Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 142

ผมตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ

ก็ต้องโทษไอ้ไข่เน่านั่นแหละที่ปากไม่มีหูรูด พูดจาน่าเกลียดออกมาได้

หลี่เมิ่งเหยาดึงแขนผมเดินไปข้างหน้า ผมไม่เคยคิดว่าเธอจะมีแรงมหาศาลขนาดนี้ กระชากผมอย่างแรง ราวกับไม่อยากอยู่ต่อหน้าไอ้ไข่เน่าแม้แต่วินาทีเดียว

ผมหันไปมองไอ้ไข่เน่าด้วยความเห็นใจ พยักหน้...