Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 42

ฉินเตี๋ยนอนซบอยู่ในอ้อมกอดของผมอย่างอ่อนหวาน ลมหายใจของเธอเบาละมุน ผมเรียกเธอหลายครั้ง "ตื่นเถอะ เรากลับไปนอนในห้องกันเถอะ" ฉินเตี๋ยบิดตัวงอแงเล็กน้อยเป็นเชิงปฏิเสธ

ผมยื่นมือไปจะอุ้มเธอเข้าห้อง แต่เธอสะบัดมือหลายครั้งและดิ้นขัดขืนไม่ยอมขยับตัว ผมทำอะไรเธอไม่ได้ เอาเถอะ โซฟาเตียงนี่ก็ใหญ่พอ ผมจึงด...