ลูกสะใภ้คนสวยของคนโง่

บทที่ 1

เฉินซือฉี ปีนี้อายุ 32 ปี เธอมีใบหน้าที่เย้ายวนใจ ส่วนสูง 172 เซนติเมตรแบบนางแบบ รูปร่างเซ็กซี่ทั้งหน้าอกอวบและสะโพกผาย โดยเฉพาะเพิ่งคลอดลูกเสร็จ เสน่ห์ของสาวใหญ่ที่แก่กล้าขึ้นนั้น ช่างดึงดูดใจเหลือเกิน

เธอเพิ่งหย่าร้างกับสามีเก่าเมื่อไม่กี่เดือนก่อน ตอนนี้เป็นแฟนของหลานชายผม จางหยาง

ครั้งนี้หลานชายต้องเดินทางไปต่างประเทศ เลยให้เธอมาดูแลผมสักหน่อย

ตอนกลางคืน เฉินซือฉีปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาว นำสิ่งยั่วยวนนั้นใส่ปากลูกชายของเธอ โดยไม่สนใจผมที่นั่งกลืนน้ำลายอยู่ข้างๆ เลยสักนิด

เพราะว่า... ผมเป็นคนปัญญาอ่อน!

ผมชื่อเฒ่าเจ้า เมื่อสองปีก่อนผมประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ สมองได้รับบาดเจ็บ กลายเป็นคนพิการทางสติปัญญา

แต่โชคดีที่เมื่อครึ่งเดือนก่อน ผมล้มลงแล้วสมองก็ฟื้นคืนมา

เฉินซือฉียังไม่รู้ความลับนี้ ผมตั้งใจจะปิดบังเธอไว้

เพราะทุกวันผมได้เห็นความนุ่มนวลขาวผ่องพวกนั้น ถ้าเธอรู้ว่าผมไม่ได้โง่ คงไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้ว

ตอนนี้ผมนั่งอยู่ตรงข้ามเธอ จากมุมมองของผม หน้าอกที่เต่งตึงของเฉินซือฉีนั้น เรียกได้ว่าเป็นของชั้นเลิศ ไม่ว่าจะเป็นรูปทรงหรือทัศนียภาพ ล้วนสมบูรณ์แบบชั้นเยี่ยม

ทั้งใหญ่ ทั้งขาว ทั้งเต็มอิ่ม และช่างนุ่มนวลชวนหลงใหล

ตามการเคลื่อนไหวขณะที่เธออุ้มลูก ส่วนนั้นยังคงแกว่งไกว ราวกับทำจากน้ำ

โดยเฉพาะเมื่อมือน้อยๆ ของอันอัน ลูกชายเธอ บังเอิญตีโดนความอวบอิ่มด้านซ้ายของเธอ แค่ตีเบาๆ ก็ทำให้มือของอันอันกระเด้งออกไป

ผมมองจนตาเหลือก ความยืดหยุ่นนี่มันช่างรุนแรงเหลือเกิน

ถ้าเป็นลูกปิงปองกระทบเข้าไป คงจะกระเด้งมาถึงฝั่งผมแน่ๆ

ผมคิดในใจ มือก็คันยิบๆ อยากจะลองสัมผัสความยืดหยุ่นแบบนั้นด้วยตัวเอง

"ซือฉี ลูกบอลของเธอน่าเล่นจังเลย ฉันก็อยากเล่นด้วย" ผมเดินเข้าไปหา มองไปที่หน้าอกของเฉินซือฉี แล้วแกล้งพูดอย่างงี่เง่า

อาจเพราะไม่คิดว่าผมจะขอแบบนี้ เฉินซือฉีเงยหน้ามองผม ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ริมฝีปากเล็กๆ สีแดงเชอร์รี่เผยอออกเล็กน้อย ช่างยั่วยวนเหลือเกิน

"ลุงเจ้า ลูกบอลของฉันมีแต่เด็กๆ อย่างอันอันเท่านั้นที่เล่นได้ ลุงเป็นผู้ใหญ่แล้ว เล่นไม่ได้หรอกค่ะ" เฉินซือฉีตอบกลับมาด้วยสีหน้าเก้อเขิน

"ไม่เอา ฉันจะเล่นลูกบอลของซือฉีให้ได้..."

ผมเบ้ปาก ทำหน้าเหมือนน้อยใจมาก "ซือฉีไม่ชอบฉันใช่ไหม ให้แต่อันอันเล่น ไม่ยอมให้ฉันเล่นบ้างเลย"

พูดจบผมก็เริ่มสะอื้น เฉินซือฉีเห็นผมร้องไห้ ก็ดูร้อนรนขึ้นมา รีบใส่เสื้อให้เรียบร้อยแล้วลุกขึ้นมาปลอบ "ลุงเจ้าคะ ฉันไม่ได้ไม่ชอบลุงจริงๆ นะคะ แค่ว่า..."

เธอแสดงท่าทีต่อต้านอย่างชัดเจน อาจเป็นเพราะในสายตาเธอ ถึงผมจะเป็นคนปัญญาอ่อน แต่ก็ยังเป็นผู้ชายวัยผู้ใหญ่ เธอคงรับไม่ได้ที่จะให้ผมแตะต้องตรงนั้น

ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของเฉินซือฉีก็ดังขึ้น

"ลุงเจ้าคะ หลานชายลุงโทรมา รอสักครู่นะคะ" เฉินซือฉีบอกผมก่อนจะรับสาย

ผ่านไปสักพัก เฉินซือฉีก็ยื่นโทรศัพท์ให้ผม "ลุงเจ้า หลานชายลุงอยากคุยด้วยสักหน่อยค่ะ"

"ไม่เอา ซือฉีไม่ชอบฉัน ฉันไม่รับโทรศัพท์ ฮือๆๆ..." ผมใช้มือปาดน้ำตา ทำท่าเหมือนถูกรังแก

"ฉัน..." ตอนนี้เฉินซือฉีดูตกใจจริงๆ ถือโทรศัพท์ไว้อย่างงุนงง

ในฐานะผู้หญิงที่เคยหย่าร้างมาแล้ว และยังพาลูกของสามีเก่ามาด้วย เธอกลัวมากว่าหลานชายผมจะไม่พอใจเธอเพราะผม

ถ้าหลานชายผมรู้ว่าเธอทำให้ผมน้อยใจ เขาต้องตำหนิเธอแน่นอน