บทที่ 2
ไม่รู้ตัวเลยว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร ขณะที่มองห้องอันเงียบสงบ ผมรู้สึกตกใจ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียว หากพ่อจากไป แล้วพี่เหม่ยก็ไม่สนใจผมอีก แล้วผมจะเผชิญหน้ากับชีวิตต่อไปอย่างไร?
เอี๊ยด...
ในขณะที่ผมกำลังสับสนวุ่นวายใจ ประตูห้องก็เปิดออก พี่เหม่ยยืนอยู่ที่ประตู เธอสวมชุดยาวสีดำโปร่งแสง สวมรองเท้าส้นสูง ดูเซ็กซี่สุดๆ
ผมจ้องมองเธออย่างเหม่อลอย เธอถอนหายใจอย่างเศร้าๆ แล้วเดินเข้ามาโอบกอดผมเบาๆ ซุกผมเข้าไปในอ้อมอกของเธอ กลิ่นหอมยั่วยวนจากร่างกายเธอแผ่ซ่านไปทั่วตัวผม
"หลิวหยาง แม่ของเธอจากไปตั้งแต่เธอยังเล็ก พ่อของเธอก็...พ่อของเธอก็เป็นแบบนี้... ตั้งแต่นี้ไป ให้พี่เหม่ยดูแลเธอเองนะ"
อ้อมกอดและคำพูดห่วงใยของพี่เหม่ยทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย ผมพยักหน้าเบาๆ และส่งเสียงตอบรับในลำคอ
พี่เหม่ยถอนหายใจอย่างเศร้า กอดผมแน่นขึ้นอีก ศีรษะของผมแนบชิดกับส่วนนุ่มนิ่มของเธอ หายใจรับกลิ่นหอมยั่วยวนจากตัวเธอ ผมรู้สึกถึงความเย้ายวนที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน น้องชายของผมตื่นตัวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ทำให้ผมรู้สึกเขินอายอย่างมาก
พี่เหม่ยดูเหมือนจะสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของน้องชายผม เธอค่อยๆ ปล่อยผมออก ดวงตาของเธอมองลงไปที่ส่วนล่างของผม ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนจะมีความอยากรู้อยากเห็นนิดหน่อย
ในทันใดนั้น ใบหน้าของผมก็แดงก่ำ แต่ผมก็แกล้งทำเป็นไม่เห็น พูดว่า "พี่เหม่ย เป็นอะไรหรือครับ?"
พี่เหม่ยรีบร้องโอ้ออกมา แล้วพูดว่า "ไม่มีอะไร พี่จะไปจัดของให้เธอ ตั้งแต่นี้ไป เธอจะได้นอนที่ห้องพี่"
พูดจบ พี่เหม่ยก็เริ่มจัดของในตู้ของผม ผมนั่งอยู่บนเตียง สังเกตผิวเนื้อทุกส่วนที่เปิดเผยของพี่เหม่ย สำหรับผมแล้ว พี่เหม่ยเหมือนนางฟ้า เพียงแค่จ้องมองขาเรียวสวยของเธอ ก็ทำให้ผมรู้สึกว่าแทบจะทนไม่ไหวแล้ว
ไม่นาน เธอก็จัดของเสร็จ ห่อของเตรียมพาผมออกไป แต่จู่ๆ เธอก็หันมามองผม แล้วพูดว่า "เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่นี่ ใส่มานานแค่ไหนแล้ว?"
ผมคิดอย่างเลือนราง ดูเหมือนจะนานมากแล้ว
พี่เหม่ยไม่รอให้ผมตอบ เดินเข้ามาช่วยถอดเสื้อผมออกทันที จากนั้นก็ช่วยถอดกางเกงของผมด้วย
เมื่อผมยืนเปลือยเปล่า เหลือแค่กางเกงในตัวเล็กๆ ต่อหน้าพี่เหม่ย ผมรู้สึกหน้าแดง พี่เหม่ยยื่นมือมาโดยอัตโนมัติ กำลังจะช่วยถอดกางเกงในที่สกปรกของผมออก แต่แล้วเธอก็หยุดชะงัก ดูเหมือนจะตระหนักได้ว่าผมโตเป็นหนุ่มแล้ว พี่เหม่ยจึงไม่ได้ทำอะไรต่อ
เธอมองผม ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า "อืม... เธอถอดเองนะ กางเกงในตัวใหม่พี่วางไว้บนเตียงแล้ว เธอใส่เองนะ"
ผมพยักหน้าเบาๆ แล้วก็เห็นพี่เหม่ยเดินออกไป
ผมถอดกางเกงในที่สกปรกออก แล้วแกล้งลูบคลำบนเตียงสักพัก เตรียมจะสวมกางเกงในตัวใหม่ และในตอนนั้นเอง พี่เหม่ยก็เดินกลับมา เธอยืนอยู่ที่ประตูชั่วครู่ ดูเหมือนกำลังลังเลว่าควรจะเดินหนีไปหรือไม่ แต่ในที่สุดเธอก็ไม่ได้จากไป ยืนอยู่ที่ประตูเหมือนกำลังรอให้ผมแต่งตัวเสร็จ
ผมแกล้งทำเป็นได้ยินเสียง พูดว่า "พี่เหม่ย อยู่ตรงนั้นหรือครับ?"
"เธอใส่เสร็จหรือยัง?" พี่เหม่ยรีบถาม
ผมรีบสวมกางเกงในตัวนั้น แล้วตอบว่า "ใส่เสร็จแล้วครับ พี่เหม่ย"