Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 40

ในขณะนั้นเสี่ยวหรานกำลังหัวเราะไม่หยุด

ในขณะนั้นเสี่ยวหรานกำลังหัวเราะไม่หยุด ตัวสั่นระริกเหมือนกิ่งไม้ไหวในสายลม ร่างของเธอโน้มมาข้างหน้าเล็กน้อย เกือบจะแตะกับตัวผม มือของเธอยังตบแขนผมอย่างร่าเริง

ใครมองก็คงคิดว่าเราสองคนสนิทกันมาก

และภาพนั้นก็เข้าตาครูประจำชั้นพอดี

ผมนึกถึงคำเตือนที่เธอให้ไว...