น้าสาวของแฟนสาวของฉัน

บทที่ 5

สุยวี่จู๋ยิ้มพลางเอ่ยว่า "ไม่ต้องเป็นทางการแบบนี้หรอกเวลาไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย"

"คุณน้า" หลินฮ่าวเปลี่ยนคำเรียกทันที

"กลับมาทำงานแล้วเหรอ เที่ยวสนุกไหม?"

"สนุกมากครับ เมื่อวานกลับมาค่อนข้างดึก ไม่ทันได้แวะมาหาคุณน้า เยว่เยว่ก็รีบไปทำงานตั้งแต่เช้า เธอบอกให้ผมมารายงานตัวกับคุณน้าแทน" หลินฮ่าวพูดติดตลก

ช่วงนี้หลินฮ่าวเข้ากับครอบครัวของซินเยว่ได้ดี สุยวี่จู๋แม้จะมีบุคลิกที่น่าเกรงขาม แต่กับเขาเธอมักจะยิ้มแย้มแจ่มใส ทำให้หลินฮ่าวรู้สึกผ่อนคลายเวลาพูดคุยด้วย

สุยวี่จู๋ฟังแล้วพูดว่า "เยว่เยว่ก็เป็นแบบนี้แหละ เธอนิสัยเหมือนเด็กๆ นายเป็นคนหนักแน่นกว่า อะไรๆ ก็ช่วยดูแลเอาใจเธอหน่อยนะ"

หลินฮ่าวรีบตอบ "ไม่หรอกครับ เธอแค่ชอบสนุกหน่อยเท่านั้น แต่เป็นคนเข้าใจเหตุผลดีมาก ทั้งครอบครัวผมชอบเธอมากเลยครับ"

"อืม มีนายคอยดูแลเธอ ฉันก็วางใจ"

คุยกันสักพักหลินฮ่าวก็รีบกลับไปทำงาน เพราะอยู่คุยกับเธอในบริษัทนานๆ ก็รู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง

หลินฮ่าวเคยได้ยินซินเยว่เล่าว่า สุยวี่จู๋เป็นคนเก่งโดดเด่นตั้งแต่ประถมจนถึงมหาวิทยาลัย สมัยเรียนเคยเป็นประธานสโมสรนักศึกษา ประกอบกับรูปร่างหน้าตาสวย มีคนชอบไม่น้อย

แต่เพราะความเย็นชาของเธอ คนที่กล้าจีบจึงมีน้อยมาก

หลังเรียนจบมหาวิทยาลัย เธอเริ่มทำธุรกิจ พ่อของสุยวี่จู๋เข้าใจลูกสาวดี รู้ว่าด้วยความสามารถของเธอต้องประสบความสำเร็จแน่ แต่กลัวว่าถ้าตำแหน่งสูงเกินไปและอายุมากขึ้น จะหาคู่ครองยาก จึงติดต่อเพื่อนฝูงหาคู่ให้เธอตั้งแต่เนิ่นๆ

สุยวี่จู๋แม้จะเป็นคนอิสระ แต่ไม่ได้คัดค้านเรื่องการแนะนำคู่ เธอไปพบทุกครั้ง และก็เจอเข้ากับเซิ่นซือเหวิน สามีของน้าซินเยว่

เซิ่นซือเหวินเป็นคนมีความสามารถ พอเจอสุยวี่จู๋ครั้งแรกก็ชอบเธอทันที จากนั้นก็เริ่มจีบอย่างหนักหน่วง และค่อยๆ พัฒนาความสัมพันธ์จนลงเอยกัน

ซินเยว่เคยได้ยินสุยวี่จู๋บอกว่า ตอนนั้นเธอเห็นว่าเซิ่นซือเหวินเป็นคนซื่อสัตย์และว่านอนสอนง่าย เลี้ยงลูกเก่งและดูแลบ้านได้ คิดว่าการได้คนแบบนี้ก็ไม่เลวนัก จึงตัดสินใจแต่งงานกับเขา

สุยวี่จู๋ชอบออกกำลังกายมาก ทั้งวิ่งตอนเช้าและโยคะทำเป็นประจำ คราวก่อนยังบอกว่ารอหลินฮ่าวกลับมาจะชวนไปวิ่งด้วยกัน เพราะหลินฮ่าวทำงานเวลาเดียวกับเธอ ส่วนเซิ่นซือเหวินทำงานด้านวรรณกรรมไม่ชอบขยับตัว ส่วนซินเยว่ไม่ต้องพูดถึง อดหลับอดนอนตอนกลางคืนได้ แต่ตื่นเช้ามาออกกำลังกายคงไม่ต้องหวัง

ตอนเย็นหลินฮ่าวกับซินเยว่ไปทานข้าวที่บ้านพวกเธอ ทุกคนนั่งรอบโต๊ะกินไปคุยไป บรรยากาศอบอุ่นมาก

น้าเขยพูดว่า "มีคนเพิ่มมาอีกคนนั่งกินข้าวด้วยกันมันครึกครื้นดีนะ ถ้ามีเด็กเล็กๆ เพิ่มมาอีกคนก็จะยิ่งดี" พูดจบก็หันไปมองซินเยว่

ซินเยว่รีบก้มหน้ากินข้าวไม่พูดไม่จา

หลินฮ่าวจำใจต้องพูดว่า "น้าเขยไม่ต้องรีบหรอกครับ พวกเราเพิ่งแต่งงานกันเอง"

น้าเขยตอบว่า "ผมแค่พูดไปงั้นๆ ดูเธอสิ ไม่กล้าแม้แต่จะรับคำผมเลย"

ซินเยว่เงยหน้าทำหน้าตาล้อเลียนใส่น้าเขย

หลินฮ่าวมองไปทางสุยวี่จู๋ พบว่าเธอดูเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกัน เพียงแค่กินอาหารอย่างสง่างาม

ก่อนกลับสุยวี่จู๋พูดว่า "ซินเยว่ พรุ่งนี้เช้าไปวิ่งกับพี่นะ"

ซินเยว่ส่ายหัวแรงเหมือนตุ๊กตาลูกกระดิ่ง จากนั้นสุยวี่จู๋ก็มองไปทางเซิ่นซือเหวิน เซิ่นซือเหวินรีบเงยหน้ามองเพดาน สุยวี่จู๋ถอนหายใจอย่างจนปัญญา "พวกเธอสองคนนี่ไม่มีทางแล้ว น้องหลิน พรุ่งนี้เช้าหกโมงครึ่งเจอกันที่สวนกลางทะเลสาบนะ"

หลินฮ่าวรับคำ "ครับ ได้ครับ!"

ซินเยว่โห่ร้องด้วยความดีใจ "โอ้ กลับบ้านกันเถอะ บ๊ายบาย" แล้วรีบวิ่งไปที่รถ