Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 385

เสี่ยวหยู่ค่อยๆ ก้าวลงบันได สีหน้าที่เคยหนักอึ้งเมื่อครู่กลับเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเย้ยหยันอย่างไม่ใส่ใจ

"ไอ้กาดำ รอจนใจจะขาดแล้วสินะ ที่จริงข้าไม่อยากลงมาหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะยัยซ่งอ้อนวอนนักหนา ข้าคงปล่อยให้แกนั่งรอจนฟ้าสาง"

ชินอู่ไย่ผู้มีจิตใจกว้างขวางไม่หวั่นไหวต่อคำพูดยั่วยุ

เขายิ้มพลางลุกขึ้น "...