บทที่ 4
หลานจั้นโจวหยิบน้ำมันนวดมาหยดลงที่สะดือของเชียนอิน แล้วใช้มือค่อยๆ ทาให้ทั่ว เอวของเชียนอินเพรียวบางและยาวสวย สองมือก็สามารถกำรอบได้พอดี ส่วนสะโพกของเขานั้นอวบอิ่มอย่างยิ่ง แม้จะนอนราบก็ยังเห็นเส้นสายโค้งเว้าของสะโพกและเอวด้านข้างที่ชวนหลงใหล
หลังจากนวดเอวเสร็จ หลานจั้นโจวใช้มือลูบไล้ขาทั้งสองข้างของเชียนอินอย่างแผ่วเบา ขาของเชียนอินยาวและตรง เส้นสายเรียบลื่นงดงาม ทำให้เขาแตะต้องไม่เบื่อ เมื่อนวดมือและเท้าทั้งสองข้างเสร็จแล้ว หลานจั้นโจวก็ก้มหน้าลงไปใกล้ใบหูของเชียนอิน กระซิบเบาๆ ว่า "ท่านเซิ่งจื่อ โปรดแยกขาของท่านด้วย"
เสียงของหลานจั้นโจวทุ้มต่ำแหบพร่า เชียนอินลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย เห็นอีกฝ่ายอยู่ใกล้ตัวมาก ปลายจมูกโด่งแทบจะแตะติ่งหูของตน เชียนอินกะพริบตาหนึ่งที จึงรู้สึกตัว ก่อนหน้านี้เขาถูกหลานจั้นโจวลูบไล้อย่างอ่อนโยนจนรู้สึกสบายมาก เกือบจะหลับไปแล้ว
เชียนอินมองหลานจั้นโจว ใบหน้าเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ "พี่จั้นโจว ช้าๆ หน่อยนะ ฉันไม่อยากเป็นเหมือนครั้งที่แล้ว"
เชียนอินพูดไม่จบ หลบสายตาไม่กล้ามองหลานจั้นโจว เขานึกถึงความอับอายครั้งก่อน ใบหน้าค่อยๆ แดงขึ้น
หลานจั้นโจวมองตาเขา พูดเบาๆ ว่า "อย่ากังวลไป"
เชียนอินพยักหน้า แล้วค่อยๆ แยกขายาวของเขาออกภายใต้สายตาของหลานจั้นโจว
สายตาของหลานจั้นโจวเหมือนเปลวไฟร้อนแรง เชียนอินอายจนต้องเบือนหน้าหนี
หลานจั้นโจวมองภาพงดงามตรงหน้า ไม่ว่าจะเห็นร่างกายของท่านเซิ่งจื่อเมื่อไหร่ เขาก็อดทึ่งไม่ได้ว่าโลกนี้มีความงดงามเช่นนี้ด้วยหรือ
ส่วนล่างของเชียนอินสะอาดมาก ไม่มีขนแม้แต่เส้นเดียว ลำท่อนสีชมพูขาว เรียวยาวงดงามเหมือนตัวเขา แฝงไว้ด้วยความไร้เดียงสา
"เด็กดี แยกขาให้กว้างอีกหน่อย" หลานจั้นโจวพูดเสียงหวานล่อ
เชียนอินหลับตาแล้วแยกขาออกจนสุด เขารู้ว่าถ้าไม่ทำตาม หลานจั้นโจวจะเรียกนางกำนัลมาจับขาของเขาให้แยกออก เปิดเผยร่างกายเขาจนหมด ซึ่งจะน่าอับอายยิ่งกว่า
ขาทั้งสองของเชียนอินแยกออกจนสุดแล้ว สวนดอกไม้อันเป็นส่วนลับที่งดงามที่สุดค่อยๆ ปรากฏต่อสายตาของหลานจั้นโจว
ใต้หยกงามมีรอยแยกสีชมพูเล็กๆ ริมเนื้อน้อยๆ สองข้างแนบชิดกันแน่น สั่นระริกรับการโอบกอดจากสายตาร้อนแรงของชายเบื้องบน
หลานจั้นโจวเห็นท่าทางยั่วยวนของเชียนอิน เกิดอารมณ์อยากแกล้ง เขาโน้มตัวเข้าไปกระซิบข้างหูว่า "แค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้วหรือ ต่อไปตรงนี้ของเจ้าจะถูกผู้ชายมากมายมอง ชื่นชม ดูดดื่ม จนกระทั่งกลีบดอกบวมเป่ง แม้แต่กลีบด้านในก็จะบวมใหญ่ขึ้นหลายเท่า รวมถึงปุ่มดอกด้านบน ตอนนี้มีขนาดเท่าเมล็ดถั่วเขียว วันหน้าจะบวมใหญ่ขึ้นสิบกว่าเท่า แค่แตะเบาๆ น้ำหวานก็จะไหลออกมา แล้วถูกผู้ชายอมกลีบดอกดื่มกินทีละอึกๆ"
"นาย!"
เชียนอินอายจนใบหูแดง ไม่เข้าใจว่าทำไมหลานจั้นโจวผู้อ่อนโยนเสมอมาถึงพูดจาน่าอายเช่นนี้ได้ แม้เขาจะรู้เรื่องพิธีฮวาฉีเป็นอย่างดี แต่การที่มีคนพูดออกมาตรงๆ แบบนี้ ช่างน่าอับอายเหลือเกิน
เชียนอินโกรธจนยื่นมือจะตี แต่ถูกหลานจั้นโจวคว้าไว้ได้ เขากระซิบต่อที่ข้างหูเชียนอิน "เชียนอิน ครั้งแรกของเจ้า ให้ข้าได้ไหม"
เชียนอินชะงักไปทั้งตัว เขาหันไปมองหลานจั้นโจว
ห้าปีก่อน หลานจั้นโจวถูกคัดเลือกจากบรรดาคนในตระกูลสูงศักดิ์ให้มาอยู่ที่วิหารศักดิ์สิทธิ์ ทำหน้าที่เป็นผู้ติดตามของเขา ห้าปีที่อยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน เชียนอินถือว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดและพี่ชาย เขาแทบลืมไปแล้วว่า หลานจั้นโจวคือบุตรชายคนที่สองของตระกูลหลาน ย่อมมีคุณสมบัติพอที่จะรับพรจากเขาได้