Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 88

จางฮั่งไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าในโลกนี้จะมีคนที่สามารถหิ้วคนได้เหมือนหิ้วลูกแมว หากไม่ได้เห็นกับตาตัวเองว่าไอ้หมอนิโกรร่างสูงคนนั้นกำลังหิ้วซูเสี่ยวซีที่มีสีหน้าเจ็บปวด จางฮั่งคงคิดว่ามันกำลังถือตุ๊กตาที่ทำอย่างประณีตอยู่

"พี่ฮั่ง..."

ดูเหมือนว่าซูเสี่ยวซีจะเจ็บจากมือของไอ้นิโกรร่างสูง เธอพยายามดิ้น...