บทที่ 5
เมื่อนึกถึงความรัก ความอ่อนโยน และความเอาใจใส่ที่หลานจั้นโจวมีให้ตน แล้วนึกถึงคำพูดของเขาเมื่อครู่ เชียนอินรู้สึกทั้งเขินอายและหวานซึ้ง เขาก็อยากมอบสิ่งที่ดีที่สุดของตนให้แก่หลานจั้นโจวเช่นกัน เพื่อให้เขามีความสุขและสุขภาพแข็งแรง
เชียนอินค่อยๆ พยักหน้าเบาๆ
ดวงตาของหลานจั้นโจวเป็นประกายวาบ เขาแทบจะโอบกอดร่างนั้นเข้ามาในอ้อมแขน แต่เมื่อนึกถึงหน้าที่ของตน เขาก็ต้องกลั้นความรู้สึกนั้นไว้ เชียนอินคือองค์บุตรศักดิ์สิทธิ์ เป็นผู้ที่สูงส่งที่สุดในแคว้นเสวีย นอกจากในพิธีอวยพรและพิธีบูชาแล้ว เขาไม่อาจแตะต้องร่างกายของเชียนอินได้ตามใจชอบ
ยังดีที่เขามีโอกาสได้ปรนนิบัติอย่างใกล้ชิดเช่นนี้ ได้นวดร่างกายด้วยน้ำมันหอมเพื่อบำรุงผิว
หลานจั้นโจวลูบไล้ร่างกายของเชียนอินอย่างอ่อนโยนยิ่งขึ้น ยกเว้นหยกเจิ้งและดอกบัวที่ไม่อนุญาตให้สัมผัส ทุกตารางนิ้วของผิวเนื้อล้วนได้รับการสัมผัสจากหลานจั้นโจวอย่างทั่วถึง หลานจั้นโจวยังเลยเถิดถึงขั้นใช้มือกดลงบนเนินอันอ่อนนุ่มนั้นแล้วบีบนวดไปมา จนกระทั่งกลีบดอกถูกคลี่ออก เผยให้เห็นเม็ดมุกและช่องดอกที่ซ่อนอยู่ภายในอย่างรางๆ
หลานจั้นโจวหยดน้ำมันลงบนกลีบดอกและปากช่อง เชียนอินสะดุ้งเฮือกด้วยความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามา กลีบดอกสั่นไหวเมื่อถูกน้ำมันหยดกระทบ เม็ดมุกเปียกชื้นวาววับ ดูราวกับไข่มุกสีชมพูอันงดงาม
"แยกกลีบดอกออกด้วยตัวเอง" หลานจั้นโจวออกคำสั่ง
เชียนอินมองเขาด้วยความตกตะลึง สบตากับดวงตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความปรารถนาอันล้ำลึก ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เขากลับยื่นมือออกไปอย่างว่าง่าย ใช้นิ้วเรียวขาวค่อยๆ จับกลีบดอกบางเล็กทั้งสองข้าง กลีบดอกนั้นเล็กและลื่น เชียนอินแทบจะจับไม่ติด ต้องพยายามหลายครั้งกว่าจะจับได้
"แยกออก"
เชียนอินใบหน้าแดงก่ำ นิ้วมือสั่นเทาค่อยๆ แยกกลีบดอกทั้งสองออกจากกัน เผยให้เห็นช่องดอกสีชมพูด้านใน อากาศเย็นๆ วนเวียนอยู่รอบๆ ปากช่อง ภายใต้สายตาเร่าร้อนของหลานจั้นโจว เชียนอินรู้สึกราวกับว่าปากช่องนั้นกำลังลุกเป็นไฟ ความรู้สึกอ่อนระทวยแผ่ซ่านไปทั่วภายใน
"แยกให้กว้างกว่านี้อีก ให้ฉันเห็นด้านใน"
เชียนอินแทบจะเป็นลมด้วยความอับอาย แต่ก็ยังฝืนทนแยกกลีบดอกออกจากกัน ปากช่องก็ถูกเปิดออกด้วย เผยให้เห็นเนื้อทางสีแดงสดด้านใน ทางเนื้อที่ถูกสายตาร้อนแรงจ้องมองนั้นบีบรัดและบิดเกร็งไม่หยุด ค่อยๆ หลั่งน้ำหวานออกมา
เชียนอินรีบบีบทางดอกให้แน่นขึ้น ผลคือทางดอกยิ่งถูกเสียดสีจนรู้สึกอ่อนระทวย น้ำหวานถูกบีบออกมาจากปากช่องโดยตรง ไหลออกมา
หลานจั้นโจวใช้นิ้วแตะน้ำผึ้งที่ไหลออกมาเล็กน้อย แล้วนำเข้าปาก
"น้ำดอกของเจ้า หอมจริงๆ"
"เจ้า..."
แม้จะรู้ว่าการกระทำของหลานจั้นโจวนั้นผิดธรรมเนียม เชียนอินก็ยังอดทนไว้ ไม่ว่าเมื่อไรเขาก็รู้ว่าหลานจั้นโจวเคารพและรักทะนุถนอมเขาด้วยใจจริง
"อย่าขยับนิ้ว แยกให้กว้างกว่านี้อีก"
เชียนอินเกือบจะด่าเขา แต่เมื่อเห็นสิ่งที่หลานจั้นโจวถืออยู่ในมือก็ต้องหุบปาก จำใจอดทนต่อความอายแล้วแยกช่องดอกให้กว้างขึ้น หลานจั้นโจวเปลี่ยนมาใช้แท่งหยกอันใหม่ ชุบน้ำมันจนชุ่มแล้วแขวนไว้เหนือปากช่องที่เชียนอินแยกไว้
"อย่าขยับ รับไว้" น้ำมันไหลลงมาตามแท่งหยกทีละหยด หยดลงบนกลีบดอกสีชมพู ไหลตามกลีบดอกเข้าไปในปากช่อง แล้วถูกทางดอกที่บีบรัดด้วยความโลภดูดกลืนเข้าไป เมื่อน้ำมันบนแท่งหยกหยดหมด หลานจั้นโจวก็ชุบน้ำมันอีกครั้งแล้วหยดเข้าไปอีก
ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร นิ้วมือของเชียนอินเริ่มเมื่อยล้า หลานจั้นโจวจึงเก็บแท่งหยกกลับไป
เชียนอินปล่อยมือ หายใจหอบหนัก
"ช่องดอกของเจ้าช่างตะกละ" หลานจั้นโจวมองเขาพลางยิ้ม
เชียนอินหันหน้าหนีไม่สนใจ ใครกันที่ต้องใช้วิธีแปลกๆ เช่นนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็แค่วางแท่งหยกไว้ที่ปากช่องให้ข้างในดูดซึมเองเท่านั้น