หมอเทวดาผู้หลงใหลในทรัพย์ในชนบท

บทที่ 3

"เธอ... เธอพูดอะไรน่ะ? เธอคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบนั้นเหรอ? ในใจเธอคิดกับฉันแบบนี้เหรอ? ได้! ฉันจะไปหาชู้เลย แล้วเธอจะทำยังไง"

เสวียเป่าจู๋โกรธจัด สะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของเหมยหลงแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้าน ที่ซึ่งมีผู้ชายเจ้าชู้อยู่มากมาย

"โอ๊ย อย่านะพี่ ผมล้อเล่นน่ะ พี่เป็นของผม เป็นของผมตลอดไป!"

เหมยหลงไม่กล้าลังเล รีบลุกขึ้นกอดเสวียเป่าจู๋แน่นเข้าสู่อ้อมกอดของตัวเอง รู้สึกถึงร่างที่สั่นเทาของเธอ ในใจก็รู้สึกเสียใจยิ่งนัก เมื่อครู่เขาพูดเกินไปจริงๆ

"พี่เป่าจู๋ครับ ก้นยังเจ็บอยู่ไหม? ให้ผมนวดให้ไหมล่ะ?"

"ไอ้บ้า! มีใครที่ไหนรังแกพี่สาวตัวเองแบบนี้"

เสวียเป่าจู๋ผุดลุกจากอ้อมกอดของเหมยหลงทันที จ้องเขาด้วยสายตาเกรี้ยวกราด น้ำเสียงฟังดูจนปัญญา ชาตินี้ที่มาเจอคนยากจะรับมือแบบนี้ คงเป็นเพราะกรรมแปดชาติที่ผ่านมาแท้ๆ

"ฮิๆ พี่ครับ ผมเป็นห่วงพี่นะ อย่างน้อยผมก็เป็นลูกศิษย์พี่อี๋หลาน มีเทคนิคนวดอยู่บ้าง นะครับ แค่นวดให้นิดเดียว"

"ไปตายซะ!"

ผู้หญิงก็คือผู้หญิง พลิกหน้าเมื่อไหร่ก็ได้ มองดูเสวียเป่าจู๋ที่เดินกะเผลกจากไป เหมยหลงยิ้มน้อยๆ แล้วเดินตามไปติดๆ

"พี่ครับ เดินช้าๆ หน่อย ทางไม่ค่อยดี ให้ผมแบกพี่ไหม หรือจะให้พี่แบกผมก็ได้นะ"

ตอนนี้ฟ้ามืดสนิทแล้ว ทั้งสองคนวิ่งไล่กันออกมาไกลจากหมู่บ้าน อีกทั้งทางเดินก็ขรุขระ บางครั้งยังมีเสียงประหลาดดังมา เสวียเป่าจู๋มองรอบตัวด้วยความหวาดระแวง เมื่อเห็นพวกหลุมศพเหล่านี้ ความกล้าในใจก็หายไปหมดสิ้น

"ปั๊บ!" มือใหญ่วางลงบนไหล่ของเสวียเป่าจู๋ เธอตกใจสุดขีด ร้องเสียงหลงด้วยความกลัว

"กรี๊ด! ผีีีี!"

เสวียเป่าจู๋ทรุดตัวลงนั่งยองๆ สะอื้นเบาๆ เหมยหลงเห็นดังนั้น สีหน้าเขาดูเก้อเขิน เขาแค่ตั้งใจจะหลอกเธอเล่นๆ ที่ไหนได้เธอกลับตกใจมากขนาดนี้

"พี่เป่าจู๋ พี่... พี่ไม่เป็นไรนะ"

"ฉันจะเป็นอะไรไปล่ะ ไปให้พ้น ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย!"

