นางฟ้าผู้ทำลายล้างของฉัน

บทที่ 567

วรรณกรรมจีน

แม้ท้องฟ้าจะมืด แต่ก็ยังไม่ดึกนัก เพิ่งจะสองทุ่มครึ่งเท่านั้น

บนถนนใหญ่ ผู้คนพลุกพล่านราวกับกระสวย รถราแล่นไปมาไม่ขาดสาย

มิเช่นนั้น เสิ่นเยว่ย่อมไม่วางใจปล่อยให้สาวน้อยจากไปตามลำพัง เขายืนอยู่ใต้เงาไม้ ครุ่นคิดถึงความอาวรณ์ที่ถูกห่อหุ้มด้วยไออุ่น

เมื่อเพิ่งจะสองทุ่มครึ่ง ลู่ซือก็คงยั...