ทัศนียภาพสีชมพู

บทที่ 4

นี่มันเกิดอะไรขึ้น......

เอ้อหยางจื่อหยวนรู้สึกว่าสายตาพร่ามัว สมองเหมือนถูกค้อนทุบ ทั้งตัวปวดเมื่อยจนทนแทบไม่ไหว

ในความเลือนราง เขาได้ยินเสียงตื่นตระหนกดังมาจากข้างๆ

"คุณ คุณอย่าเพิ่งขยับนะ ฉันจะไปตามหมอมา"

"หมอเจ้า! หมอเจ้า!"

"คนไข้เตียง 4 ฟื้นแล้วค่ะ"

"เตียง 4 เหรอ?"

"ใช่ค่ะ คนที่โดนฟ้าผ่าน่ะ"

ความทรงจำค่อยๆ หลั่งไหลกลับมา ความโกรธที่รู้ว่าแฟนนอกใจ ความเด็ดเดี่ยวตอนหยิบมีด แล้วก็สายฝนที่เทกระหน่ำตอนออกจากบ้าน โลกที่พลันขาวโพลน และเสียงฟ้าร้องคำรามที่ตามมา

ใช่แล้ว ข้าโดนฟ้าผ่า

แม่งเอ๊ย สวรรค์เอ๋ย เจ้าผ่าผิดคนแล้วนะ

แต่แล้วในสมองที่มึนงงของเขา ความทรงจำที่ไม่ใช่ของเขาเองกลับวูบผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว คำแปลกๆ มากมายผุดขึ้นมา

กระบวนท่า ยันต์ วิชาเต๋า การฝังเข็ม วิชาแพทย์ คัมภีร์บำเพ็ญเพียรเทียนกัง...

เดี๋ยวก่อน ยังมีวิชาตาทิพย์อีก?!

โอ้โห เรียนรู้วิชานี้แล้วก็จะได้มองสาวงามทั่วหล้าสิน่า?

ยังไม่ทันจะตื่นตะลึง คาถาลึกลับจากวิชาพิเศษก็ค่อยๆ ผุดขึ้นมาจากห้วงลึกในจิตใจ รวมตัวกันเป็นตำรา—"คัมภีร์ธาตุทั้งห้าแห่งเทียนกัง"

กระแสพลังงานก่อตัวขึ้นในตำแหน่งดันเถียน พุ่งชนไปมาโดยรอบ ทำให้เขาทรมานแทบขาดใจ

สิ่งที่อยู่ในร่างกายนี้ คือพลังแท้ที่กล่าวถึงในตำราในสมองใช่ไหม?

ไม่ได้ เขาต้องหยุดมันโดยเร็ว ไม่เช่นนั้นเขาจะถูกพลังแท้นี้ทำให้ตายแน่!

เอ้อหยางจื่อหยวนบังคับตัวเองให้สงบลง พยายามนึกถึงวิธีบำเพ็ญแปลกๆ ในความทรงจำอย่างละเอียด

เอ้อหยางจื่อหยวนเรียนแพทย์แผนจีนมาตั้งแต่เด็ก เขารู้ว่ากระแสพลังนี้กำลังหมุนเวียนตามเส้นลมปราณ ไม่นานเขาก็พบวิธีนำทางพลังแท้ที่ร้อนแรงและพลุ่งพล่านนี้ออกจากดันเถียน ให้ไหลเวียนไปตามเส้นลมปราณทั่วร่าง

เหมือนแมลงวันไร้หัวที่พลุ่งพล่านจนเจอทางออก พลังแท้พุ่งออกจากดันเถียนทันที แล้วไหลเวียนไปตามเส้นลมปราณอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่พลังแท้เริ่มหมุนเวียน เอ้อหยางจื่อหยวนก็รู้สึกถึงความสบายอย่างที่สุดทั่วร่าง สบายยิ่งกว่ากินไอศกรีมในวันร้อนระอุเดือนมิถุนายน

เอ้อหยางจื่อหยวนรีบนำทางกระแสพลังนั้นตามวิธีในความคิด ให้ไหลเวียนไปตามเส้นลมปราณ

จนกระทั่งเขาควบคุมพลังแท้ได้อย่างสมบูรณ์ เขาจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น

"คนไข้ฟื้นแล้วเหรอคะ?"