เสวียเป่าจู๋ทั้งร้องไห้ทั้งด่า เหมยหลงยิ่งรู้สึกละอายใจ รีบย่อตัวลงปลอบโยน "พี่เป่าจู๋ ผมผิดไปแล้ว ผมสัญญาว่าจะไม่มีครั้งหน้าอีก อย่าร้องไห้นะครับ พี่รู้ไหม พี่เสียใจ ผมก็เสียใจด้วย"

นี่มันปลอบที่ไหนกัน ชัดๆ ว่าพูดจาเกี้ยวพาราสี เสวียเป่าจู๋ทั้งโกรธทั้งอึ้ง มีใครปลอบคนแบบนี้ไหม? ตัวเองกลัวจนร้องไห้ กลับกลายเป็นความผิดของตัวเองซะงั้น

"ไปให้พ้น ฉันไม่ต้องการให้นายปลอบ"

เหมยหลงได้ยินเสวียเป่าจู๋พูดแบบนั้น ก็รู้ว่าวิธีพูดอ่อนหวานใช้ไม่ได้ผล แต่แล้วก็คิดอุบายได้ ลุกขึ้นยืนพูดอย่างไม่ใส่ใจ

"ก็ได้ งั้นผมไปละ อย่าบอกนะว่าผมไม่เตือน พวกผีหื่นชอบหาสาวสวยๆ เป็นเหยื่อนะ"

พูดจบ เหมยหลงทำท่าจะเดินจากไป เสวียเป่าจู๋รู้สึกได้ว่าเหมยหลงกำลังขยับเท้า ไม่มีอารมณ์จะร้องไห้อีกต่อไป รีบลุกขึ้นคว้ามือเหมยหลงไว้ไม่ให้เขาไป

"หลงน้อย อย่าไปนะ ฉันกลัว"

"ฮิๆ เล็กๆ อย่างเธอจะมาเล่นกับฉัน" เหมยหลงพึมพำในใจอย่างสุขใจ แต่ใบหน้ายังคงเรียบเฉย "แต่พี่เป็นคนบอกให้ผมไปนี่นา"

"ฉัน... ฉันผิดเองก็ได้ไหม ขอร้องละ อย่าไป ฉันกลัว หรือว่าที่นายพูดมาทั้งหมดเป็นแค่การหลอกฉัน? ฉันเป็นคนของนายแล้วนะ นายไม่คิดจะปกป้องฉันเหรอ?"

"หะ?" เหมยหลงสงสัย พี่เป่าจู๋เป็นคนของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเขาเองยังไม่รู้ตัว

"ผมจะปกป้องพี่แน่นอน แต่ว่า... พี่ต้องเป็นคนของผมก่อนนะ"

"แล้วนายจะเอายังไง?"

เสวียเป่าจู๋ปฏิกิริยาไวพอสมควร รีบจับพิรุธเหมยหลงได้ทันที ปล่อยมือเขาแล้วกอดอก จ้องมองเขาด้วยสายตาระแวง

"ผมอยากทำอะไรน่ะเหรอ? ก็อยากให้พี่เป็นผู้หญิงของผมไงล่ะ" เหมยหลงทำท่าดุดันน่ากลัว

"นาย... นายอย่าเข้ามานะ มาอีกฉันจะร้อง"

"ร้องสิ ร้องจนคอแตกก็ไม่มีใครมาช่วยหรอก ที่เปลี่ยวแบบนี้ ยอมฉันเถอะ ฮ่าๆ"

เหมยหลงทำท่าห้าวหาญ เลียนแบบฉากในละครทีวี แล้วพุ่งเข้าหาเสวียเป่าจู๋

เสวียเป่าจู๋เห็นเหมยหลงพุ่งเข้ามา ตกใจถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วทรุดตัวลงนั่งกับพื้น แต่ไม่นานก็กลับสงบลง ถึงขั้นหลับตา "พ่อคู่เวร ชาตินี้ได้มาเจอนาย ฉันยอมแล้ว"

เหมยหลงไม่รู้ความคิดของเสวียเป่าจู๋ พุ่งเข้าไปแล้วย่อตัวลงตรงหน้าเธอ ก้มหน้าลงจูบ เสวียเป่าจู๋รู้สึกวาบหวามไปทั้งตัว ลืมตาขึ้นมาดู เหมยหลงถอยหลังไปยืนห่างไปสองสามก้าว กำลังทำปากจู๋ ใบหน้าเต็มไปด้วยความภูมิใจ

ที่แท้ไอ้หนูนี่แค่อยากจูบเธอ นี่เป็นจูบแรกของเธอนะ ไม่นึกว่าสุดท้ายจะถูกเจ้าหนูนี่ขโมยไป

