Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 474

แต่สิ่งที่ผมคิดถึงมากที่สุดคือร่างกายของเฉินเหวินเหวิน ดังนั้นพอมาถึงโรงเรียน ผมก็อยากพาเฉินเหวินเหวินเข้าห้อง

เฉินเหวินเหวินหน้าแดงมองผมพลางพูดว่า "อาจารย์เจ้า ตอนนี้ก็ดึกแล้ว หนูต้องกลับหอพักแล้วค่ะ"

ผมเบิกตากว้าง ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว หลายคนกลับไปพักผ่อนกันหมดแล้ว รอบๆ ไม่มีใครสักคน

แต่ผมอดใจไม่ไหว...