหนังสือเรียบง่าย โคมไฟหัวเตียงสีอบอุ่น ม่านหน้าต่างปิดสนิท พี่เขยเปิดเพียงโคมไฟตั้งโต๊ะดวงเดียวที่ให้แสงสลัว

ราวกับเป็นลางบอกเหตุของพายุที่กำลังจะมา ลมพัดผ่านห้องนั่งเล่น ประตูห้องรับรองปิดลงด้วยเสียง "ปัง"

หลี่อันไม่ทันได้เตรียมใจ ตกใจจนร้องออกมา กระดุมเสื้อชั้นในที่คับไปหนึ่งไซส์หลุดไปหนึ่งเม็ด เธอไม่รู้ว่าพี่เขยได้ยินหรือไม่ แต่เธอก็ยกมือปกป้องหน้าอกโดยอัตโนมัติ กลัวว่าพี่เขยจะสังเกตเห็นความผิดปกติ

พี่เขยยื่นมือมาวางบนไหล่เล็กบางของเธอ พูดเบาๆ ราวกับสายลม "ทำไมขี้ตกใจจังเลย"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบและทุ้มต่ำเช่นเคย แต่กลับยิ่งทำให้ฟังดูเซ็กซี่

หลี่อันรู้สึกว่าหัวใจเธอเต้นระรัว ร่างกายเริ่มมีปฏิกิริยา เธอสั่นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว ส่วนล่างของเธอรู้สึกชื้นและร้อน ไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกที่เหลืออยู่จากก่อนหน้านี้ หรือเพราะเสน่ห์ของพี่เขยที่มากมายจนแค่ได้ยินเสียงของเขาก็ทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้

เธอไม่อยากให้พี่เขยเข้ามาใกล้เกินไปโดยไม่รู้ตัว เพราะกลัวว่าตัวเองจะควบคุมไม่อยู่

หลังจากพูดจบ พี่เขยสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอย่างสบายๆ ยืดตัวขึ้นอย่างมีเสน่ห์ ค่อยๆ มองสำรวจร่างกายของเธอจากบนลงล่างอย่างไม่รีบร้อน แล้วพูดช้าๆ ว่า: "น้องอัน พี่รู้สึกว่ารูปร่างเธอดูแตกต่างจากเมื่อก่อนนะ"

"หืม? ต่างยังไงเหรอคะ" หลี่อันกัดริมฝีปากอย่างประหม่า พี่เขยช่างสังเกตจนกระทั่งเห็นว่ากระดุมเสื้อชั้นในของเธอหลุดไปหนึ่งเม็ดเลยหรือ?

"รูปร่าง" มือที่เรียวยาวและสะอาดของเขาค่อยๆ ยื่นมาที่ศีรษะของเธอ ลูบผมเธออย่างเอ็นดู แล้วจึงวางมือลงที่หางม้าด้านหลังศีรษะของเธออย่างกำกวม

ปลายนิ้วที่หยาบของเขาดึงยางรัดผมของเธอออกจากบนลงล่าง นิ้วมือที่สะอาดสอดเข้าไปในเส้นผมดำหนาของเธออย่างฉับพลัน เขาโน้มตัวลงมาครึ่งหนึ่ง กระซิบข้างหูเธอ: "รูปร่างของน้องสะใภ้อวบอิ่มขึ้นกว่าแต่ก่อน พี่สาวเธอยังสู้เธอไม่ได้เลย"