ความโกรธค่อยๆ สะสมในใจ พอโกรธจนเต็มที่ เสวียเป่าจู๋ก็ลุกพรวดจากพื้น กำปั้นเล็กๆ นุ่มนิ่มของเธอทุบลงบนอกของเหมยหลงไม่ยั้ง

เหมยหลงเจ็บ รีบหลบหนี เขาลืมไปว่าสาวงามตรงหน้านี้เป็นพริกขี้หนูที่มีชื่อเสียงในละแวกนี้

"โอ๊ย เจ็บ พี่เป่าจู๋ อย่าตีเลย ผมผิดไปแล้ว ไม่ได้หรือไง?"

"ผิด? นายผิดตรงไหน ทำไมฉันรู้สึกว่านายไม่รู้ตัวเลยว่าผิด คิดว่าแม่คนนี้รังแกง่ายใช่ไหม วันนี้ต้องสั่งสอนให้หลาบจำ"

"พี่ครับ ผมรู้จริงๆ ว่าผมผิด"

สิบนาทีต่อมา เสวียเป่าจู๋ยืนหอบ มือเท้าสะเอว มองดูเหมยหลงที่หน้าด้าน โกรธจนแทบระเบิด

เหมยหลงเห็นเสวียเป่าจู๋จะโกรธอีก รีบถอยหลังไปสองสามก้าว ในใจเพิ่งโล่งอก

"พี่เป่าจู๋ นี่มันฆ่าสามีนะครับ"

"ใช่ ฉันจะฆ่าสามี แล้วนายจะทำไม?"

"ฮ่าๆ พี่ยอมรับแล้วนะ พี่ยอมรับว่าผมเป็นสามีพี่แล้ว" เหมยหลงเปลี่ยนท่าทีทันที ก้าวเข้าไปกอดเสวียเป่าจู๋ ราวกับกลัวว่าเธอจะหนีไป

เสวียเป่าจู๋ตกตะลึงกับการกระทำของเหมยหลง ชั่วขณะนั้นเธอยืนนิ่ง ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เหมยหลงไม่สนใจสิ่งเหล่านี้ เพียงแต่กอดเสวียเป่าจู๋ไว้

"พี่เป่าจู๋ พี่วางใจได้เลย ชาตินี้ผมจะดีกับพี่แน่นอน ผมจะปกป้องพี่ แล้วก็... ก้นพี่ยังเจ็บอยู่ไหม? ผมนวดให้ได้จริงๆ นะ"

"หลงน้อย นาย...!"

"ฮ่าๆ"

เสวียเป่าจู๋ได้สติ โกรธจนหน้าแดง แต่ไม่เห็นเงาของเหมยหลงแล้ว เจ้าหนูนั่นวิ่งไปข้างหน้าเสียแล้ว

ลมพัดมาเฉียบหนึ่ง เสวียเป่าจู๋ใจเต้นระทึก แต่ก็ยังตะโกนด้วยความโกรธ

"ไอ้หนู หยุดนะ!"

ทั้งสองคนวิ่งไล่กัน คนหนึ่งอยู่ข้างหน้า อีกคนอยู่ข้างหลัง เหมือนกับตอนแรก พอถึงปากทางเข้าหมู่บ้าน ทั้งสองก็หยุด เสวียเป่าจู๋หอบหายใจเฮือกใหญ่ คิดในใจว่าในที่สุดก็กลับมาแล้ว ไม่ต้องกลัวอีกต่อไป

แต่พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างสีขาวลอยผ่านมา

"กรี๊ด! หลงน้อย ผีีีี!"

เหมยหลงมองดูชัดๆ นี่ที่ไหนเป็นผี ชัดๆ ว่าเป็นพี่อี๋หลาน พี่อี๋หลานสวมเสื้อกาวน์สีขาว ไม่แปลกที่เสวียเป่าจู๋จะเข้าใจผิด

แต่เหมยหลงไม่คิดจะอธิบาย ตอนนี้เสวียเป่าจู๋กอดเขาจากด้านหลัง ช่างเป็นความสุขเหลือเกิน ใครอธิบายคนนั้นก็โง่ และเหมยหลงไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนโง่