Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 707

หนึ่ง สอง... สิบ!

เมื่อเห็นทหารล้มลงทีละคน ดวงตาของผู้บัญชาการแดงก่ำด้วยความโกรธ เขาตะโกนคำรามพลางพุ่งนำหน้า กระหน่ำไกปืนไม่หยุด "ฆ่ามัน! ฆ่ามันให้ได้!"

กระสุนพุ่งวี่หวิว ขณะที่หลี่เซียงหยางวิ่งเข้าไปในบ้านเรียบร้อยแล้ว

กระสุนปืนราวกับสายฝนกระหน่ำใส่ผนังและแผ่นไม้ เกิดประกายไฟกระเด็นนับไม่ถ้วน ...