Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 438

ดวงตากลอกไปมา เสี่ยวอิ๋นเฉี่ยวพบว่าป่าในตอนนี้ไม่ได้วุ่นวายเหมือนตอนที่เธอเพิ่งเข้ามา

รอบด้านเงียบสงัด มีเพียงใบไม้ร่วงหล่นลงมาไม่หยุด

ไม่มีกระสุนพุ่งกระเซ็น ไม่มีเสียงคำรามของพวกผู้ก่อการร้าย มีแต่ความเงียบผิดปกติ แม้แต่เสียงแมลงยังไม่มี

แต่ในความเงียบราวกับความตายนี้ เสี่ยวอิ๋นเฉี่ยวกลับรู้สึกถึงภ...