ทหารบ้าผู้ไร้เทียมทาน

บทที่ 5

ผิวขาวผ่องของซ่งชิงจือเปล่งประกายเย้ายวนใต้แสงโคมสลัว ทรวงอิ่มถูกกอดรัดด้วยแขนที่บีบแน่น เอวบางอ้อนแอ้นบิดเร่าราวกับงูน้ำ ในดวงตาหวานเยิ้มนั้นเหลือเพียงประกายสติสุดท้ายที่กำลังดิ้นรน

"อื้ม..."

เสียงครางหวานปานละลายกระดูกผสานกับภาพอันเร่าร้อนตรงหน้า ทำให้เสี่ยวหยู่รู้สึกคอแห้งผากขึ้นมาทันที

"โดนวางยาจริงๆ ด้วย ไอ้เวร"

เสี่ยวหยู่มองภาพตรงหน้าพลางสบถเบาๆ ก่อนจะเหลือบตามองชายคนนั้นอย่างเย็นชา

"ตึ้ก! ตึ้ก! ตึ้ก!"

เสียงฝีเท้าอันวุ่นวายเร่งร้อนทำลายบรรยากาศอันแสนเร้าอารมณ์ เสี่ยวหยู่ก้าวอย่างรวดเร็วมาที่เตียง อุ้มซ่งชิงจือเข้าสู่อ้อมกอด คว้าผ้าไหมบางเบาสะบัดออก ห่อร่างอันอ้อนแอ้นของเธอไว้

"ไอ้แก่หื่น นับว่ามึงโชคดี เห็นแก่คนเยอะเลยไว้ชีวิตสุนัขอย่างมึง หวังว่าชาตินี้มึงจะยังแข็งขึ้นมาได้อีก!"

เสี่ยวหยู่ตะโกนด่าชายที่ยังตกใจไม่หาย ก่อนจะยกมือยิงปืนออกไปทันที ชายเปลือยคนนั้นกุมขาร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด

"ร้องเหมือนหมูถูกเชือดชัดๆ!"

เสี่ยวหยู่อุ้มซ่งชิงจือกระโดดออกจากหน้าต่างห้องน้ำในห้องวีไอพี ตกลงบนกองกระดาษลังด้านล่าง กลิ้งตัวหนึ่งรอบก่อนจะสะบัดจากไปอย่างสง่างาม

"คราวนี้เสียหายหนัก ไม่เพียงแต่เสียรายได้พิเศษจากไนท์คลับ ยังไปหาเรื่องกับพวกดาวร้ายอีก คนที่ใช้ปืนเดเซิร์ตอีเกิ้ลได้ไม่ใช่คนธรรมดาแน่..."

เสี่ยวหยู่หมุนปืนในมือเหน็บที่เอว ก้มมองสาวงามเร่าร้อนในอ้อมแขน พูดอย่างเย้าแหย่

"ฉันทำทั้งหมดนี่เพื่อเธอนะ เธอต้องตอบแทนฉันให้ดีๆ หน่อยล่ะ"

"อื้ม..."

ซ่งชิงจือยังคงครางหวานหอม ขายาวเรียวแข็งแรงพันรอบเอวเสี่ยวหยู่บิดเร้า สองมือกอดคอเขาแน่น ทรวงอิ่มแนบชิดอกเขาบีบเร้าไม่หยุด

"เอาฉันที... ขอร้องล่ะ เอาฉันเถอะ!"

"พี่สาว อดใจอีกหน่อยนะ จะรีบแค่ไหนก็ต้องกลับบ้านก่อนไม่ใช่เหรอ?"

เสี่ยวหยู่วิ่งสุดกำลัง พุ่งไปในความมืดราวกับสายฟ้า ผ่านถนนเปลี่ยวร้างไร้ผู้คน เหงื่อไหลเป็นทาง การต่อสู้กับสัญชาตญาณดิบในตัวช่างยากเย็นเหลือทน

"เฮ้อ ถึงบ้านซะที!"

เสี่ยวหยู่โยนซ่งชิงจือลงบนเตียง กำลังจะหายใจหอบ แต่หญิงสาวผู้อ่อนนุ่มหอมกรุ่นกลับพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง ดึงเขาเข้าสู่ห้วงรัก

"อั้นมานานขนาดนี้ ยังจะมาเก่งอีก!"

เสี่ยวหยู่คำรามเบาๆ พลิกร่างซ่งชิงจือที่พันพัวบนตัวเขา กดเธอลงใต้ร่างอย่างแรง

แต่ในวินาทีที่เขากำลังจะบุกเข้าหา ร่างของเสี่ยวหยู่กลับแข็งค้างราวกับถูกสาป

เขาทาบทับบนร่างซ่งชิงจือ มองเห็นน้ำตาใสวาวไหลจากหางตาเธอ ลึกในแววตาเร่าร้อนนั้นซ่อนความหวาดกลัวและไม่ยินยอมอยู่

เธอยังคงต่อต้าน แม้จะอยู่ภายใต้ฤทธิ์ยาอันรุนแรง

"หญิงเอ๋ย เธอไม่ใช่โสเภณีใช่ไหม?"

เสี่ยวหยู่กระซิบข้างหูซ่งชิงจือ เสียงของเขาอ่อนโยนเป็นครั้งแรก

ซ่งชิงจือค่อยๆ ส่ายหน้าอย่างยากลำบาก น้ำตาอีกหยดไหลรินลงมา

"หญิงเอ๋ย เธอไม่เต็มใจใช่ไหม?"

เสี่ยวหยู่ขบติ่งหูซ่งชิงจือเบาๆ เสียงที่เป่าเข้าหูเธอแหบพร่าเล็กน้อย ทำให้ร่างบอบบางสั่นระริก ผิวเปลือยเปล่าของทั้งสองเสียดสีกันเบาๆ ครั้งนี้ซ่งชิงจือไม่ตอบ มีเพียงเสียงครางที่ดังขึ้นเรื่อยๆ

ใบหน้างามของซ่งชิงจือแดงก่ำราวกับหยดเลือด ร้อนผ่าวอย่างยิ่ง ประกายสติสุดท้ายในดวงตางามดับวูบลง ร่างกายที่บิดเร่านั้นช่างเย้ายวนเหลือทน มือน้อยนุ่มนวลพยายามไขว่คว้าไปยังหว่างขาของเสี่ยวหยู่อย่างสุดแรง!