ทหารบ้าผู้ไร้เทียมทาน

บทที่ 4

"หญิงคนนั้นน่าสนใจจริงๆ นะ"

"ก็ดูดีอยู่หรอก แต่พอเข้าไปในซิงเกอแล้ว พวกเราก็คงหมดหวัง ไปหาที่ระบายความใคร่กันดีกว่า"

เสี่ยวหยู่ได้ยินบทสนทนาของชายสองคนไม่ไกลนัก เขาทิ้งบุหรี่ที่เพิ่งสูบไปเพียงสองคำลงที่พื้นแล้วเหยียบให้ดับสนิท เงยหน้ามองป้ายขนาดใหญ่ของไนต์คลับ ดวงตาที่ดูเนือยๆ ของเขาเป็นประกายแวววาวขึ้นมา

"ดูเหมือนจะมีอะไรไม่ชอบมาพากล..."

เสี่ยวหยู่พึมพำกับตัวเอง แรกเริ่มเขาไม่ได้สนใจความผิดปกติของซ่งชิงจื่อ จนกระทั่งเมื่อครู่นี้ตอนที่เธอถูกซานเกอลากตัวไป สายตาที่เธอพยายามส่งมาให้เขาอย่างสุดกำลัง ทำให้หัวใจของเสี่ยวหยู่สั่นสะท้านอย่างรุนแรง

แม้ว่าดวงตาคู่สวยนั้นจะถูกปกคลุมด้วยเส้นผมที่ยุ่งเหยิง แม้ว่าจะเต็มไปด้วยม่านน้ำตา แต่เสี่ยวหยู่ก็อ่านความสิ้นหวังในนั้นได้อย่างชัดเจน ไม่ใช่ความน้อยใจ ไม่มีความรู้สึกเสน่หา มีเพียงความสิ้นหวังอันบริสุทธิ์และเข้มข้น

นั่นไม่ใช่แววตาที่หญิงสาวที่ตกอับมาเป็นโสเภณีควรมี

แววตาที่สิ้นหวังซึ่งมองเขาเป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้ายที่จะเกาะ ได้ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจที่ถูกปิดตายของเสี่ยวหยู่

เขาเงยหน้า จ้องมองป้ายไฟนีออนที่มีเพียงห้าตัวอักษรเป็นเวลานาน ในที่สุดก็ถอนหายใจอย่างหนักแน่นแล้วก้าวเข้าไปข้างใน

ประตูบานเดียวกั้นระหว่างโลกสองใบ

ภายในไนต์คลับซิงเกอเต็มไปด้วยบรรยากาศรื่นเริง บนฟลอร์เต้นรำที่มีแสงไฟหลากสีระยิบระยับ ร่างอ้อนแอ้นกำลังบิดเร่าเร้าแนบชิดกับร่างของผู้ชาย อากาศอุ่นๆ อบอวลไปด้วยกลิ่นยั่วยวน ภาพที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้าทำให้เสี่ยวหยู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย

"พี่หยู่ มาหาซานเกอหรือครับ?"

"อืม เขาอยู่ไหน?"

เสี่ยวหยู่พยักหน้าให้กับคนรับใช้ที่เดินเข้ามาหา พลางถามไปอย่างไม่ใส่ใจนัก ขณะเดียวกันก็แอบสังเกตสิ่งรอบข้างอย่างเงียบๆ

"ซานเกอเพิ่งพาสาวเซ็กซี่คนหนึ่งขึ้นไปห้องวีไอพีบนชั้นสองครับ พี่หยู่มีธุระกับเขาหรือ?"

