Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 163

ในความมืดมิด

ในความมืดมิด ฉันแทบมองไม่เห็นแสงสว่างแม้แต่น้อย ฉันนั่งอยู่บนพื้น ในห้องมืดที่มืดจนยื่นมือออกไปก็ยังมองไม่เห็นนิ้วตัวเอง ความมืดแบบนี้แหละที่ทำให้คนรู้สึกสิ้นหวังที่สุด

เหลือเพียงเสียงหายใจชัดเจนของคนสามคน ขึ้นๆ ลงๆ เหมือนเสียงน้ำไหลไม่สะดวกในท่อระบายน้ำยามค่ำคืน กดทับหัวใจทั้งสามคน...