บทที่ 1
เสียงครางหวานซึ้งของพี่เหมยดังออกมาจากห้อง เสียงนั้นราวกับเคลิบเคลิ้มและเหมือนคนละเมอ แฝงด้วยความไม่เต็มใจและเสียงครวญครางอย่างจำยอม
พ่อของฉันหมายปองพี่เหมยมานานแล้ว นับตั้งแต่แม่เสียชีวิต พี่เหมยก็มักจะมาดูแลฉันกับพ่อเป็นประจำ จากคำบอกเล่าของพ่อ ฉันรู้ว่าพี่เหมยเป็นผู้หญิงที่สวยมาก น่าเสียดายที่ฉันตาบอดตั้งแต่ยังเล็ก ว่าพี่เหมยหน้าตาเป็นอย่างไร ฉันไม่มีทางรู้เลย
พี่เหมยเห็นได้ชัดว่าไม่เต็มใจ เธอร้องเรียกชื่อฉันเสียงดัง หวังให้ฉันไปช่วย แต่ความน่าเกรงขามของพ่อทำให้ฉันไม่กล้าเข้าไป
อย่าว่าแต่ฉันมองไม่เห็นเลย ต่อให้มองเห็น ฉันจะทำอะไรได้?
เพียงแค่กั้นด้วยประตูบานเดียว ฉันยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู คอยฟังเสียงการต่อสู้ระหว่างพี่เหมยกับพ่อจากในห้อง
ทีละน้อย เสียงต่อต้านของพี่เหมยค่อยๆ อ่อนลง ขณะที่เสียงต่ำช้าของพ่อกลับดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับร่างกายที่กระตุกไหว พ่อใช้คำพูดยั่วยวนพี่เหมยไม่หยุด
เห็นได้ชัดว่าพี่เหมยชาไปทั้งตัวแล้ว เธอนอนนิ่งอยู่บนเตียงราวกับศพ นอกจากเสียงครางเบาๆ เป็นครั้งคราว ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอีกเลย
ในใจฉันรู้สึกผิดจนแทบตาย นึกถึงการดูแลที่พี่เหมยมอบให้ฉันมาตลอด ฉันรู้สึกสำนึกผิดอย่างลึกซึ้ง
ทันใดนั้น ฉันรู้สึกว่าหัวตาชื้น ยกมือขึ้นลูบ ปรากฏว่าน้ำตาไหลออกมา!
ฉันจำไม่ได้แล้วว่าไม่ได้ร้องไห้มานานแค่ไหน เหตุการณ์กะทันหันนี้ทำให้ฉันตกใจอย่างยิ่ง
ฉันยกมือขึ้นขยี้ตา เช็ดน้ำตาออก เมื่อลืมตาอีกครั้ง ปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น
ฉันมองเห็นได้!
สิ่งแรกที่เข้ามาในสายตาคือขาเรียวงามของพี่เหมย และก้นอันใหญ่โตของพ่อ
ฉันมองเห็นใบหน้าของพี่เหมยชัดเจน สวยสะคราญดังที่พ่อเคยบอกจริงๆ เธอมองฉันด้วยสายตาสิ้นหวัง น้ำตาไหลอาบแก้มช้าๆ
พ่อดูเหมือนจะสังเกตเห็นฉันที่อยู่หน้าประตู เขาหันมามองแวบหนึ่ง แล้วหัวเราะเยาะพลางบอกพี่เหมยว่า "มันมองไม่เห็นหรอก แบบนี้ก็ดี ตื่นเต้นดี!"
พี่เหมยหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง ปล่อยให้พ่อย่ำยีเธอต่อไป ส่วนฉัน ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่ประตู "ชม" การต่อสู้ระหว่างชายหญิงคู่นี้
ครู่ต่อมา พ่อล้มตัวลงบนเตียง จุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ มองพี่เหมยที่กำลังสวมเสื้อผ้าด้วยสีหน้าพึงพอใจ
พี่เหมยแต่งตัวเสร็จ เดินผ่านฉันไป ชนไหล่ฉันเบาๆ แล้วจากไปเหมือนสายลม
พี่เหมยโกรธแล้ว แต่ฉันไม่รู้ว่าเธอโกรธพ่อหรือโกรธฉันกันแน่ ฉันมองไปที่พ่อ พ่อยังคงพ่นควันบุหรี่อย่างสบายอารมณ์
ฉันผู้ขี้ขลาด ไม่กล้าพูดอะไรกับพ่อ หันหลังกลับเข้าห้องตัวเอง นึกถึงภาพที่เห็นในห้องเมื่อครู่ กลับรู้สึกอดไม่ได้ที่จะนึกถึงร่างกายของพี่เหมย เธอช่างงดงามเหลือเกิน จนฉันเกิดจินตนาการไม่สิ้นสุด ถ้าได้มีอะไรกับพี่เหมยสักครั้ง จะวิเศษสักแค่ไหน
ปัง!
ขณะที่ฉันกำลังเพ้อฝัน ประตูด้านนอกก็เปิดออก ฉันได้ยินเสียงตำรวจ และเสียงตะโกนของพ่อ
ฉันรู้แล้วว่า พี่เหมยแจ้งตำรวจ ตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันไม่กล้าออกไปข้างนอก ได้แต่นั่งเงียบๆ อยู่ในห้อง จนกระทั่งตำรวจพาพ่อไป และบ้านกลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง