Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 327

โอ้วหยางจื่อหยวนรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งแผ่นหลัง เขาใช้ทั้งมือและเท้าเพื่อทุบก้อนหินออกทีละก้อน แล้วเหยียบลงบนหินเหล่านั้นถอยหลังอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกัน ด้วยความตื่นตระหนก เขาล้วงมือเข้าไปในแหวนมิติหยิบไม้เท้าทองเหลืองสิบหกห่วงออกมา แล้วปักมันเข้าไปในผนังหิน ใช้มันเกาะยึดเพื่อควบคุมร่างกายไว้

"ตึง...