เสียงไพเราะดังมาจากนอกประตู เอ้อหยางจื่อหยวนเพียงแค่ได้กลิ่นหอมโชยมา หมอคนนั้นก็ยืนอยู่ข้างเตียงแล้ว

เธอเป็นหญิงงาม ไม่ว่าจะเป็นองค์ประกอบใบหน้าหรือผิวพรรณ ล้วนอยู่ในระดับความงามขั้นสูง สำคัญกว่านั้นคือเธอมีบุคลิกเย็นชาดุจน้ำแข็ง ยิ่งทำให้ใจสั่นไหว

หมอสาวโน้มตัวลงมา พยุงศีรษะของเอ้อหยางจื่อหยวนเพื่อตรวจอาการ เส้นโค้งงดงามทั้งหมดของเธอเผยอยู่ตรงหน้าเอ้อหยางจื่อหยวน

หัวใจของเอ้อหยางจื่อหยวนกระตุก เขาใช้วิชา "ตาทิพย์" ตามตำราในความทรงจำ รีบหมุนเวียนพลังแท้

ในพริบตา กระแสพลังจากดันเถียนพุ่งขึ้นมา เอ้อหยางจื่อหยวนรู้สึกเพียงว่าตรงหน้ามีสีขาวดำหมุนวน เย็นร้อนสลับกัน ทัศนวิสัยสว่างขึ้นกว่าเดิม

เอ้อหยางจื่อหยวนลองกวาดตามองหมอสาวคนนั้น ในสายตาของเขา เสื้อกาวน์ขาวของหมอสาวค่อยๆ จางหายไป เผยให้เห็นชุดชั้นในสีดำรัดรูปข้างใน

ใบหน้าเขายังคงนิ่งสงบ แต่ในใจกลับดีใจจนแทบบ้า สิ่งที่เขียนในตำรานั้นเป็นความจริงทั้งหมด!

เขาแอบเพิ่มความเร็วการไหลเวียนของพลังแท้ ทำให้พลังตาทิพย์แข็งแกร่งขึ้นอีก คราวนี้หมอสาวแม้แต่ชุดชั้นในก็ไม่เหลือ เดินมาหาเขาในสภาพเปลือยเปล่า

กลืนน้ำลาย

เขาแอบกลืนน้ำลายลงคออย่างเงียบๆ

เอ้อหยางจื่อหยวนมองลงไปตามลำคอขาวราวหงส์ของหมอสาว เห็นผิวขาวละเอียดที่มีรอยบุ๋มจากชุดชั้นในกดทับ ทำให้หัวใจเขาเริ่มเร่าร้อน

ร่างขาวบริสุทธิ์นั้นทำให้เอ้อหยางจื่อหยวนหน้ามืดตาลาย จุดสีชมพูสองจุดด้านหน้ายิ่งทำให้เลือดในกายเขาพลุ่งพล่าน รูปร่างอ้อนแอ้นและสะโพกกลมกลึงของหญิงสาวดึงดูดความสนใจของเอ้อหยางจื่อหยวนทั้งหมด

เขาเอียงหัวมองอย่างเหม่อลอย จ้องเสื้อเชิ้ตขาวของหมอสาวแน่วนิ่ง ในสมองมีแต่ภาพความขาวละเอียดที่เขาเห็น

"เสียวชิบหาย..."

ในหัวมีแต่เสียงอื้ออึง สะท้อนความคิดเดียว

กูมีตาทิพย์จริงๆ ด้วย!!