ทหารบ้าผู้ไร้เทียมทาน

บทที่ 2

ผิวนวลเนียนดุจหยกขาว

ผิวที่ขาวนวลดั่งหยกเนียนลื่นและอ่อนนุ่ม เมื่อบีบเบาๆ กลับมีความยืดหยุ่นอย่างน่าประหลาด...

แต่ก่อนที่เสี่ยวอวี่จะได้เพลิดเพลินต่อ เสียงกรีดร้องแหลมคมดังขึ้นราวกับทะลุฟากฟ้า ซ่งชิงจือสะดุ้งดิ้นรนอย่างรุนแรงโดยสัญชาตญาณ มือผลักข้อมือของเสี่ยวอวี่ทำให้รถแท็กซี่เสียหลักบิดไปทางด้านข้าง!

หากไม่ใช่เพราะเสี่ยวอวี่มีปฏิกิริยาไวพลิกพวงมาลัยกลับมาทัน รถคันนี้คงถูกรถบรรทุกที่แล่นผ่านมาบดเป็นเศษเหล็กไปแล้ว!

เสี่ยวอวี่ที่เพิ่งรอดพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราชถอนหายใจยาว หันไปจ้องซ่งชิงจือที่กำลังตกใจจนตัวสั่นด้วยสายตาดุดัน แล้วตวาดเสียงกร้าว

"กูแค่จับนิดเดียวเท่านั้นเองนะ! ไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย! คิดว่าตัวเองเป็นนางพรหมจรรย์บริสุทธิ์งั้นเหรอ!"

เมื่อเห็นดวงตาสีแดงก่ำที่ฉายแววดุร้าย ซ่งชิงจือที่กำลังโกรธจัดกลับหดตัวด้วยความหวาดกลัว กลืนคำพูดที่กำลังจะหลุดออกมาลงคอ เพียงแต่ใช้สองมือกอดอกแน่น ดวงตางามฉ่ำวาวด้วยน้ำตา ดูน่าสงสารอย่างบอกไม่ถูก

เสี่ยวอวี่ที่กำลังจะระเบิดอารมณ์คิดจะตบหน้าเธอสักสองที แต่เมื่อเห็นซ่งชิงจือที่กำลังร้องไห้คล้ายดอกท้อร่วงโรยในสายฝน หัวใจกลับอ่อนยวบลงอย่างประหลาด ความทรงจำที่เขาคิดว่าลืมไปนานแล้วแวบผ่านเข้ามา ทำให้ความสนใจทั้งหมดมลายหายไป เขาสูดลมหายใจลึก ความแดงก่ำในดวงตาจางหายไป กลับมาเป็นแววตาเกเรไม่ยี่หระปนความเกียจคร้านเหมือนเดิม

แต่เมื่อไม่สมหวัง ในใจเสี่ยวอวี่ยังรู้สึกขัดเคือง

"เป็นอีตัวร่านแต่ยังจะตั้งท่าบริสุทธิ์ กูหล่อขนาดนี้ แค่จับนิดเดียวก็ไม่ได้ บ้าเอ๊ย คอยดูคราวหน้ากูจะใช้เงินซื้อให้มึงหงายหลัง!"

ซ่งชิงจือคอยสังเกตการเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าอันหลากหลายและรุนแรงของเสี่ยวอวี่อยู่ตลอด แม้ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร แต่เมื่อเห็นแววตาน่ากลัวนั้นค่อยๆ จางหายไป เธอก็ค่อยๆ ถอนหายใจอย่างระมัดระวัง

เมื่อนึกถึงช่วงเวลาสั้นๆ เมื่อครู่ ร่างบอบบางของซ่งชิงจือยังคงสั่นไม่หยุด ความรู้สึกน่าสะพรึงกลัวที่ถาโถมเข้ามานั้น ราวกับว่าในวินาทีถัดไปเขาจะฉีกร่างเธอเป็นชิ้นๆ ก็ได้

แต่ใครจะเชื่อว่าความรู้สึกน่าสะพรึงกลัวนั้น กลับมาจากชายหนุ่มสำมะเลเทเมาที่ชอบเจ้าชู้คนนี้

"น้อง มองอะไรขนาดนั้น ยังไม่พอใจอีกเหรอ?"

