Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1652

เมื่อตื่นขึ้นมาพร้อมน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า ชายจื่อเยียนก็หวังเพียงว่าตุ่มเล็กๆ บนร่างกายจะหายไป

ดังนั้น เมื่อเห็นว่าตุ่มเหล่านั้นไม่มีน้ำเหลวไหลออกมาเหมือนแต่ก่อน เธอจึงมองเห็นความหวังในที่สุด จนเกิดความตื่นเต้นอย่างล้นพ้น คว้ามือของชูเจิ้งไว้แน่น พลางร้องเสียงดัง "ชูเจิ้ง ฉันมีลางสังหรณ์ที่ทำให้ใ...