Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1367

ขณะที่พูดเขาดูกระมิดกระเมี้ยนจนเห็นได้ชัดว่ากำลังปิดบังบางสิ่ง ผมจ้องมองไปยังสุสานอย่างลึกซึ้ง ในใจกระจ่างราวกับส่องกระจก แต่ไม่แสดงออกทางสีหน้าแม้แต่น้อย จึงตอบรับว่า "ไม่ต้องห่วง ผมจะอยู่ไม่นาน"

ด้วยคำพูดนี้ เขาจึงยอมประนีประนอม แล้วเดินจากผมเข้าไปในตัวบ้าน ผมรู้สึกได้อย่างไวว่าเขายังคงจ้องมองผมอ...