Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1830

เฮ่อเฉิงชิงร้องไห้อยู่นาน

ราวกับว่าหากไม่ร้องไห้จนน้ำตาแห้งเหือด เขาก็ไม่อาจปลงใจได้

เมื่อฟ้าสว่างเต็มที่ เสียงนกกระจอกยามเช้าดังขึ้นจากภายนอก เฮ่อเฉิงชิงจึงเงยหน้าขึ้น มองเฮ่อหลิงพลางพูดเสียงทุ้ม "พี่น่าจะฆ่าผมเสียให้รู้แล้วรู้รอด"

"พี่ทำไม่ลงหรอก"

เฮ่อหลิงส่ายหน้าพลางยิ้มขื่น "บางเรื่องสมควรท...