"อืม มีธุระ"

เสี่ยวหยู่มองไปตามทิศทางที่คนรับใช้ชี้ แล้วเดินไปอย่างเฉยชา

แม้เสี่ยวหยู่จะไม่ใช่ลูกค้าประจำ แต่เขารู้จักซิงเกอเป็นอย่างดี และในความทรงจำของเขา ห้องวีไอพีที่ใหญ่ที่สุดบนชั้นบนนั้น ไม่ใช่ว่าใครก็มีสิทธิ์จะใช้ได้

"หวังว่าฉันจะคิดมากไปเอง"

เสี่ยวหยู่สูดหายใจลึกๆ เขาเดินอย่างรวดเร็วมาถึงหน้าห้องวีไอพี ชายร่างกำยำสองคนที่ยืนกอดอกอยู่ตรงนั้นยืนยันข้อสงสัยของเขา คนในห้องนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่

"ใครน่ะ?"

เมื่อชายร่างใหญ่ราวกับหอคอยเหล็กส่งสายตาเย็นชามาให้ บรรยากาศเย็นยะเยือกรอบตัวเสี่ยวหยู่ก็ละลายไปราวกับหิมะ เขายิ้มประจบและเดินเข้าไปหา

"สองพี่เหนื่อยแย่เลย สูบบุหรี่สักมวนไหมครับ?"

มือที่เสี่ยวหยู่ยื่นบุหรี่ออกไปเพิ่งจะยกขึ้น ชายร่างใหญ่ก็คว้าจับมือทั้งสองข้างของเขาไว้ ใบหน้าแข็งกร้าวไม่เปลี่ยนแปลง ส่วนอีกคนหนึ่งล้วงมือเข้าไปในเสื้อสูทแล้ว

"อย่ามาใช้กลเล่ห์พวกนี้ แกเป็นใคร?"

รอยยิ้มบนใบหน้าของเสี่ยวหยู่ชะงัก เขาหัวเราะแห้งๆ แล้วถอยหลังไปครึ่งก้าว

"สองพี่อย่าตื่นเต้นไปเลยครับ ผมเป็นเพื่อนซานเกอ เป็นพวกเดียวกัน มาหาซานเกอมีธุระด่วน ช่วยบอกเขาให้หน่อยได้ไหมครับ?"

แต่เขายังพูดไม่ทันจบ เสียงกรีดร้องอย่างสิ้นหวังก็ดังมาจากในห้อง

"ไม่นะ! ขอร้องล่ะ! อย่า!"

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหูนั้น หัวใจของเสี่ยวหยู่ก็จมดิ่งลงทันที ในขณะที่ชายร่างใหญ่สองคนสบตากัน แววตาของเสี่ยวหยู่ก็วาบขึ้นด้วยประกายอำมหิต เขาพุ่งเข้าไปใกล้ มือฟาดลงเหมือนสายฟ้า หลังจากเสียงทุ้มสองครั้ง ร่างกำยำราวกับหอคอยเหล็กก็ล้มลงอย่างหมดแรง

เสี่ยวหยู่ก้มตัวลงหยิบปืนขึ้นมา ตบหน้าชายร่างใหญ่เบาๆ แล้วถ่มน้ำลาย

"ถามกูว่าเป็นใคร ไอ้เวร กูคือพี่หยู่ของมึงไง!"

พูดยังไม่ทันจบ เสี่ยวหยู่ก็เตะประตูเปิดออกอย่างแรง!

"โครม!"

ประตูห้องถูกเตะจนกระแทกพื้น เสียงดังสนั่นน่าตกใจ

ต่างจากที่เสี่ยวหยู่คาดไว้ ในห้องกว้างมีคนเพียงสองคน ชายที่เปลือยกายดูเหมือนจะตกใจกับเสี่ยวหยู่ที่เต็มไปด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว เขาขดตัวอยู่บนโซฟาด้านข้าง สองมือยกขึ้นบังหน้า ร้องโหยหวนไม่หยุด

"อย่าฆ่าผม อย่าฆ่าผม!"

เสี่ยวหยู่ชำเลืองมองชายขี้ขลาดนั้น เห็น "อาวุธ" ที่เล็กราวกับถั่วงอก เขาจึงยิ้มเยาะ

ส่วนบนเตียงนอนกว้างและนุ่มนั้น ซ่งชิงจื่อที่เปลือยกายเช่นกัน ใบหน้าเล็กกลับแดงก่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความใคร่!