"ไอ้ลามก! ไปให้พ้น!"

เมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มเข้ามาใกล้ ซ่งชิงจือขมวดคิ้วเข้าหากัน ตวาดด้วยความโกรธเกรี้ยว

ขณะที่ร่างบอบบางถอยหลังหนีเล็กน้อย เธอเหลือบเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของเสี่ยวอวี่เปลี่ยนไป ใบหน้างามของซ่งชิงจือพลันแดงระเรื่อขึ้นมา

"ต้องยอมรับว่า ไอ้หมอนี่ถึงจะน่ารำคาญ แต่หน้าตาก็ไม่เลวนี่นา"

เสียงร้องอันแฝงความโกรธปนอายนั้น ทันใดนั้นก็ดึงความคิดของเสี่ยวอวี่กลับไปสู่อดีต แต่ความทรงจำในสมองกลับแตกเป็นเสี่ยงๆ ทุกครั้งที่เสี่ยวอวี่พยายามสัมผัสมัน มือกลับเต็มไปด้วยเลือด เลือดสีแดงฉานนั้นราวกับไร้ขอบเขต จนกระทั่งท่วมทับความทรงจำของเขา ความอบอุ่นทั้งหมดถูกกลืนหายไปหมดสิ้น

เสี่ยวอวี่สะบัดศีรษะอย่างแรง ดวงตาทั้งสองข้างภายใต้ความเจ็บปวดทรมานกลับยิ่งดูใสกระจ่าง ในชั่วขณะนั้น เขาราวกับลืมสาวงามข้างกายไปสิ้น มุ่งความสนใจไปที่ถนนยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยแสงไฟ ความเร็วรถพุ่งทะยานขึ้นทันที!

"กรี๊ดดด!"

แรงเหวี่ยงอย่างรุนแรงในทันทีทันใด ทำให้ซ่งชิงจือหลับตาลงโดยสัญชาตญาณ มือจับที่จับประตูรถแน่น ขาเรียวขาวงามพยายามงอเข้าหาตัว ทำให้เห็นเรือนร่างบางส่วนอย่างแว่บๆ

แต่เสี่ยวอวี่กลับจมอยู่ในความรู้สึกตื่นเต้นของการขับรถเร็ว ดวงตาเป็นประกายร้อนแรง

ซ่งชิงจือรู้สึกว่าสายตาเต็มไปด้วยแสงไฟที่พุ่งผ่าน ทิวทัศน์ริมถนนที่ถอยหลังอย่างรวดเร็วถูกบดขยี้ปะปนกับสายลมยามราตรีที่พัดมาปะทะใบหน้า การพุ่งทะยานราวกับบินนั้น ดูเหมือนจะปลุกความดิบเถื่อนในใจเธอให้ตื่นขึ้นมา

เธอไม่เคยจินตนาการมาก่อนว่า ตัวเองจะสามารถโยนความเศร้าและความกังวลทั้งหมดทิ้งไปได้ในชั่วขณะหนึ่ง!

แต่ความตื่นเต้นและบ้าคลั่งทั้งหมดย่อมสั้นเสมอ

เมื่อรถค่อยๆ หยุดนิ่งท่ามกลางเสียงเบรกที่ดังสนั่น ซ่งชิงจือก็ราวกับถูกโยนตกลงมาจากท้องฟ้า ในใจรู้สึกผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก

และประโยคถัดไปที่ได้ยิน ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกกระแทกลงพื้นโดยตรง ความอับอายและโกรธระคนกันจนเธออยากจะหาที่ซ่อนตัว!

"ลูกไม้สีขาว ไม่เลวนี่ ยั่วใจดี"