Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 132

เฉินเฟิงด่าผมอย่างไร้ยางอาย ผมก้มหน้ากินอาหารพลางส่งสัญญาณตาให้พวกเขาไม่ให้ทำอะไรวู่วาม แค่กินข้าวให้เรียบร้อยก็พอ

ไม่ใช่เพราะผมขี้ขลาดหรือไม่กล้าโต้ตอบเฉินเฟิง แต่เพราะผมรู้สึกว่าไม่มีความจำเป็นต้องทะเลาะกับคนประเภทนี้ ยิ่งไม่จำเป็นต้องด่ากันไปมา เพราะด้วยสถานะและตำแหน่งของผมตอนนี้ ถ้าเรื่องแพร่ออ...