คืนแห่งความฟุ่มเฟือย

บทที่ 2

ฉันโคตรโมโหเลย

ฉันรู้ว่าไอ้ชาเหม่าเป็นไอ้ขี้ขลาด กล้าทำแต่ไม่กล้ารับ แต่มึงไม่น่าทรยศกูแบบนี้เลยว่ะ

นี่มันมหา'ลัยนะโว้ย มึงจะกลัวอะไรวะ

ไม่ใช่มัธยมที่ห้ามมีแฟนซะหน่อย

เรื่องมันตลกชิบหายเลยตอนนี้ ไม่รู้ว่าวันนี้อาจารย์ที่ปรึกษาเบื่อหรือเป็นบ้าอะไร จู่ๆ ก็มองฉันแวบนึงแล้วก็นั่งไขว่ห้างโชว์ขายาวๆ ของเธอ หยิบจดหมายรักขึ้นมาอ่านทีละประโยค แล้วเพื่อนทั้งห้องก็หัวเราะกันลั่น

หน้าฉันร้อนผ่าวไปหมด อยากหาโพรงดินมุดหนีให้ได้

ทุกประโยคมันเลี่ยนสุดๆ ที่สำคัญจดหมายรักนี่ฉันตั้งใจเขียนมากนะเว้ย เพื่อไอ้ชาเหม่าไอ้คนไร้น้ำใจนี่แหละ ฉันรวบรวมคำหวานที่อั้นไว้นานมาใส่ให้หมด พอฉันได้ฟังตอนนี้ยังรู้สึกเลี่ยนตั้งแต่หัวยันปลายเท้าเลย แล้วคนอื่นจะขนาดไหน

ห้องเรียนสนุกสนานกันใหญ่

ฉันอยากบีบคอไอ้ชาเหม่าให้ตายไปเลย

สุดท้ายอาจารย์ที่ปรึกษาหรี่ตาเจ้าเสน่ห์คู่นั้น มองฉันแล้วยิ้มพูดว่า "สำนวนไม่เลว คราวหน้าห้องเรามีกิจกรรมประกวดเรียงความ ก็ต้องพึ่งเธอแล้วนะ เอาล่ะ เลิกเรียน"

พูดจบเธอก็ลุกขึ้นแล้วส่ายสะโพกเดินออกไป

เด็กผู้ชายทุกคนมองตามหลังอาจารย์ที่ปรึกษา อดกลืนน้ำลายไม่ได้

อาจารย์ที่ปรึกษาของพวกเรายังสาวและสวยมาก ได้ยินว่าเพิ่งจบมาใหม่ๆ แล้วได้เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาเลย ก็ถือว่าไม่ธรรมดา อาจารย์เฉินหนานสวย รูปร่างสูงโปร่ง แต่งตัวล้ำสมัยมาก

ปกติเธอชอบใส่กระโปรงสั้นกับถุงน่อง ซึ่งค่อนข้างแปลกในโรงเรียน

เป็นสาวสวยเย้ายวนสุดๆ ตาหวาน ผิวขาวเนียน ขาอวบ ไม่ว่าครูผู้ชายหรือนักเรียนชายเห็นแล้วก็เลือดกำเดาไหลกันทั้งนั้น

มีข่าวลือว่าที่เธอเพิ่งเรียนจบก็ได้เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาเลย เพราะมีความสัมพันธ์ลึกลับกับผู้บริหารโรงเรียนคนหนึ่ง

ทุกครั้งที่เธอเขียนกระดานหันหลังให้พวกเรา เด็กผู้ชายทั้งห้องก็จะจ้องหลังเธอกันหมด เธอเป็นครูที่มีคนเข้าเรียนเยอะที่สุดในห้องเรา

เป็นดาวในฝันของพวกเด็กบ้ากามทั้งหลาย

ฉันถ่มน้ำลายด้วยความขยะแขยง ความร้อนบนใบหน้ายังไม่จางหาย

แม้จะเรียนมาครึ่งเทอมแล้ว แต่มหา'ลัยก็เป็นแบบนี้แหละ เพื่อนๆ ไม่ได้สนิทกันเหมือนตอนมัธยม ดังนั้นหลังเลิกเรียน แม้หลายคนจะมองฉันด้วยสายตาขบขัน แต่ก็ไม่มีใครกล้ามาล้อเล่นกับฉัน

มีแต่ไอ้ชาเหม่ากอดท้องหัวเราะไม่หยุด

ไอ้เหี้ย!

ฉันโกรธจนต้องเตะมันไปทีนึง แต่ก็แอบมองไปทางชินเว่ยเว่ย

ไม่รู้ว่าเป็นจิตวิทยาอะไร

"พี่หยาง พี่หยาง ผมผิดไปแล้ว ขอโทษๆ ผมจะซื้อบุหรี่หนานจิงให้พี่สักซองไม่ได้เหรอ?"

ไอ้ชาเหม่ากลัวฉันตบ จริงๆ ฉันก็ไม่ได้จะตบมันจริงๆ หรอก ถึงไอ้นี่จะทำตัวไม่เหมาะไม่ควร แต่เรื่องแค่นี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร สองคนเป็นเพื่อนกันมาหกปีแล้ว ไม่ควรมาทะเลาะกันเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้

ผลักๆ กันไปมาสักพัก สองคนก็เดินออกจากห้องเรียน

ไอ้ชาเหม่ายิ้มหัวเราะพูดว่า "พี่หยาง พี่ว่าชินเว่ยเว่ยจะสนใจพี่มั้ย จดหมายรักที่พี่เขียน มันสุดยอดมากเลยนะ สะเทือนฟ้าสะเทือนดินเลย!"

ฉันบอก "มึงพูดอีกคำ กูจะต่อยมึงต่อเลยนะ เชื่อมั้ย?"

พวกเราสองคนเข้าเรียนแค่วิชาหลัก ยังไงก็แค่เรียนเอาปริญญา เช้านี้มีแค่คาบอาจารย์ที่ปรึกษาคาบเดียว แล้วก็ได้ฟังจดหมายรักตัวเองครึ่งคาบ โคตรจะงงเลย สองคนปรึกษากัน ตัดสินใจออกไปเที่ยวสักหน่อย

แต่ไม่คิดว่าพอเดินไปถึงประตูโรงเรียน ก็เจอคนกลุ่มหนึ่งมาดักรออยู่